با گسترش روز به روز امکانات و فناوری های ارتباطی و حضور بسیاری از فناوری های دیگر در بستر ارتباطات سریعتر ، نوع ارتباطات انسانی در کل بشریت و ساختارهای حاکمیتی و نیز در ساختار های اقتصادی و صنعت و تولید نیز دگرگون می شود . این دگر گونی پیامد هایی مخاطره آمیز و نیز فرصت هایی را برای بهبود ایجاد می کنند .
باید بدانیم که هم اکنون که با گوشی همراهمان کار می کنیم هوش مصنوعی اینجا، آنجا و در ساعات مختلف شبانه روز در اطراف ما حضور دارد و بگونه ای ما را توسط الگوریتم هایی مدیریت می کند . به ما جهت می دهد .
با این اوصاف که تصاویر علمی تخیلی از آینده ای را برای همگان به تصویر می کشند که در آن قضاوت، نبوغ و ابتکار انسان به طور فزاینده ای توسط مدیریت مبتنی بر ماشین انجام می شود . در محیط های کاری ، فناوری در کار این است که ماشین‌ها جایگزین قضاوت انسان می‌شوند و در نتیجه کار با تکنوکراسی بجای بروکراسی مدیریت می شود .
در این فضای ارتباطی و اطلاعاتی انسانها که همان کارکنان هستند باید به پیچ و مهره های این تکنوکراسی تبدیل نشوند و سازمان‌ها باید از فناوری برای ارتقای کارکنان خود استفاده نمایند تا دستیار واقعی مدیران باشند .
باید بدانیم که فناوری برای شرکت‌ها در مرکزیت تفکر رشد و ارتقای کارکنان و مدیریت گیرد تا با موفقیت ساختار، روال‌ها و شیوه‌های خود را پیرامون انگیزه و نبوغ کارکنان خود مجددا طراحی نمایند و از گرفتار شدن در چنبره فناوری بر حذر بمانند .
در این راستا انتخاب الگوهایی که برای مدیریت پویای سازمان لازمست ایجاد شخصیت برتر نسبت به فناوری برای کارکنان است . یکی از شاخصهای آن اعطای جایگاه تصمیم گیری های فردی و گروهی در سازمان است تا آنها بتوانند با شفافیت داده هایی را که برای درک عملکرد خود نیاز دارند، بدست آورده و خود اصلاحات لازم را در جهت دستیابی به اهداف تنظیم نمایند .
بگیرند. این امر روشهای خود ارزیابی را در متن سازمان ایجاد نموده و می تواند در راستای بهبود و ارتقای فردی و سازمانی موثر باشد .
