اندی کوربلی -25 ژانویه 2024-Kuehneosaurus latus (راست) و Kuehneosuchus latissimus (سمت چپ) – دو حیوانی از اواخر تریاس که در بریتانیا یافت شدند. CC 3.0. توسط نوبو تامورا
در داستان‌های تخیلی، اژدها یکی از رایج‌ترین جانوران افسانه‌ای است، اما این مارمولک‌های پرنده غول‌پیکر با این واقعیت مخالفت می‌کنند که مارمولک‌های پرنده واقعاً در بسیاری از زمان‌ها بر روی زمین یافت شده‌اند -اما آنها واقعاً کوچک بودند.
مورد و نکته این بچه مارمولک کوچک متعلق به 200 میلیون سال پیش است، یک Kuehneosaur، یک خزنده پرنده که از یک غشای پوستی استفاده می کرد که در امتداد مجموعه ای از استخوان های دنده به طور خارق العاده دراز کشیده شده بود و به آنها اجازه می داد از درختی به درخت دیگر سر بخورند.
این کشف توسط مایک کوثورن، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه بریستول انجام شد، و مطبوعات دانشگاه گزارش می‌دهند که او در حال تحقیق روی فسیل‌های خزنده‌های متعدد از معادن سنگ آهک بوده است که جزیره مندیپ پالئو را تشکیل می‌دهد .
جزیره مندیپ پالئو باید 18 مایل امتداد داشته باشد و خزندگان کوچک زیادی را در خود جای داده است که در طول دوران تریاس و ژوراسیک از گیاهان و حشرات می‌خورند.
مایک گفت: «همه جانوران کوچک بودند. “من امیدوار بودم که چند استخوان دایناسور یا حتی دندان های جدا شده آنها را پیدا کنم، اما در واقع همه چیز دیگری به جز دایناسورها پیدا کردم.”
Kuehneosaurus کشف شده توسط Cawthorne در واقع یک مارمولک واقعی نیست و بیشتر با تمساح ها مرتبط است، که برای کسانی که به چنین چیزهایی علاقه مند هستند به این معنی است که آن را به عنوان Archosaur طبقه بندی می کنند تا Lepidosaur.
پروفسور مایک بنتون، از دانشکده علوم زمین بریستول، که یکی از نویسندگان مقاله کاوثورن در توصیف حیوانات مختلف بود، توضیح داد: «شناسایی استخوان‌های فسیلی که بیشتر آنها جدا بودند و در اسکلت نبودند، با کار زیادی طول کشید.
با یک گلایدر، کاوتورن دندان های یک تریلوفوزاروس به نام Variodens inopinatus را پیدا کرد که گیاهخواری با سر تنومند بود که به اندازه یک مارمولک بزرگ مانیتور امروزی رشد می کرد و یک مارمولک آبی به نام Pachystropheus که شنا می کرد و میگو می خورد.
بنتون گفت: «مایک کاوتورن توانست فک‌ها و استخوان‌های دیگر را با نمونه‌های کامل‌تر از سایر مکان‌های اطراف بریستول مقایسه کند. او هیچ استخوان دایناسوری پیدا نکرد، اما به احتمال زیاد آنها در آنجا بودند زیرا ما استخوان‌های دایناسور را در مکان‌های دیگر با همان سن زمین‌شناسی در اطراف بریستول پیدا کرده‌ایم.
ساکنان بریتانیای کبیر در زیر ردای هوای زمستانی بین 9 تا 3 درجه سانتی گراد یا بین 40 تا 49 درجه فارنهایت، همراه با ابرها و رگبارهای پراکنده، شاید عجیب باشد که فکر کنند جزیره آنها زمانی در منطقه نیمه گرمسیری قرار داشته است. دریایی از جزایر که در آن ده‌ها مارمولک از درختان در جنگل‌ها بالا می‌رفتند.
