نیک نیو دانشیار روانشناسی
چند ایمیل در صندوق ورودی شماست؟ اگر پاسخ شما، هزاران است یا اگر اغلب به دنبال یافتن فایلی در رایانه خود بر روی هارد دیسک آن هستید، ممکن است شما به عنوان یک احتکار کننده دیجیتال طبقه بندی شوید.
در دنیای فیزیکی، احتکار به عنوان یک بیماری روان پزشکی متمایز در میان افرادی که مقدار زیادی اشیا را جمع می‌کنند شناخته شده است تا حدی که مانع از زندگی عادی آن‌ها می‌شود. اکنون، تحقیقات آغاز شده است که احتکار می‌تواند در دنیای دیجیتال نیز یک مشکل باشد.
یک مطالعه موردی که در سال 2015 در مجله پزشکی انگلیس منتشر شد، مرد 47 ساله‌ای را توصیف کرد که علاوه بر احتکار اشیای فیزیکی، هر روز حدود 1000 عکس دیجیتال می‌گرفت. سپس او ساعت‌های زیادی را صرف ویرایش، دسته‌بندی و کپی کردن تصاویر بر روی هارد دیسک‌های مختلف خارجی می‌کرد. او اوتیسم داشت و شاید بیش از این که یک جمع‌کننده باشد یک احتکار کننده بود – اما تمایلات دیجیتال OCD او باعث پریشانی و اضطراب او شد.
نویسندگان این مقاله تحقیقی، احتکار دیجیتال را «انباشت پرونده‌های دیجیتال تا حد از دست‌دادن دیدگاه که در نهایت منجر به استرس و بی‌نظمی می‌شود» تعریف کردند. با نظرسنجی از صدها نفر، من و همکارانم دریافتیم که احتکار دیجیتال در محل کار رایج است. در یک مطالعه پیگیری، که در آن ما با کارمندان دو سازمان بزرگ که رفتارهای احتکار دیجیتال زیادی را به نمایش گذاشته‌اند، مصاحبه کردیم، چهار نوع احتکار کننده دیجیتال را شناسایی کردیم.
«گردآورندگان منظم» نظم‌دهنده و كنترل‌گر داده‌های خود هستند. «احتکارکنندگان تصادفی» بی‌نظم هستند، نمی‌دانند چه چیزی دارند و هیچ کنترلی بر آن ندارند. «احتکار کننده دستوری» داده ها را از طرف شرکت خود نگه می‌دارد (حتی زمانی که می‌تواند بسیاری از آن‌ها را حذف کند). سرانجام، «احتکار کنندگان مضطرب» ارتباط عاطفی شدیدی با داده‌های خود دارند – و از حذف آن‌ها نگران هستند.
زندگی کاری
اگرچه احتکار دیجیتال با فضای زندگی شخصی تداخل ندارد، اما به وضوح می‌تواند بر زندگی روزمره تأثیر منفی بگذارد. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد احتکار دیجیتال مشکلی جدی برای کسب وکارها و سازمان‌های دیگر ایجاد می‌کند و حتی تأثیرات منفی بر محیط زیست دارد.
برای ارزیابی میزان احتکار دیجیتال، ما در ابتدا بیش از 400 نفر را مورد بررسی قرار دادیم، بسیاری از آن‌ها به رفتار احتکار اعتراف کردند. برخی از افراد گزارش کردند که هزاران ایمیل را در صندوق‌های ورودی و پوشه‌های بایگانی نگه داشته و هرگز پیام‌های خود را پاک نمی‌کنند. این امر به ویژه در مورد ایمیل‌های کاری صادق بود، که به عنوان اثبات کار انجام شده، یادآوری وظایف برجسته، مفید به نظر می‌رسیدند و یا فقط در «بعضی موارد» نگهداری می‌شدند.
جالب توجه است، هنگامی که از آن‌ها خواسته شد عواقب احتمالی آسیب رسان عدم حذف اطلاعات دیجیتالی – از جمله تهدید امنیت سایبری برای اطلاعات محرمانه تجاری – را در نظر بگیرند، آن‌ها به وضوح از خطرات آگاه بودند. با این وجود پاسخ دهندگان هنوز تمایل زیادی به زدن دکمه حذف نشان نمی‌دهند.
در نگاه اول، احتکار دیجیتالی ممکن است مشکل خاصی به نظر نرسد – خصوصاً اگر احتکارکنندگان دیجیتال برای سازمان‌های بزرگ کار کنند. فضای ذخیره سازی به لطف سیستم‌های ذخیره سازی «ابر» اینترنتی ارزان و به طور موثر بی حد و حصر است. اما احتکار دیجیتال هنوز هم ممکن است منجر به عواقب منفی شود.
اول، ذخیره هزاران فایل یا ایمیل ناکارآمد است. اتلاف وقت زیاد به دنبال فایل مناسب می‌تواند بهره‌وری را کاهش دهد. ثانیاً، هرچه اطلاعات بیشتر نگهداری شود، خطر اینكه یك حمله سایبری منجر به از بین رفتن یا سرقت اطلاعات تحت پوشش قانون محافظت از اطلاعات شود، بیشتر خواهد بود. در اتحادیه اروپا، قوانین جدید GDPR به این معنی است که شرکت‌هایی که اطلاعات مشتری خود را به دلیل هک کردن از دست می‌دهند، با جریمه‌های سنگین مواجه می‌شوند.
نتیجه نهایی احتکار دیجیتال – در خانه یا محل کار – یک نتیجه زیست محیطی است. داده‌های احتکار شده باید در جایی ذخیره شوند. عدم تمایل به پاکسازی دیجیتال می‌تواند به توسعه سرورهای بزرگ فزاینده‌ای کمک کند که از مقدار قابل توجهی انرژی برای خنک سازی و نگهداری آن‌ها استفاده می‌کنند.
چگونه با احتکار دیجیتال مقابله کنیم؟
تحقیقات نشان داده است که احتکار کنندگان می‌توانند استراتژی‌هایی برای کاهش رفتارهای انباشتگی خود ایجاد کنند. در حالی که می‌توان به آن‌ها کمک کرد تا کارخود را متوقف کنند، اما وقتی که واقعاً می‌خواهند از داشته‌های عزیز خود خلاص شوند مقاومت بیشتری نشان می‌دهند – شاید به این دلیل که آن‌ها را انسان دوستی می‌دانند و با اشیا بی‌جان طوری رفتار می‌کنند مثل اینکه فکر و احساسات داشته باشند.
