دریا اوزدمیر – – 31 ژانویه 2022 – Coatesy/iStock
کارخانه غول نفتی Shell’s Quest به گونه ای طراحی شده است که انتشار کربن حاصل از عملیات در ماسه های نفتی را جمع آوری کرده و آنها را در زیر زمین ذخیره کند تا انتشار کربن کاهش یابد.با این حال، طبق یک مطالعه اخیر توسط سازمان حقوق بشر Global Witness، این مرکز در واقع بیشتر از آنچه که می گیرد، گازهای گلخانه ای منتشر می کند.از سال 2015، از انتشار پنج میلیون تن دی اکسید کربن در جو جلوگیری کرده است، اما همچنین 7.5 میلیون تن دیگر را آزاد کرده است. برای درک این موضوع، گلوبال ویتنس اظهار داشت که به نظر می رسد کارخانه شل دارای ردپای کربنی مشابه 1.2 میلیون خودروی بنزینی در سال است.
کارخانه مورد بحث بخشی از پالایشگاه شل در اسکاتفورد در آلبرتای کانادا است، جایی که هیدروژن برای استفاده در فرآوری قطران نفتی، که نوعی ذخایر نفتی است، تولید می‌شود. Quest به عنوان اولین سیستم جذب و ذخیره کربن (CCS) در مقیاس تجاری در جهان در یک عملیات نفتی در هنگام توسعه اعلام شد، اما کل انتشار گازهای گلخانه‌ای سایت را پوشش نمی‌دهد.
بر اساس گزارش جدید، بین سال های 2015 تا 2019، کوئست 5 میلیون تن دی اکسید کربن از هیدروژن تولید شده در تاسیسات اسکاتفورد جمع آوری کرده است. با این حال، در همان دوره، کارخانه هیدروژن 7.5 میلیون تن گازهای گلخانه ای منتشر کرد. این گازها شامل متان است که در 20 سال اول پس از رسیدن به اتمسفر، بیش از 80 برابر دی اکسید کربن قدرت گرمایشی دارد و تقریباً یک پنجم گرم شدن ناشی از انسان را تشکیل می دهد.
این نشان می دهد که تنها 48 درصد از انتشار کربن از نیروگاه گرفته شده است. این گزارش بیان می کند که این میزان به طور قابل توجهی کمتر از ادعای صنعت مبنی بر نرخ جذب کربن 90 درصدی برای این نوع پروژه ها به طور کلی است و زمانی که سایر انتشار گازهای گلخانه ای از پروژه شل در نظر گرفته شود، این میزان به تنها 39 درصد کاهش می یابد.
یکی از نمایندگان شل در ایمیلی به CNBC گفت که مطالعه Global Witness “به سادگی اشتباه است” و تاسیسات Quest طوری طراحی شده است که تقریباً یک سوم از انتشار CO2 را ضبط کند.
یافته‌ها هنوز سؤالاتی را در مورد اینکه آیا فناوری‌های CCS به همان اندازه که Big Oil ادعا می‌کند «سبز» هستند و در واقع جزء مهمی برای دستیابی به صفر خالص هستند، ایجاد می‌کند، یا اینکه آیا این مورد دیگری از «گرین‌شویی» است، که در آن روابط عمومی سبز و بازاریابی سبز به کار می‌رود. برای متقاعد کردن مردم مبنی بر اینکه محصولات، اهداف و خط‌مشی‌های یک سازمان سازگار با محیط زیست هستند، به طور فریبنده‌ای استفاده می‌شود.
گلوبال ویتنس اظهار داشت که انتظار می رود این یافته ها “ضربه ای جدی” به طرفداران هیدروژن فسیلی وارد کند که برای حمایت از استفاده از آن برای بودجه عمومی بیشتر تلاش می کنند. در این مورد، 654 میلیون دلار از هزینه 1 میلیارد دلاری تأسیسات کوئست شل از یارانه های دولت کانادا تأمین شده است.
در همین حال، شل رد کرده است که این گزارش اغراق کرده است و ادعا می کند که Global Witness در حال مقایسه سیب با گلابی است.
سخنگوی شل به CNBC گفت: تاسیسات Quest ما چند سال پیش به عنوان یک پروژه نمایشی برای اثبات مفهوم اساسی CCS طراحی شد، در حالی که حدود یک سوم انتشار CO2 را ضبط می کند. این یک مرکز تولید هیدروژن نیست. پروژه‌های هیدروژنی که ما در حال برنامه‌ریزی هستیم – مانند Polaris – از فناوری جدیدی استفاده می‌کنند که بیش از 90 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای را جذب می‌کند.
جذب کربن در کجای استراتژی انتقال انرژی قرار می گیرد؟
جذب و ذخیره کربن یک ابتکار نسبتاً جدید است که Big Oil و Big Tech معتقدند به آنها کمک می کند تا در اقتصاد جدید صفر خالص بقای خود را حفظ کنند و در واقع می تواند یک فناوری امیدوارکننده در کنار سایر تغییرات شدید سیستمی باشد. با این حال، برخی از کارشناسان قبلاً CCS را، به ویژه در صنعت نفت و گاز، به عنوان یک سرمایه گذاری عمومی ضعیف معرفی کرده اند و دلیل آن را شکست آن در کاهش قابل توجه انتشار گازهای گلخانه ای عنوان کرده اند.
کارشناسان استدلال کردند که تأمین مالی چنین تلاش‌هایی «منابع را از راه‌حل‌های اثبات‌شده و مقرون‌به‌صرفه‌تر منحرف می‌کند» و دولت‌ها باید تلاش‌ها را بر زیرساخت‌های انرژی تجدیدپذیر و برق‌رسانی متمرکز کنند.
