10 نوامبر 2021توسط کریستین برند، اعتبار shutterstock
بخش حمل و نقل 21 درصد از انتشار کربن جهانی را تشکیل می دهد و در حال حاضر بزرگترین بخش انتشار در بسیاری از کشورهای توسعه یافته است. در حالی که اروپا و آمریکای شمالی بر انتشارات حمل و نقل تسلط دارند، بیشتر رشد پیش بینی شده در انتشار گازهای گلخانه ای در آسیا است.
حتی اگر سیاست‌های فعلی و تعهد شده موفق شوند، انتشار کربن حمل‌ونقل همچنان تا سال 2050 تقریباً 20 درصد رشد می‌کند.
با استقبال از “روز حمل و نقل” در اجلاس آب و هوای COP26، هفت دلیل وجود دارد که حمل و نقل جهانی به خصوص کربن زدایی دشوار است.
1. تقاضا ارتباط تنگاتنگی با جمعیت و رشد اقتصادی دارد
با رشد اقتصاد و جمعیت، تقاضا برای کالاها و همچنین تعداد افرادی که میل و وسایل سفر را در اختیار دارند افزایش می یابد. انتظار می‌رود در سطح جهانی، کل فعالیت حمل‌ونقل تا سال 2050 در مقایسه با سال 2015 بیش از دو برابر شود که منعکس‌کننده برنامه های فعلی است. هر گونه پیشرفت تکنولوژیک در کربن زدایی حمل و نقل به سادگی با افزایش تقاضا برای تحرک جایگزین می شود. این امر بسیاری را به این باور رسانده است که هیچ راهی برای دستیابی به اهداف کربن زدایی توافق پاریس تا سال 2050 بدون کاهش تقاضا به سطوح پایدارتر وجود ندارد.
اما انجام این کار سخت است. این امر مستلزم دگرگونی کل سیستم حمل و نقل است، از جمله رسیدگی به تعداد دفعات سفر و جابه‌جایی کالاها. برخی از گزینه‌های امیدوارکننده‌تر، مانند تخصیص مجدد فضای جاده‌ها و اعمال مالیات‌های بالاتر سوخت‌های فسیلی که با مقاومت مواجه شده‌اند.
2. حمل و نقل همچنان 95 درصد به نفت وابسته است
تغییر وابستگی (تقریباً) کلی به نفت در تمام اشکال حمل و نقل مسافر و بار دشوار است.جایگزینی نفت با «سوخت‌های کم کربن» مانند برق، انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا سال 2050 به شدت کاهش می‌دهد. اما حتی یک سناریوی خوش‌بینانه که در آن فروش جهانی خودروهای جدید تا پایان دهه 60 درصد الکتریکی باشد، انتشار CO2 از خودروها را تنها 14 درصد تا سال 2030 در مقایسه با سال 2018.کاهش خواهد داد.
3. ما بیش از حد به خودروهای برقی وسواس داریم
برنامه اجلاس COP26 به طور کامل بر برقی سازی حمل و نقل جاده ای متمرکز است. با این حال، انتشار چرخه زندگی از وسایل نقلیه الکتریکی به شدت به نوع برق، باتری و مواد مورد استفاده بستگی دارد. در سطح جهانی، به غیر از چند رهبر، مانند نروژ، که همه چیز را برای انتقال سرمایه گذاری آماده کرده است، این امرکند بوده است. حتی اگر همه خودروهای جدید از امروز برقی باشند، هنوز 15 تا 20 سال طول می کشد تا جایگزین خودروهای سوخت فسیلی جهان شود.
خودروهای برقی مشکلات ازدحام ترافیک جاده ای، ایمنی و سایر مسائل وابستگی خودرو را حل نمی کنند. آنها همچنین به یک منبع برق قابل اعتماد نیاز دارند – که در بسیاری از نقاط جهان وجود ندارد – و به نابرابری حمل و نقل و بی عدالتی اجتماعی در داخل و بین کشورها کمک نمی کنند، به ویژه در کشورهای در حال توسعه که ممکن است خودروهای الکترونیکی تنها گزینه ای برای قدرتمندان و ثروتمند ان باشد.
4. “جت صفر” هنوز یک سراب است
کربن زدایی از سفرهای هوایی در مسافت های میانی تا طولانی دشوار است زیرا فناوری های واقعی “جت صفر” برای مسافت های طولانی تر محدود هستند. باتری های هواپیمای الکتریکی به سادگی نمی توانند انرژی کافی را ذخیره کنند در حالی که باید به اندازه کافی سبک باشند. سوخت‌های بدون کربن هوانوردی و هواپیماهای برقی نه اثبات شده‌اند و نه می‌توان آنها را تا سطح مورد نیاز برای انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از پرواز برای کاهش سریع افزایش داد.
با این حال، ما باید بتوانیم تعداد کل پروازها را به عنوان مثال با اعمال هزینه پروازهای مکرر کاهش دهیم. چند پرواز مکرر باعث بیشتر انتشار گازهای گلخانه ای می شود: در سال 2018، 50 درصد از انتشارات هوانوردی توسط 1 درصد از جمعیت جهان ایجاد شده است. حدود 80 درصد از مردم جهان هرگز پرواز نکرده اند. تحقیقات جدید نشان می دهد که کاهش سالانه 2.5 درصدی پروازها می تواند تا سال 2050 به طور قابل توجهی تأثیر گرمایش هوانوردی را محدود کند. در حالی که بیشتر مردم تحت تأثیر قرار نخواهند گرفت، مسافران مکرر باید عادت خود را به شدت کاهش دهند – که ممکن است اجرای آن سخت باشد، زیرا آنها بیشتر احتمالاً ثروتمند و قدرتمند هستند.
5. کشتی های باری با گازوئیل برای چندین دهه کار می کنند
بخش کشتیرانی دریایی که به سختی کربن زدایی می شود، بخشی از توافقنامه پاریس نبوده و پیش بینی می شود که تا سال 2050 در صورت عدم کنترل، 10 درصد از کل انتشار جهانی را تشکیل دهد. کشتی ها برای چندین دهه عمر می کنند و عمدتاً با آلاینده ترین نوع سوخت فسیلی کار می کنند. برقی کردن آنها گزینه مناسبی نیست.
همانطور که در مورد حمل و نقل هوایی، کشتی ها در یک بازار جهانی فعالیت می کنند، بنابراین اداره و تنظیم آن دشوار است. اما این بخش پتانسیل قابل توجهی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای از طریق ترکیبی از مقاوم سازی برای استفاده از سوخت های کربن صفر مانند آمونیاک سبز و “تبخیر آهسته” دارد. کاهش 20 درصدی سرعت کشتی می تواند حدود 24 درصد از CO2 را ذخیره کند.
6. احساس جمعی به وضعیت موجود
احساس بیزاری جمعی به وضع موجود ارتباط زیادی با انفعال در کاهش و بهبود سفر با وسایل نقلیه برقی دارد. بسیاری از مردم تمایلی به رها کردن خودرو یا پرواز خود ندارند، زیرا احساس می‌کنند که این تضییع حقوق آنهاست. تلاش‌ها برای کربن‌زدایی حمل‌ونقل به دلیل پیوست فرهنگی به وضعیت موجود آلاینده، که در سایر بخش‌ها وجود ندارد، مانع بهبود می‌شود.
7. ما در عادات بد حبس شده ایم
بسیاری از کشورهای توسعه یافته به شدت در زیرساخت ها و سبک زندگی با کربن بالا گرفتار شده اند. اکثر شهرهای مدرن برای خدمت به ماشین ها ساخته شده اند نه مردم. جاده‌ها، پارکینگ‌ها، راه‌های ورودی لازم برای ده‌ها سال عمر می‌کنند.
برای معکوس کردن این امر نیاز به تغییر در نحوه استفاده از زمین و تغییر شهرهایمان، هم از نظر کاهش تغییرات آب و هوا و هم سازگاری با اثرات آن است. این به سرمایه گذاری و اراده سیاسی نیاز دارد. بودجه عمده برای برنامه‌های جاده‌سازی جدید باید برای تامین مالی حمل‌ونقل عمومی با کیفیت بالا و بدون آلایندگی و سفرهای فعال تخصیص داده شود. این بخش آسان است. یافتن اراده و رهبری سیاسی در مواجهه با عدم اطمینان و مقاومت اولیه در برابر تغییر دشوارتر است.
