04 فوریه 2022
نوشته فرانسوا کاندلون، هارالد روبنر، هانس پل بورکنر، اولریش پیدون، بالاز زولتنیک و آنا شوارتز
اگر می‌خواهند چالش‌های بزرگ چند نسلی مانند فقر، نابرابری و تغییرات آب و هوایی را حل کنند، دولت‌ها و شرکت‌ها باید راه‌های جدیدی برای همکاری بیابند.
رواندا پرجمعیت ترین کشور آفریقاست و 13 میلیون نفر در کشور محصور در خشکی کوچکتر از سوئیس زندگی می کنند. با این وجود، بخش کشاورزی بیش از یک چهارم تولید ناخالص داخلی کشور را تشکیل می دهد و حدود 70 درصد از مردم رواندا در تجارت کشاورزی مشارکت دارند. به این ترتیب، کشاورزی به عنوان محوری برای آینده کشور در نظر گرفته می شود. اگنس کالیباتا، وزیر کشاورزی سابق رواندا می‌گوید: «ارزش آن فراتر از تأمین نیاز اولیه انسان به غذا است». “این اقتصاد ما را رشد می دهد و مهمتر از آن، جامعه را تغییر می دهد.”
به همین دلیل، دولت رواندا سرمایه گذاری زیادی در بخش کشاورزی انجام می دهد. اما تا همین اواخر، به دلیل عدم همکاری و هماهنگی بین وزارت کشاورزی، شرکت ها و کشاورزان، این سرمایه گذاری تاثیر مورد انتظار را نداشت. اوضاع پنج سال پیش شروع به بهبود کرد، زمانی که دولت سیستم Smart Nkunganire (SNS) را راه‌اندازی کرد، یک مشارکت عمومی-خصوصی (PPP) بین هیئت توسعه کشاورزی و منابع حیوانی رواندا و BK Techouse، یکی از شرکت‌های تابعه گروه BK، این کشور. بزرگترین بانک تجاری
محصول اولیه این اتحاد یک پلت فرم مدیریت زنجیره تامین دیجیتال بود که به کشاورزان امکان دسترسی بهتر به برنامه یارانه نهاده های کشاورزی کشور را می داد که بذر، کود، سموم دفع آفات، ماشین آلات کشاورزی و سایر نهاده ها را از نظر قیمتی کاهش می دهد. امید این بود که این امر باعث افزایش بهره وری 1.2 میلیون کشاورز خرده مالک رواندا شود.
با این حال، اندکی پس از راه اندازی، PPP به چیزی تبدیل شد که ما آن را اکوسیستم عمومی-خصوصی (PPE) می نامیم، که ما آن را به عنوان یک شبکه پویا متشکل از یک دولت یا سایر نهادهای عمومی و یک گروه در حال تحول و همیشه در حال تغییر از مشارکت کنندگان اقتصادی عمدتا مستقل تعریف می کنیم. . دولت از بیش از 1000 نمایندگی کوچک کشاورزی به همراه حدود 30 شرکت کوچک کود و بذر دعوت کرد تا به پلتفرم دیجیتال بپیوندند.
از آن زمان، اکوسیستم حتی بیشتر گسترش یافته است، و اکنون کشاورزان و شرکت‌های مشارکت‌کننده را با بانک‌ها و سایر ارائه‌دهندگان خدمات مالی مرتبط می‌کند. به عنوان مثال، بانک کیگالی یک کیف پول دیجیتال جهانی به نام IKOFI ایجاد کرده است که برای کشاورزان مسیری برای ارتباط مالی ایجاد کرده است. در حال حاضر، بیش از 250000 کشاورز برای این خدمات ثبت‌نام کرده‌اند. در آینده، اکوسیستم ممکن است به فروشگاهی یک‌جا تبدیل شود که در آن کشاورزان می‌توانند به طیف وسیعی از خدمات دسترسی داشته باشند که ثروت آنها و در نهایت ثروت رواندا را افزایش می‌دهد.
با گرد هم آوردن بخش‌های مختلف جامعه، SNS رواندا به خوبی نشان می‌دهد که این کشور در سال‌های اخیر چقدر پیشرفت کرده است. و ما فکر می‌کنیم که PPEها می‌توانند به عنوان الگویی برای همه دولت‌ها و کسب‌وکارها – در کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه – در تلاش برای حل برخی از مشکلات بزرگ اجتماعی امروزی باشند.
کمبود مواد غذایی، فقر، بیکاری و بیکاری، نابرابری، آلودگی محیط زیست، و تغییرات آب و هوایی – این چالش‌ها و دیگر چالش‌ها برای دولت‌ها بزرگتر از آن است که به تنهایی آنها را حل کنند. از نظر ما، آنها باید از تخصص رهبران کسب و کار با درگیر شدن با آنها به روشی مشارکتی، خلاقانه و غیر سنتی بهره ببرند.
دولت ها باید در نحوه تعامل خود با بخش خصوصی تجدید نظر کنند
به طور سنتی، دولت ها با بخش خصوصی به سه طریق درگیر بوده اند. (نموداررا ببینید.) یکی از طریق مقررات خاص، با صدور احکام – دستورات رسمی با پشتیبانی قانون که به سمت شرکت های یک صنعت واحد هدایت می شود. برای مثال، در آلمان، شرکت‌های دفع زباله موظفند 50 درصد زباله‌هایی را که جمع‌آوری می‌کنند بازیافت کنند تا بتوانند مجوز فعالیت را کسب کنند.
راه دیگر از طریق قوانین چارچوب است – با تحمیل قوانین، از طریق مقررات عمومی یا قوانین، بر مجموعه گسترده ای از شرکت ها. به عنوان مثال، در سراسر اروپا، مقررات عمومی حفاظت از داده ها، قوانین سختگیرانه ای را در مورد اینکه چگونه همه شرکت ها می توانند داده های شخصی میلیون ها شهروند را جمع آوری و استفاده کنند، وضع می کند.
سومین راه تعامل دولت ها با بخش خصوصی از طریق PPP ها است، جایی که دولت از یک یا چند شرکت دعوت می کند تا در یک پروژه خاص همکاری کنند. قبل از تبدیل شدن به PPE، SNS رواندا یک PPP کلاسیک بود.
این روش های سنتی تعامل با بخش خصوصی نقاط قوت خود را دارند. قوانین از بالا به پایین و دستورالعمل راه‌های کارآمد و مؤثری را برای دولت برای مقابله با مشکلات تعریف شده با راه‌حل‌های خاص ارائه می‌دهد. در مقابل، PPPها برای حل مشکلات با راه‌حل‌های تعریف‌شده مؤثر هستند، زیرا به دولت‌ها و کسب‌وکارها کمک می‌کنند تا سؤالات مربوط به ریسک، سرمایه، و کمبود قابلیت‌ها و منابع را حل کنند.
اما روش‌های سنتی تعامل با بخش خصوصی نیز محدودیت‌هایی دارد. اگر آنها به شدت اجرا شوند (همانطور که معمولاً هستند)، قوانین با چارچوبی خاص و مشخص می توانند عواقب ناخواسته ای داشته باشند: شرکت هایی که به دنبال منافع شخصی خود هستند ممکن است از متن قانون پیروی کنند اما لزوماً از روح قانون پیروی نمی کنند. به طور مشابه، اگر PPP ها در میان تعداد کمی از شرکت ها (همانطور که معمولاً هستند) ایجاد شوند، به نوعی فروشگاه بسته تبدیل می شوند و فرصت یافتن بهترین راه حل ممکن است از دست برود. همچنین، اگر دامنه PPPها در یک چارچوب قراردادی ثابت و محدود تعریف شود (همانطور که معمولاً وجود دارد)، ممکن است پتانسیل نوآورانه آنها حتی بیشتر کاهش یابد: PPPها به دلیل ارائه کارایی به جای ایجاد راه حل های خلاقانه شهرت دارند.
خوشبختانه راه چهارمی هم وجود دارد: اکوسیستم های عمومی-خصوصی. آنها که به خوبی طراحی شده اند، می توانند بر برخی از محدودیت های روش های سنتی تعامل با بخش خصوصی غلبه کنند. آنها شرکت ها را در موقعیتی برابر با دولت ها قرار می دهند در واقع، برخی از PPE ها توسط شرکت ها تنظیم می شوند نه توسط دولت ها و فضایی مشترک ایجاد می کنند که در آن انرژی و نبوغ کارآفرینی مورد نیاز برای حل بزرگترین مشکلات جامعه آزاد باشد.
پتانسیل تبدیل PPE ها
در اصل، کلمه “اکوسیستم” که توسط گیاه شناس بریتانیایی آرتور تانسلی در دهه 1930 ابداع شد، جامعه ای از موجودات را در دنیای طبیعی توصیف می کند که با یکدیگر همکاری و رقابت می کنند، با هم تکامل می یابند، با چالش های جدید سازگار می شوند و از فرصت های جدید استفاده می کنند. این کلمه برای اولین بار توسط جیمز مور، یک استراتژیست، در اوایل دهه 1990 به دنیای تجارت اطلاق شد. از آن زمان به دلیل موفقیت عظیم شرکت های فناوری و هزاران استارت آپ که کسب و کار خود را بر اساس این مدل می سازند، این مفهوم به یک رشته متمایز در حوزه استراتژی کسب و کار اطلاق شد . در مؤسسه BCG هندرسون، ما در چندین سال گذشته در مجموعه‌ای از نشریات به بررسی این موضوع پرداخته‌ایم که راهنمایی‌های عملی را در مورد این موضوع به رهبران تجاری ارائه می‌دهد.
اکوسیستم های تجاری – از جمله بازار آمازون، iOS اپل و فیس بوک متا – می توانند ایجاد راه حل های بسیار ماژولار را تسهیل کنند. این امر به این دلیل است که آنها چهار مزیت حیاتی را ارائه می دهند: دسترسی به طیف گسترده ای از قابلیت ها، توانایی مقیاس بندی سریع، انعطاف پذیری قابل توجه و انعطاف پذیری زیاد.
اکوسیستم‌های تجاری ایجاد شده توسط شرکت‌های فناوری بزرگ، پتانسیل تغییرپذیر مدل را نشان می‌دهند. و آنها می توانند به عنوان نقشه های خوبی برای دولت هایی عمل کنند که می خواهند بهترین شیوه تعامل با تجارت را برای مقابله با برخی از بزرگترین مشکلات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و سایر مشکلات عمومی بیابند. اکوسیستم‌های کسب‌وکار به‌عنوان محیط‌های مشارکتی منحصربه‌فرد، فضایی را به شرکت‌کنندگان ارائه می‌دهند تا محصولات یا خدماتی را ایجاد کنند که با هم راه‌حل‌های جدیدی را برای آن چالش‌ها تشکیل می‌دهند.
PPE ها می توانند به حل مشکل مقیاس ناکافی در سمت تقاضا و عرضه کمک کنند – به عنوان مثال، با حمایت از کشاورزان محلی در تجمیع محصولات خود و تطبیق آن با فروشندگان بزرگتر. آنها همچنین می توانند با ایجاد اعتماد و تسهیل هماهنگی، همکاری در بخش ها را تقویت کنند. و آنها می توانند با تشویق شرکت کنندگان مختلف به نوآوری همزمان و با فراهم کردن بستری برای هماهنگی مؤثر، به غلبه بر چالش های نوآوری مشترک کمک کنند.
PPE ها قبلاً به حل مشکلات بزرگ اجتماعی کمک کرده اند
در حال حاضر، PPE ها به عنوان یک راه کم استفاده برای دولت ها برای همکاری با بخش خصوصی باقی مانده است. با این وجود، چند مثال خوب برای دولت‌ها وجود دارد که باید علاوه بر SNS دولت رواندا در نظر بگیرند.
یکی از نمونه ها ابتکار پلتفرم تدارکات دیجیتال اسلوونی است که کشاورزان را با مدارس و سایر مؤسسات عمومی مرتبط می کند. هدف پلتفرم دیجیتالی دو مورد بود: بهبود تغذیه کودکان مدرسه ای و کارکنان بخش دولتی و بهبود دسترسی به محصولات محلی مزارع اسلوونی. طی چهار ماه پس از راه‌اندازی، این پلتفرم 114 کشاورز، تولیدکننده مواد غذایی و تعاونی را به همراه 754 مؤسسه عمومی ثبت کرد. و بیش از 2200 محصول کشاورزی محلی را برای خرید در دسترس قرار داده بود. این تلاش موفقیت بزرگی بود: حدود 60 درصد مدارس مصرف محصولات محلی خود را افزایش دادند. از آن زمان، این پلت فرم به یک اکوسیستم تمام عیار تبدیل شده است.
مثال دیگر، اکوسیستم جعبه شنی یا سند باکس دیجیتالی است که توسط شهر لندن و اداره رفتار مالی در بریتانیا ایجاد شده است. این اکوسیستم با ارائه یک محیط آزمایشی دیجیتالی به شرکت های نوآور، راه اندازی شد تا آنها را تشویق کند تا راه حل هایی برای مشکلات ناشی از COVID-19 ارائه دهند. در اولین آزمایش 11 هفته ای، حدود 94 شرکت برای پیوستن به اکوسیستم درخواست دادند و 28 شرکت برای مشارکت انتخاب شدند. به آنها داده های خاصی برای کمک به حل سه مشکل ارائه شد:
- شناسایی و جلوگیری از کلاهبرداری با توجه به افزایش شدید ایمیل‌های فیشینگ
- حمایت از شهروندان آسیب‌پذیر، به‌ویژه افراد مسن‌تری که بیشتر در معرض ابتلا به کووید-19 هستند و انجام فعالیت‌های مالی اولیه برایشان دشوار است.
- بهبود دسترسی به منابع مالی برای شرکت‌های کوچک و متوسط که بیشترین آسیب را از رکود اقتصادی ناشی از قرنطینه‌های گسترده دیده‌اند.
نتایج دلگرم‌کننده بود: اکوسیستم سندباکس زمان‌های توسعه محصول را برای حدود 84 درصد از شرکت‌کنندگان تسریع کرد، منجر به بهبود در طراحی محصولات مالی شد و به شرکت‌ها کمک کرد تا مدل‌های کسب‌وکار در مراحل اولیه خود را اصلاح کنند. به ویژه یک محصول، که هنوز در مرحله توسعه است، نوید بزرگی را نشان می دهد: به افراد بدون بانک، مانند بی خانمان ها، دسترسی آسان تر به پرداخت های مزایا را می دهد.
اما بدون شک، شناخته شده ترین PPE ها آنهایی هستند که توسط آژانس های مختلف پروژه تحقیقاتی پیشرفته دولت ایالات متحده تنظیم شده اند. معروف ترین آنها آژانس پروژه تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (دارپا) است که مسئول ایجاد فناوری ها و قابلیت های پیشرفت برای امنیت ملی است. دارپا از زمان تأسیس خود در سال 1958، اکوسیستمی از نوآوران – از جمله شرکت‌ها، دانشگاه‌ها و ارگان‌های دولتی- را که معمولاً با یکدیگر رقابت می‌کنند، تنظیم کرده است. همچنین در تحقیقات بنیادی سرمایه گذاری کرده است که منجر به اختراع اینترنت، رایانه شخصی، جی پی اس، هواپیماهای بدون سرنشین و واکسن کووید-19 مدرنا شد.
به عبارت دیگر، دارپا، همانطور که اکونومیست اشاره کرد، «جهان مدرن را شکل داده است».
سیاستمداران، سیاست گذاران و دیگر تصمیم گیرندگان دولتی با یک وظیفه دلهره آور روبرو هستند: یافتن راه حل هایی برای مشکلات عظیم و چند نسلی که زندگی و معیشت شهروندانشان را بهبود می بخشد. آن کار قبل از همه گیری به اندازه کافی سخت بود. الان دوبرابر سخته آنها باید چه کار کنند؟
برای حل این مشکلات، دولت ها باید از طریق تعامل با شرکت ها در اکوسیستم های دولتی-خصوصی، از تخصص، نبوغ و منابع بخش خصوصی بهره ببرند. به طور مشابه، شرکت ها باید سعی کنند از این رویکرد مشارکتی برای افزایش اهرم تأثیر اجتماعی و ابتکارات پایداری خود استفاده کنند.
با همکاری در این راه، دولت ها و شرکت ها نه تنها ممکن است مشکلات اجتماعی فوری را حل کنند، بلکه جامعه را نیز تغییر دهند – یا حتی همانطور که دارپا انجام داده است، جهان را شکل دهند.
