23 مارس 2022توسط دانشگاه ماساچوست -گروه میدانی یک هسته رسوب دریاچه کوتاه از دریاچه SI-102، جنوب گرینلند به دست آورد. از چپ به راست: ایسلا کاستاندا، توبیاس اشنایدر، بویانگ ژائو، ریموند بردلی. اعتبار: ویلیام دانیلز
یکی از اسرار بزرگ تاریخ اواخر قرون وسطی این است که چرا اسکاندیناوی ها، که در سال 985 سکونتگاه های موفقی در جنوب گرینلند ایجاد کرده بودند، آنها را در اوایل قرن 15 رها کردند؟ دیدگاه اجماع شده از دیرباز این بوده است که دماهای سردتر، مرتبط با عصر یخبندان کوچک، به ناپایداری سکونت کمک کرده است. با این حال، تحقیقات جدید، به رهبری دانشگاه ماساچوست آمهرست و اخیراً در Science Advances منتشر شده است، این نظریه قدیمی را تغییر می دهد. کاهش دما نبود که به خروج نورس ها از گرینلند کمک کرد، بلکه خشکسالی بود.
هنگامی که اسکاندیناوی ها در سال 985 در گرینلند در جایی که آن را سکونتگاه شرقی می نامیدند مستقر شدند، با پاکسازی زمین از بوته ها و کاشت علف به عنوان چراگاه برای دام های خود رشد کردند. جمعیت شهرک شرقی در حدود 2000 نفر به اوج خود رسید، اما تقریباً 400 سال بعد به سرعت سقوط کرد. برای دهه‌ها، انسان‌شناسان، مورخان و دانشمندان فکر می‌کردند که نابودی شهرک شرقی به دلیل شروع عصر یخبندان کوچک بود، دوره‌ای از هوای فوق‌العاده سرد، به‌ویژه در اقیانوس اطلس شمالی، که زندگی کشاورزی در گرینلند را غیرقابل تحمل کرد.
با این حال، همانطور که ریموند بردلی، استاد برجسته علوم زمین در UMass Amherst و یکی از نویسندگان مقاله، اشاره می کند، قبل از این مطالعه، هیچ داده ای از محل واقعی سکونتگاه های وایکینگ ها وجود نداشت. و این یک مشکل است. در عوض، داده‌های هسته یخی که مطالعات قبلی برای بازسازی دمای تاریخی در گرینلند استفاده کرده بودند، از مکانی بیش از 1000 کیلومتر به سمت شمال و بیش از 2000 متر در ارتفاع گرفته شد. بردلی می‌گوید: ما می‌خواستیم بررسی کنیم که چگونه آب و هوا در نزدیکی مزارع نورس متفاوت بوده است. و وقتی این کار را کردیم، نتایج شگفت‌انگیز بود.
بردلی و همکارانش به دریاچه ای به نام دریاچه 578 سفر کردند که در مجاورت مزرعه سابق نورس و نزدیک به یکی از بزرگترین گروه های مزارع در سکونتگاه شرقی است. در آنجا، آنها سه سال را صرف جمع‌آوری نمونه‌های رسوب از دریاچه کردند که نشان‌دهنده یک رکورد مداوم در 2000 سال گذشته بود. بویانگ ژائو، نویسنده اصلی این مطالعه که این تحقیق را برای دکترای خود انجام داده است، می گوید: هیچ کس قبلاً این مکان را مطالعه نکرده است. در علوم زمین در UMass Amherst و در حال حاضر یک دانشیار تحقیقاتی فوق دکتری در دانشگاه براون است.
آنها سپس آن نمونه 2000 ساله را برای دو نشانگر مختلف تجزیه و تحلیل کردند: اولی، یک لیپید، معروف به BrGDGT، می تواند برای بازسازی دما مورد استفاده قرار گیرد. Isla Castañeda، استاد علوم زمین در UMass Amherst و یکی از نویسندگان همکار مقاله می گوید: اگر سابقه کافی کامل دارید، می توانید مستقیماً ساختارهای متغیر لیپیدها را به تغییر دما مرتبط کنید. نشانگر دوم، که از پوشش مومی روی برگ‌های گیاه به دست می‌آید، می‌تواند برای تعیین میزان از دست دادن آب علف‌ها و سایر گیاهانی که به دام‌ها کمک می‌کنند در اثر تبخیر ، استفاده شود. بنابراین این نشان دهنده چگونگی شرایط خشکی هوا است.
ژائو می‌گوید: «آنچه که ما کشف کردیم این بود که در حالی که دما در طول مسیر سکونتگاه نورس در جنوب گرینلند به سختی تغییر کرد، اما در طول زمان به طور پیوسته خشک‌تر شد.»
کشاورزان نورس مجبور بودند دام های خود را با علوفه ذخیره شده زمستان تغذیه کنند، و حتی در یک سال خوب، حیوانات اغلب آنقدر ضعیف بودند که به محض آب شدن برف در بهار، مجبور بودند آنها را به مزارع ببرند. در چنین شرایطی، عواقب خشکسالی شدید خواهد بود. خشکسالی طولانی، در کنار سایر فشارهای اقتصادی و اجتماعی، ممکن است به اندازه کافی تعادل را بر هم زده باشد تا شهرک شرقی ناپایدار شود.
دانشمندان کالج اسمیت و دانشگاه بوفالو نیز به این تحقیق کمک کردند که توسط بنیاد ملی علوم، UMass Amherst، انجمن زمین‌شناسی آمریکا، و بنیاد ملی علوم سوئیس حمایت شد، درک ما از تاریخ اولیه اروپا را تغییر داد و نکات برجسته‌ای اهمیت تداوم کشف چگونگی تأثیر عوامل محیطی بر جامعه انسانی.
