جمله پر استفاده ای که در یک سال اخیر بسیار شنیده می شود این است که سیاره ما خانه ماست، مکانی که ما را زندگی می دهد و حفاظت می کند. اما آیا ما در هماهنگی با سیاره زندگی می کنیم؟
این پرسش از همه است . از خودمان و از دیگران . پس باید خودمان به خودمان نیز جواب بدهیم . ولی با تاسف باید گفت که به نظر می‌رسد که ما انسانها مسیر خودتخریبی را در پیش گرفته‌ایم و سیاره ای را که به ما زندگی و پناه می‌دهد ویران کرده‌ایم.
برخی از کارشناسان این دیدگاه را افراطی می دانند . ولی نگاهی به آمارهای افزایش انتشار کربن گرفته تا جنگل‌زدایی و تخریب خاک و بسیاری موارد دیگر این بدبینی را واقعی می کند . واضح و آشکار است که فعالیت‌های انسانی اثرات مضری بر اکوسیستم‌ها و تنوع زیستی زیست‌محیطی سیاره دارند.
مجمع عمومی سازمان ملل دوره 2011-2020 را به عنوان “دهه تنوع زیستی” اعلام کرد تا نتایج بهبود را اندازه گیری کند . با پایان گرفتن این دهه حساس بر انسانها معلوم شد که طرحهای راهبردی برای حرکتهای گسترده مردمی به اهداف تعیین شده نرسیدند و روند منفی بسیاری از حوزه ها خطرناکتر از آن چیزی است که پیش بینی می شد.
ما بعنوان افرادی بالای پنجاه سال اکنون احساس درماندگی و ناتوانی می‌کنیم و نمی‌توانیم اقدامی اثر گذار انجام دهیم. می دانیم که دولت‌ها و شرکتهای بزرگ هستند که تصمیم‌های حیاتی را می‌گیرند و ما باید با آنها هماهنگ شویم . آموزش جامعه به انجام کار های کوچک زمانی اثر بخش است که در سطح کلان انگیزه ها برای آن ایجاد شود .
سازمان حفاظت از محیط زیست می تواند و باید به نمایندگی از مردم و نه دولت رسالت بزرگ خود را طرحریزی و اجرا کند .بسیاری از نهاد های مردمی حاضرند در این مسیر به عنوان بازو های اجرایی و نظارتی عمل کنند . همانگونه که پیشخوانهای خدمات دولتی و شرکتهای بزرگ ایجاد شدند این نهاد ها می توانند مشارکت عمومی و خصوصی را شکل دهند .
