گرانت کورین – 16 فوریه 2022
فردی که به قلب یا ریه نیاز دارد، به طور متوسط چهار ماه را در لیست گیرندگان سپری می کند تا عضوی مناسب در دسترس باشد. انتظار برای کلیه معمولاً پنج سال طول می کشد. این میانگین‌ها نشان‌دهنده گروه خونی بیمار نیست، که عاملی حیاتی در تعیین اینکه آیا آنها اندام مورد نیاز خود را دریافت می‌کنند یا خیر.
مارسلو سیپل، پروفسور جراحی در دانشگاه تورنتو و جراح قفسه سینه، به IE می‌گوید که احتمال مرگ در افرادی که گروه خونی O دارند 20 درصد بیشتر از بیماران دارای گروه خونی A است. با توجه به اینکه 45 درصد از مردم در ایالات متحده دارای گروه خونی O هستند، احتمال اینکه این مشکل در طرف اشتباه باشد، تقریباً با شانس سکه است.
دلیل این تفاوت در سیستم ایمنی نهفته است: سیستم ایمنی فردی با گروه خونی O به عضوی پیوندی که از اهداکننده هر گروه خونی دیگری می آید حمله می کند.
Cypel می گوید، این مشکل به قدری شدید و اساسی است که لیست انتظار برای اندام های مختلف بر اساس گروه خونی از هم جدا می شود. این یک واقعیت بیولوژیکی است که نابرابری زیادی ایجاد می کند.
او می‌گوید: در حالت ایده‌آل، می‌خواهیم بگوییم، بیمارترین بیمار باید کسی باشد که عضو بعدی را دریافت کند، اما اغلب اینطور نیست.
جدایی بر اساس گروه خونی همچنین منجر به از دست رفتن فرصت‌هایی برای زندگی جدید در صورت داشتن گروه خونی اشتباه می‌شود.
شرایطی وجود دارد که ممکن است اهداکننده B دریافت کنیم، اما گیرنده B نداریم که بتواند عضو را دریافت کند. او می‌گوید: در این صورت، امروز ما فقط از آن عضو استفاده نمی‌کنیم؛ آن عضو دفن می‌شود.
او می‌گوید: اگر می‌توانستیم از آن عضو در هر یک از بیماران فهرست انتظارمان استفاده کنیم، همیشه یک بیمار برای دریافت آن عضو خواهیم داشت. زیرا باز هم بیش از 100000 نفر در ایالات متحده وجود دارند که منتظر هستند تا برای دریافت یک عضو نجات دهنده به بیمارستان بروند.
در مطالعه‌ای که در مجله علمی Science Translational Medicine منتشر شد، Cypel و گروه بزرگی از نویسندگان یک راه‌حل بالقوه را گزارش کردند: آنها از ترکیبی از فناوری‌ها برای تبدیل هشت ریه نوع A به ریه‌های نوع O استفاده کردند که فاصله بسیار زیادی دارد. احتمال کمتری دارد که توسط سیستم ایمنی بیمار بدون توجه به گروه خونی آنها مورد حمله قرار گیرد.
سیستم ایمنی بدن دائماً به دنبال چیزی است که به نظر نمی رسد متعلق به آن باشد. این مراقبت بیش از حد برای مبارزه با باکتری‌های مضر، ویروس‌ها، پروتیست‌ها، قارچ‌ها، انگل‌ها و سمومی که اغلب به بدن ما راه پیدا می‌کنند، مناسب است. اما می تواند مشکلاتی نیز ایجاد کند. آسم، اگزما، دیابت نوع 1، آرتریت روماتوئید و لوپوس بیماری‌های شایعی هستند که در نتیجه فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن بر روی بافت‌های بدن ایجاد می‌شوند.
اگر فردی عضو ناسازگار با گروه خونی دریافت کند، چیزی مشابه اتفاق می افتد.
گروه خونی یکی از راه‌هایی است که سیستم ایمنی بدن می‌تواند بافت‌های متعلق به فرد را ردیابی کند. این به رابطه بین آنتی بادی های یک فرد و ساختارهای کوچک به نام آنتی ژن می رسد که بیرون سلول فرد را تنظیم می کند و تأیید می کند که مهاجمان خطرناکی نیستند. به گفته استفان ویترز، آنزیم شناس، یک گلبول قرمز که کمتر از یک صدم قطر موی انسان است، با حدود یک میلیون آنتی ژن پوشیده شده است که تعیین می کند گروه خونی فرد A، B، AB یا O است. بدن تقریباً از 20 سیستم مختلف گروه خونی استفاده می کند، اما مهمترین سیستم برای پیوند اعضا، این سیستم ABO است.
ویترز به IE می‌گوید که بدن ما احتمالاً گروه‌های خونی برای دفاع در برابر خون انسان‌های دیگر ایجاد نکرده است. او می‌گوید: به نظر می‌رسد به احتمال زیاد آنها در برابر [پاتوژن‌هایی] که اتفاقاً همان قندها را روی سطح خود حمل می‌کنند محافظت می‌کنند.
محققان هنوز در حال مطالعه تاریخچه تکاملی گروه های خونی هستند. با این حال، به نظر واضح است که افراد با گروه‌های خونی خاصی از درجه بیشتری از محافظت ایمنی طبیعی در برابر بیماری‌های خاص برخوردار هستند.
مهم نیست که گروه های خونی ABO چگونه به وجود آمده اند، تفاوت ها می تواند کشنده باشد: تزریق خون تنها 50 میلی لیتر خون ناسازگار می تواند یک فرد را بکشد. https://interestingengineering.com
