دبلیو دیوید استیونسون، 13 آوریل 2021
اگر چشم انداز Elon Musk (مدیرعامل شرکت Tesla) را در زمینه روش‌های ابداعی جدید تولید در آمریکا را مطالعه کنید، در می‌یابید که این بدان معناست که هرچه بزرگتر، بهتر است. چندین کارخانه بزرگ وی کاملاً مطابق سنت 16 میلیون فوت مربعی بصورت یکپارچه و عمودی در کنار رودخانه روژ است. همانجا که کارخانه هنری فورد تقریباً 100 سال پیش بود.
برای برخی از ما، راه دستیابی به چالش ساخت Back Better از سوی دولت بایدن، تغییر اساسی، به کارخانه‌های کوچکتر، بسیار کارآمد و ساده ساخته شده در نزدیکی مناطق فروش می‌باشد. میخ نهایی در تابوت تولید جهانی در مقیاس بزرگ، منظره هولناک کشتی کانتینر عظیم الجثه Evergreen Given بود که در کانال سوئز گیر کرده بود.
این امر پس از آن رخ داد که بحران کرونا ماه‌ها تولید و حمل و نقل از چین را مختل کرد و رهبران شرکت‌ها اعلام کردند که باید با تغییرات شدید با گرمایش کره زمین مقابله کرد.
«یک هدف جسورانه مورد نیاز است تا آینده‌ای با میزان انتشار صفر کربن‌‌دی اکسید را ایجاد کند، بهبود اقتصادی خوبی ایجاد کند، میلیون‌ها شغل با درآمد خوب ایجاد کند و به ایالات متحده اجازه دهد از همه گیری چیزی بهتر بسازد.» بیش از 300 کسب و کار ایالات متحده و سرمایه‌گذاران در نامه ای به رئیس جمهور بایدن این مطلب را گفتند. آنها نوشتند: «سرمایه گذاری جدید در زمینه انرژی پاک، بهره وری انرژی و حمل و نقل پاک می‌تواند یک اقتصاد قوی، عادلانه تر و با دامنه اقتصادی بیشتر ایجاد کند.»
راه حل همه این مشکلات -مقیاس، کارایی و موقعیت مکانی- ممکن است در رویکرد یک استارت آپ انگلیسی باشد. Arrival، که با سرعت حیرت انگیزی در راک هیل، کارولینای جنوبی؛ و شارلوت، کارولینای شمالی در حال افتتاح سه کارخانه اول خود در انگلستان است.
هنگام بهره برداری، کارخانه‌ها ون‌های تحویل الکتریکی و اتوبوس‌های ترانزیت را تولید می‌کنند که فرضیه‌های مرسوم در مورد طراحی و تولید خودرو را به چالش می‌کشند -و تأکید دقیقی می‌کنند که اینترنت صنعتی اشیا (IIoT) تا چه حد امکان خروج ریشه‌ای از تولید سنتی را فراهم می‌کند. مزایای حاصل شامل بهره‌وری عملیاتی بالاتر، کاهش زنجیره‌های تأمین و اثرات زیست‌محیطی کمتر خواهد بود.
شاید نگران‌کننده ترین مورد، اندازه کارخانه‌ها یا کمبود آنها باشد. به جای اینکه یک کارخانه عظیم سال‌ها طول بکشد تا طراحی شود، اخذ مجوز و ساخت آن طول بکشد، کارخانه‌های کوچک، مدولار و خودکار هستند که فقط به 200000 فوت مربع زمین احتیاج دارند و در واقع می‌توانند در انبارهای صنعتی خالی و مونتاژ شوند، نه اینکه نیاز به کارخانه جدید داشته باشند. بر خلاف کارخانه‌های معمولی که ممکن است 2 سال طول بکشد تا به بهره‌برداری برسند، قرار است در مدت زمان شش ماه، بهره برداری و درآمدزایی داشته باشند.
در داخل کارخانه، ایستگاه‌های کاری مدولار و رباتیک جایگزین تسمه نقاله‌ها می‌شوند. ادعای من این است که، یک بار بصورت کاملاً کارآمد، سیستم تولید خودکار مبتنی بر اینترنت اشیا حتی کارخانه آینده زیمنس را نیز شکست می‌دهد.
کارایی میکرو کارخانه‌ها نیز به دلیل تجدیدنظر کامل در طراحی خودرو است. اولین چیزی که هم در مورد وانت‌های تحویل Arrival و هم اتوبوس‌ها مشاهده می‌کنید کف کاملاً مسطح است که روی یک قسمت متحرک از محورها، باتری و موتورها روی اسکیت بورد قرار دارد. این قاب خود از آلومینیوم سبک اکسترود شده ساخته شده است، نه از فلز جوش و پرچ شده. بدنه تصویری کامل از کارایی است. بدنه آنها به جای پرسکاری‌های عظیم مورد نیاز برای اتصال قطعات فلزی بدنه، از کامپوزیت با رنگ‌های مختلف ساخته شده‌اند، بنابراین نیازی به سیستم رنگ نیست. به جای ضایعاتی که به تأثیرات زیست‌محیطی، ناکارآمدی و هزینه‌های آن کمک می‌کند، می‌توان قطعات باقی‌مانده از بدنه وسایل نقلیه را بازیافت نمود و در کارخانه استفاده کرد.
ماشین آلات رباتیک را می‌توان به راحتی برای تغییرات طراحی، و حتی برای شخصی سازی انبوه که رضایت مشتری را افزایش می‌دهد، دوباره برنامه‌ریزی کرد.
تنها عامل منفی در این رویكرد جدید این است كه اندازه كوچك و كارآیی آنها به این معنی است كه در كارخانه‌های آینده فقط 200 نفر كار می كنند. با این حال، همانطور که مقاله‌ای از مجمع جهانی اقتصاد در مورد مفهوم کارخانه‌های کوچک اشاره کرد، پتانسیل تکثیر کارخانه‌های کوچک در سراسر جهان می‌تواند چیزی بیش از این را جبران کند.
در مورد این ایده که صنعت 0.4 مشاغل تولیدی را از بین می‌برد، بسیار اظهار نظر شده است، اما به رویکرد جهانی فکر کنید و کسب و کار محلی بسازید، این روند را جبران می‌کند. این در حالی است که در سطح جهانی، از دست دادن شغل با اتوماسیون، از ایجاد اشتغال در اتوماسیون پیشی می گیرد، اما در توسعه آن بصورت محلی، اتوماسیون یک خالق شغل است، نه یک تخریب کننده.
در زمینه محیط زیست، میکروکارخانه‌های هوشمندانه‌ای در استرالیا وجود دارد که توسط دانشمند مواد Veena Sahajwalla از دانشگاه نیو ساوت ولز ایجاد شده است. امکانات او، برخی به اندازه 500 فوت مربع، برای بازیابی مواد از تلفن‌های هوشمند قدیمی و سایر وسایل الکترونیکی استفاده می‌شود. فناوری حرارتی ضایعات را بازیابی کرده و به مواد جدید قابل استفاده تبدیل می‌کند. دیدگاه Sahajwalla این است که «مقیاس کوچک ماشین‌آلات، کار آنها با انرژی‌های تجدیدپذیر را برخلاف کارخانه‌های بزرگ تولیدی، سهولت می‌بخشد. این رویکرد امکان این را می‌دهد تا با اجتناب از سفرهای طولانی مدت و اغلب بین المللی، بین بازیافت کنندگان و کارخانه‌های تولیدی، زباله‌ها را در محل جدید بازیافت کنید.»
