این روز ها موضوع ساختن مسجدی در پارک قیطریه به موضوعی اجتماعی و البته سیاسی تبدیل شده است . فارغ از بحث های جاری در این زمینه و همزمان با این شرایط می توان به موضوعاتی دیگر نیز فکر کرد و نتیجه گیری نمود که مدیریت شهری در تهران مشغول چه موضوعاتی است .
در ادبیات جاری مدیریت ، برنامه‌ریزی شهری فرآیند هدایت امکانات و توسعه و بهبود محیط شهری، زیرساخت‌های شهری و اکوسیستم و خدمات انسانی مربوط به شهر است و با هدف به حداکثر رساندن سطح توسعه اقتصادی، کیفیت زندگی، و بهره برداری کارآمد از امکانات و نیز کنترل حوادث و ایمنی شهر است .
اینها همه مهم هستند چرا که که باعث رشد اقتصاد ملی و فرصت‌های شغلی می‌شوند و برای عملکرد مؤثر و ارائه استانداردهای زندگی به زیرساخت‌های فیزیکی و اجتماعی جامع نیاز دارند.
شهر تهران عاوه بر اینکه پایتخت سیاسی کشور است ، بیشترین امکانات را از نظر آموزشی و هنری و فرهنگی و اقتصادی در ارتباط با خود دارد . اما این کلان شهر مشکلات خاص خود را دارد .
تهدید زلزله و کمبود آب درآینده ای نه چندان دور . وهرکدام از اینها می توانند به بحران بسیار خطرناکی تبدیل شوند .
مدیریت شهری به عنوان سیستم کلان تری در مدیریت بحران بایدبا اولویت این دو موضوع که در کنارش موضوع زباله و ترافیک و آلودگی هوا و … نیز موجودند ، با تدوین استراتژی های مستمر برای رسیدگی به خواسته‌های مردم شهرها و شهرک‌هایی که در حال گسترش هستند در این زمینه ها برنامه های کلان و بلند مدت و کوتاه مدت را داشته باشد و با مشارکت جدی مردم به آنها بپردازد .
پرسش هایی نیز در این راستا مطرح هستند که بر بستر نوآوری شهری استوار می شوند :
- آیا مدیریت شهری برای معکوس کردن تبدیل آب تصفیه شده به فاضلاب طرحی را دنبال می کند؟
- آیا مدیریت شهری به یکپارچگی مساجد در شبکه مدیریت بحران بعنوان سیستم کمک رسانی و ارتباط در زمانهای بحران می اندیشد؟
با پاسخ به این موارد بعنوان اولویت های شهر تهران می توان به سطح برنامه ریزی شهری و آینده نگری آن دست یافت.
علی اکبر سعیدی کیا
