چگونه دولت ها می توانند از بلوک های سازنده تغییر برای طراحی آینده استفاده کنند

    مایک کنینگ – ویلیام دی.اگرز-  جان اولری –  بروس جو

    بیاموزید که چگونه دولت ها می توانند از بلوک های سازنده تغییر برای طراحی آینده ای پیش بینی کننده تر، آماده تر و انعطاف پذیرتر استفاده کنند.

یک نقطه عطف

این یک لحظه بزرگ در تکامل دولت است. سال 2020 به خاطر چیزهای زیادی به یاد می‌ماند – همه‌گیری COVID-19 و رکود اقتصادی مرتبط، ناآرامی‌های اجتماعی و سیاسی، و انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده که چند مورد را نام برد. اما آینده ممکن است به سال 2020 به‌عنوان سالی نگاه کند که در آن دولت‌ها در همه سطوح به نقطه عطف رسیده‌اند – زمانی که نیروهای محرکه‌ای که جهان ما را بازسازی می‌کنند، تغییراتی را که مدت‌ها انتظارش را می‌کشیدیم، در نحوه خدمت‌رسانی دولت به شهروندانش برانگیخت.

همه‌گیری کووید-19 – در برخی موارد، برای سال‌ها – پیشرفت آینده دولت را تسریع کرد. بر حسب ضرورت، واکنش دولت به همه‌گیری منجر به تغییر سریعی شد که معمولاً در بخش عمومی دیده نمی‌شود. از سلامت از راه دور گرفته تا دورکاری، دادگاه‌های مجازی تا آموزش مجازی، مقررات چابک تا دیجیتالی شدن سریع – به ندرت در تاریخ مدرن شاهد این‌همه آزمایش‌های مقیاس بزرگ در دولت بوده‌ایم که به این سرعت و در چنین مقیاس وسیعی اجرا شده باشند.

اما COVID-19 تنها نیروی محرک تغییر در دولت نیست. سایر نیروها عبارتند از سرعت تصاعدی پیشرفت فناوری، افزایش انتظارات شهروندان برای شفافیت بیشتر، کاهش اعتماد به دولت و سایر نهادها، و نیاز به رویارویی با چالش های پیچیده و دلهره آور مانند تغییرات آب و هوایی، تغییرات گسترده جمعیتی، و بهبود اصطکاک ناشی از آن. با تجدید ساختار اساسی اقتصاد و تجارت. وضعیت موجود به سادگی ناپایدار است. دولت – نهادی که برای مقاومت در برابر تغییرات سریع طراحی شده است – اکنون با ترکیبی از نیروها مواجه است که به نظر می رسد خواستار تغییرات اساسی در نحوه عملکرد، نحوه خدمت به شهروندان، نحوه مدیریت نیروی کار خود و حتی نحوه اتخاذ سیاست هستند. محیط امروزی از دولت‌ها می‌خواهد که اقدامات جدیدی را به روش‌های جدید انجام دهند.این مطالعه به بررسی نیروهای تغییر محرک دگرگونی دولت، ابزارهای آن تحول و سناریوهای آینده از آنچه ممکن است می‌پردازد.

محرک ها و عناصر سازنده تغییر

از لحاظ تاریخی، بیشتر پیشرفت‌های تکنولوژیک کمک کرده است که فرآیندهای موجود کمی بهتر، کمی سریع‌تر و کمی ارزان‌تر شوند. امروزه، فناوری‌های نوظهور می‌توانند رویکردهای کاملاً جدیدی ایجاد کنند که زمانی غیرقابل تصور بودند. این فناوری‌های جدید می‌توانند مانند «جادو» به نظر برسند. آنها مبادلات طولانی مدت را از بین می برند و ما را قادر می سازند تا آنچه را که قبلاً دشوار، پرهزینه یا به سادگی غیرممکن بود به راحتی انجام دهیم.

تغییر سریع زیرساخت های فناوری به نوبه خود، شیوه زندگی مردم، نحوه عملکرد جامعه ما و نحوه انجام تجارت را به طور اساسی تغییر می دهد. تغییراتی که انقلاب صنعتی چهارم ایجاد کرد، تغییرات چشمگیری را در رفتارهای انسان ایجاد کرد – از تشخیص بیماری ها تا کشت محصولات.

فناوری و عوامل اجتماعی اغلب با هم ترکیب شده و تکامل می یابند و فناوری باعث تغییراتی در جامعه می شود. برای مثال، اختراع خودرو، آزادی بیشتری در نوجوانان ایجاد کرد، به مردم اجازه داد شهرها را ترک کنند و سرعت زندگی را تغییر داد. معرفی قرص های ضدبارداری تغییرات در هنجارهای اجتماعی در مورد تمایلات جنسی و ازدواج را تسریع کرد.

فن آوری

ما در عصری از اختلالات سریع زندگی می کنیم – اغلب از نوع مثبت. فناوری های نوظهور فرصت هایی را برای دولت فراهم می کند تا از ابزارهای جدید برای رسیدگی به وظایف قدیمی استفاده کند.

فناوری هایی مانند هوش مصنوعی (AI)، بلاک چین، محاسبات ابری و کوانتومی، تجزیه و تحلیل داده ها، کلون ها، پهپادها و روبات ها همگی به سرعت از قلمرو علمی تخیلی به ابزارهای معمولی منتقل شده اند. آنها می توانند به سازمان های دولتی کمک کنند تا ماموریت های متنوع خود را به طور موثرتر و با هزینه کمتر انجام دهند.

اما نوآوری فنی می تواند اثرات منفی و چالش های جدیدی را نیز به همراه داشته باشد. فراگیر بودن داده ها و تهدیدات جدید، مانند جرایم سایبری و اطلاعات نادرست، می تواند خطرات جدیدی ایجاد کند. علاوه بر این، فناوری‌های جدید، مانند هوش مصنوعی یا هواپیماهای بدون سرنشین، و نوآوری‌های بیوتکنولوژی، مانند CRISPR پیوند ژن، احتمالاً مقررات جدیدی را طلب خواهند کرد.

برخی از فناوری ها هم فرصت ها و هم چالش ها را ارائه می دهند. به عنوان مثال، اتومبیل های خودران می توانند تحرک را افزایش دهند اما خطرات جدیدی مانند هک کردن را نیز به همراه خواهند داشت. در حالی که نوآوری فناورانه باعث ایجاد کارایی می شود، می تواند اختلالات اقتصادی نیز ایجاد کند. این نابسامانی، به نوبه خود، شبکه امنیت اجتماعی را گسترش داده و نیازمند رویکردهای جدید رفاه اجتماعی است.

تغییر تدریجی اغلب مستلزم اتخاذ فناوری هایی است که اخیراً در بخش خصوصی به کار گرفته شده است. در واقع، پذیرش فناوری در بخش خصوصی یک شاخص پیشرو قابل اعتماد برای تغییراتی است که می‌توان انتظار داشت در بخش دولتی شاهد آن باشیم. ممکن است مدتی طول بکشد، اما نوآوری هایی که در بخش خصوصی شروع می شوند به طور معمول راه خود را در استفاده عمومی پیدا می کنند. دولت در این نوع تغییرات تکاملی کاملاً ماهر است. اگرچه نرخ پذیرش ممکن است نابرابر باشد، با گذشت زمان، دولت‌ها تمایل دارند فناوری‌های اثبات‌شده را، صرف نظر از منشأ آنها، اتخاذ کنند. با این حال، هنگامی که با نرخ سریع تغییر تکنولوژی امروز مواجه می شویم، تاخیر در سرعت پذیرش باید کاهش یابد.

تغییرات اجتماعی و تجاری

فناوری نیروی محرکه بسیاری از تغییرات بزرگ در دولت نبود. فشارهای اقتصادی، تغییرات اجتماعی، تغییرات جمعیتی و تغییرات جهانی خارجی می‌توانند بر تغییر تأثیر بگذارند و می‌کنند. در واقع، در حالی که آنها اغلب توسط فناوری فعال می شوند، این عوامل خارجی گاهی اوقات می توانند دگرگون کننده ترین تغییرات را در دولت ایجاد کنند.

سوال‌های زیادی وجود دارد که چگونه عوامل غیرفناوری باعث تغییر دولت می‌شوند. جمعیت سالخورده در اکثر کشورهای صنعتی می‌تواند محرک‌های اصلی تغییرات دولتی در حوزه‌هایی باشد که از سیاست‌های نیروی کار گرفته تا مراقبت‌های بهداشتی تا شبکه ایمنی اجتماعی را شامل می‌شود. COVID-19 یک محرک مهم برای دیجیتالی شدن سریع بوده است. جو اجتماعی فعلی تقاضا برای برابری بیشتر در نیروی کار و جامعه را به طور کلی افزایش می دهد.

رهبری

آینده دولت همچنین توسط رهبرانی شکل خواهد گرفت که می توانند از اهمیت نهادهای عمومی در جوامع دموکراتیک محافظت کنند و در عین حال به آنها کمک کنند تا با نیازهای دنیای مدرن سازگار شوند. با تقویت فناوری و فعال کردن بسیاری از تغییرات در حال حاضر در دولت، رهبران باید بدانند که چگونه فناوری می تواند ارزش بیشتری برای شهروندان ایجاد کند. اگر نهادهای عمومی ابتدا خود را اصلاح نکنند، نمی توانند به چالش های بزرگ پیش روی خود رسیدگی کنند. رهبران باید بتوانند با جزئیات طراحی مجدد فرآیندها دست و پنجه نرم کنند و درک کنند که این تغییرات برای سازمان بزرگتر چه معنایی دارد. برای انجام این کار، آنها باید نیروی کار در حال تغییر را درگیر کنند و انگیزه دهند تا سازمان خود را به آینده بیاورند.

بیشتر از مجموع

شکل 1 برخی از محرک های اصلی و عناصر سازنده آینده دولت را نشان می دهد. اما آینده دولت صرفاً مجموع هر جعبه در جدول نیست. مانند جدول تناوبی عناصر که از آن مدل شده است، وقتی عناصر ترکیب می شوند و نتایج غیرمنتظره ای تولید می کنند، چیزها جالب می شوند. دو اتم گاز هیدروژن را با یک اتم گاز اکسیژن ترکیب کنید و آب بدست آورید. و همانطور که می توان عناصر جدیدی را به جدول تناوبی اضافه کرد، نیروهای عنصری بیشتری برای تغییر در سال های آینده به وجود خواهند آمد.

آنچه واقعاً نوآوری های امروزی را متمایز می کند، قدرت هم افزایی آنهاست. فناوری هایی مانند اینترنت، 5G و توانایی تجزیه و تحلیل کلان داده ها موتورهای قدرتمند تغییر هستند که به تنهایی در نظر گرفته می شوند. اما آنها به طور مستقل عمل نمی کنند. این فناوری‌ها اغلب در ترکیب قدرتمند با یکدیگر استفاده می‌شوند و نتیجه بیشتر شبیه 1 + 1 + 1 = 111 است.

مانیتور سلامت پوشیدنی + تجزیه و تحلیل پیش بینی کننده + تفکر تحریک کننده = پزشکی دقیق

پردازش زبان طبیعی + اینترنت + یادگیری ماشینی = دستگاه ترجمه جهانی

پهپاد + تشخیص چهره + هدف گیری لیزری = حملات نظامی و جراحی

برخلاف ماده بی اثر، نحوه عملکرد این نیروها در حکومت به انتخاب های انسان بستگی دارد. به عنوان مثال، تشخیص چهره + دوربین های هوش مصنوعی + اینترنت اشیا = 360 آگاهی دولت از محل اقامت شهروندان. این می تواند به عنوان ابزاری برای اجرای قانون مورد استفاده قرار گیرد، یا می تواند به دلیل نگرانی های مربوط به حریم خصوصی یا سوء استفاده احتمالی، بسته به انتظارات شهروندان، ترجیحات اجتماعی، و پویایی های سیاسی محدود شود.

خطر: بدون تکامل سریع‌تر در دولت، فناوری می‌تواند جلوتر از سیاست‌ها انجام شود و این خطر را افزایش می‌دهد که در غیر این صورت فناوری‌های «خوب» می‌توانند به روش‌های بالقوه مضر مورد استفاده قرار گیرند.

دولت امروز: تأثیر تلاقی بزرگ

اختراعاتی مانند ماشین چاپ و اتومبیل تأثیرات عمیقی گذاشتند اما نسبتاً کند بودند. در ایالات متحده، فورد مدل T در سال 1908 به تولید رسید. اما سیستم بزرگراه های بین ایالتی، که برای تحقق پتانسیل کامل خودرو مورد نیاز بود، تا سال 1956 به وجود نیامد و تنها در سال 1992 تکمیل شد.

در مقابل، اینترنت و بعداً گوشی‌های هوشمند، کسب‌وکار، جامعه و دولت را در کمتر از 30 سال متحول کردند (اگرچه این تحول احتمالاً به هیچ وجه کامل نیست). پیشرفت های فناوری با سرعتی سریع تأثیرات اجتماعی را به همراه دارد. همانطور که عوامل مکمل اضافه می شوند، تاثیر به دلیل تلاقی عناصر مختلف بزرگتر می شود – برخی از فناوری، برخی نه.

این مثال‌ها اهمیت تلاقی را نشان می‌دهند – گرد هم آمدن جریان‌های متفاوت برای ایجاد چیزی جدید. هنگامی که نوآوری فناوری هم افزایی با نیروهای اجتماعی و اقدامات دولت ترکیب شود، تأثیر آن می تواند شکل گرفته و تقویت شود.

تلاقی فناوری می تواند تلاقی سازمانی را تقویت کند: مورد شهر هوشمند

تلاقی تکنولوژیک تلاقی سازمانی را تقویت می کند. به عبارت دیگر، وقتی فناوری‌ها به روش‌های جدید ترکیب می‌شوند، ساختارهای موجود و بوروکراتیک گذشته – در تجارت یا دولت نیاز به به‌روزرسانی دارند.  هم افزایی بین فناوری های جدید و جدید متصل شده، اثر چند برابری ایجاد می کند. اما نیاز به شکستن مرزها را نیز ایجاد می‌کند، زیرا جهان دیجیتال و متصل اطلاعات، فعالیت‌ها و ساختارهای سازمانی مستقل قبلی را در کنار هم قرار می‌دهد.

یک شهر هوشمند را در نظر بگیرید. در گذشته، هر بخش خدمات عمومی شهری می توانست به طور معقولی در یک وضعیت مستقل عمل کند، جاده ها را تعمیر کند، برف را پاک کند، چراغ های خیابان را حفظ کند و غیره. اما در یک شهر بیش از حد متصل، داده‌ها جمع‌آوری و به اشتراک گذاشته می‌شوند تا همه چیز از جریان ترافیک گرفته تا جمع‌آوری زباله و چراغ‌های خیابان بهینه شود. این امر در واقع می تواند ادارات مختلف شهر را وادار کند که هم از منظر فنی و هم از منظر سازمانی بیشتر با یکدیگر همکاری کنند.

حالا آن را یک سطح بالا ببرید. به منظور به حداکثر رساندن تحرک، شهر با  حمل و نقل منطقه ای، اداره فرودگاه و شرکت های خصوصی از جمله حمل و نقل، اجاره دوچرخه و اسکوتر و غیره همکاری خواهد کرد. برای ارائه بهترین خدمات به شهروندان، ایجاد یک سیستم پرداخت یکپارچه و چندوجهی منطقی است. اما همچنین مستلزم شکستن مرزهای فنی و سازمانی در تلاقی بزرگ اطلاعات و عملیات است .

این فناوری‌ها و رفتارهای ترکیبی جدید به شدت به یکدیگر وابسته هستند و این وابستگی متقابل عوارضی را در اجرا و تعریف مسئولیت‌های نظارتی ایجاد می‌کند. نوآوری های جدید نیز اغلب بر حجم وسیعی از داده ها، از جمله داده های شخصی، متکی هستند. با این حال، دولت‌ها امروز باید با نظارت بر این برنامه‌های کاربردی جدید از درون سازمان‌هایی که عمدتاً حذف شده‌اند دست و پنجه نرم کنند. علاوه بر این، از مراقبت‌های بهداشتی گرفته تا حمل‌ونقل و خدمات اجتماعی، تقریباً هر کاری که دولت انجام می‌دهد بیشتر مبتنی بر داده‌ها است – و اکنون خطر بیشتری برای شرارت سایبری دارد. این امر مبادلات بین ارزش آفرینی و حفاظت از ارزش را در جلو و مرکز محدود می کند.

پیچیدگی باورنکردنی دولت را می توان در تعدد سازمان ها با مأموریت های بی شمار مشاهده کرد. اگر هر سازمان منحصر به فرد باشد، چگونه می توان به آینده دولت فکر کرد؟ بخش بعدی به آن چالش می‌پردازد و راهی برای بررسی وظایف مشابه دولتی که مأموریت‌های متفاوتی را انجام می‌دهند، ارائه می‌کند.

حوزه های پنج گانه حکومت: نگاهی به رسالت-آشنایی با دولت آینده

ما تمایل داریم دولت را بر اساس مأموریت های مختلفی که در ساختار سازمانی آن منعکس شده است، دسته بندی کنیم.

بنابراین، مأموریت وزارت امور خارجه ایالات متحده این است که «سیاست خارجی آمریکا را از طریق دیپلماسی، حمایت و کمک …» هدایت کند. به عنوان مثال، اداره کنترل تسلیحات، تأیید و انطباق یک مأموریت اصلی دارد که با نام آن پیشنهاد شده است. تعداد بی‌شماری از این نوع مأموریت‌های «تودرتو» در دولت وجود دارد، از دفاع گرفته تا خدمات اجتماعی.

این دیدگاه ماموریت گرا در سازماندهی برای اجرا مفید است. این کمک می کند تا تلاش های کسانی که به یک هدف خاص اختصاص یافته اند، و همچنین برای کاوش در آینده یک آژانس خاص هماهنگ شود. اما وقتی به آینده گسترده‌تر دولت فکر می‌کنیم، چندان مفید نیست. مأموریت‌ها و فعالیت‌های بسیار متنوع در بخش عمومی بسیار زیاد است که نمی‌توان تصویری جامع از آینده دولت را از طریق این دریچه ترسیم کرد.برای کمک به کشف آینده دولت، پنج حوزه اصلی فعالیت دولت را شناسایی کرده‌ایم. اینها هستند:

• تحویل خدمات
• عملیات
• سیاست گذاری و تصمیم گیری
• استعداد/نیروی کار
• تنظیم و اجرا

ما از اصطلاح “دامنه ها” برای این مناطق استفاده می کنیم تا منطقه ای را نشان دهیم که مسیر تکاملی مشابهی دارد.

تقریباً همه سازمان‌های دولتی در هر یک از این حوزه‌ها، البته به نسبت‌های متفاوت، درگیر هستند (شکل 2). حتی آژانس های “تنظیمی” نیز درگیر نیروی کار و فعالیت های سیاست گذاری هستند. و در حالی که ادارات پلیس و ارتش دارای عناصر سنگین “اجرایی” هستند، آنها همچنین نگرانی های ارائه خدمات دارند. از طرف دیگر، “اجرا” برای آژانس های خدمات اجتماعی یا کسانی که مجوزهای تجاری صادر می کنند بی ربط نیست. آنها نیز قوانینی دارند که باید رعایت شوند.

فراگیر بودن این حوزه ها در سراسر دولت آنها را به واحدهای تحلیلی مفیدی برای کشف آینده دولت تبدیل می کند. با استفاده از این حوزه‌ها به‌عنوان راهنما، آنچه در ادامه می‌آید چشم‌اندازی برای چگونگی تحقق بهینه آینده دولت است.

تحویل خدمات

از مراکز وزارت وسایل نقلیه موتوری گرفته تا جلسات دادگاهی، دولت ها در حال گذار به روش های جدید ارائه خدمات هستند. خدمات مبتنی بر داده‌ها می‌توانند تجربه‌ای واقعاً شخصی‌شده را به شهروندان ارائه دهند. تفکر سه بعدی – طراحی انسان محور، داده ها و دیجیتال – می تواند برای بهبود تعاملات دولتی و ایجاد یک دولت شخصی سازی شده از یک تجربه به واقعیت نزدیک شود.

با دولت بدون تماس، خدمات به صورت دیجیتالی و خودکار، بدون نیاز به شهروندان برای شروع تراکنش ارائه می شود. هنگامی که کودکی در اتریش متولد می شود، شهروندان مجبور نیستند برای دریافت کمک هزینه خانواده فرمی را تکمیل کنند یا اقدام دیگری انجام دهند. تولد باعث انتقال داده ها از بیمارستان به مرکز ثبت احوال به وزارت دارایی به ادارات مالیاتی محلی می شود که کمک هزینه را پرداخت می کنند. – درخواست برای بیکاری، تمدید بیمه درمانی، یا ثبت نام برای برنامه‌های بازآموزی – می‌تواند با استفاده از یک هویت دیجیتالی واحد انجام شود. تعاملات می‌توانند در هر زمان و هر مکان انجام شوند و به دولت‌ها کمک می‌کنند تا آینده همه‌کانالی را در آغوش بگیرند.

دولت‌ها از استرالیا تا فنلاند نیز به طور فزاینده‌ای خدماتی را برای رویدادهای خاص زندگی و نیازهای کاربران تنظیم می‌کنند. شهروندان و کسب‌وکارها دیگر مجبور نیستند از یک سوپ الفبای سازمان‌ها و تنظیم‌کننده‌ها استفاده کنند. خدمات در سراسر حوزه های قضایی محلی، ایالتی و فدرال به توابع ساده و آسان برای استفاده ترکیب می شوند. رویدادهای زندگی مانند تولد فرزند، تغییر نام، فوت یکی از بستگان، تصادف یا از دست دادن شغل معمولاً به خدمات عمومی در سه سطح دولتی نیاز دارند. با تمرکز بر رویدادهای زندگی، این رویدادها و مدارک متعاقب آن را می‌توان در یک «خدمات روی صفحه» قرار داد و شهروندان و کسب‌وکارها را از پیچیدگی در سازمان‌های دولتی در امان نگه داشت.

خدمات وثیقه را در نظر بگیرید: سیستمی اصلاح شده که یک بازار دیجیتالی واحد برای خدمات پایان عمر ایجاد می کند (مانند تشییع جنازه، هزینه های قبرستان، بیمه، بازنشستگی، و پس انداز املاک). ایجاد این نوع سیستم می تواند ده ها هزار دلار برای خانواده ها صرفه جویی کند.

عملیات

ترکیبی از هوش مصنوعی، اتوماسیون، ابر و امنیت سایبری، سازمان‌های دولتی را قادر می‌سازد تا پیشرفت‌های عظیمی در کارایی و سرعت عملیات داشته باشند. با پیروی از همتایان تجاری خود، دولت ها می توانند کارکردهای پشتیبان مانند منابع انسانی، امور مالی و تدارکات را – ابتدا به صورت دیجیتال و سپس به صورت سازمانی – زیر یک چتر ادغام کنند. نتیجه: یک دفتر مرکزی یکپارچه که افزونگی‌ها را حذف می‌کند و منابعی مانند افراد و بودجه‌ها را به شیوه‌ای استراتژیک‌تر تغییر می‌دهد. تبدیل به یک کاتالیزور برای تحول سازمانی شود. با استفاده از این رویکرد، یک شرکت داروسازی جهانی بازدهی 10 برابری را از سرمایه گذاری خود در راه حل های دیجیتالی فعال کرد.

از طریق ادغام و یا اکتساب «به‌عنوان سرویس»، می‌توان خدمات را با استفاده از مدل پرداخت به‌موقع تهیه کرد و به آژانس‌ها اجازه می‌دهد خدمات را متناسب با نیازها مقیاس کنند. همانطور که فناوری اصطکاک خرید را کاهش می دهد، انجام وظایف در داخل از اهمیت کمتری برخوردار می شود. همانند ابر، مدل‌های به‌عنوان سرویس، افزایش یا کاهش آن را با تقاضای متفاوت آسان‌تر می‌کنند و می‌توانند هزینه بهتری را برای هر استفاده ارائه دهند. به عنوان مثال، در ایالات متحده، آژانس‌های فدرال می‌توانند خدمات ابری را از طریق این رویکرد پرداخت هزینه خریداری کنند.

برای دستیابی به تحول دیجیتال، دولت‌ها کارخانه‌های دیجیتال را راه‌اندازی می‌کنند – تیم‌های چندکاره ای که خارج از قوانین سنتی سازمان عمل می‌کنند و به شیوه‌ای چابک کار می‌کنند. به جای اینکه از یک سازمان موجود بخواهیم خود را دیجیتالی کند، این تخصص دیجیتال متمرکز می‌تواند با تخصص موضوعی ترکیب شود تا مزایای دیجیتال را به عملیات موجود برساند.

اتوماسیون شناختی رفتار انسان را تقلید می کند. اتوماسیون شناختی با پشتیبانی از فناوری های پیشرفته مانند پردازش زبان طبیعی، تجزیه و تحلیل متن و داده کاوی، دولت ها را قادر می سازد تا هزینه ها را کاهش دهند، عقب ماندگی ها را کاهش دهند و بر محدودیت های منابع غلبه کنند. اداره مزایای جانبازان ایالات متحده (VBA) از قدرت سیستم‌های مجهز به هوش مصنوعی برای مرتب‌سازی سریع ادعاها از کانال‌های متعدد – پست، فکس و ارسال‌های الکترونیکی استفاده کرد. این به VBA اجازه داد تا زمان صرف شده برای مرتب سازی ادعاها را از 10 روز به تنها چهار ساعت کاهش دهد.

سیاست گذاری و تصمیم گیری

توسعه خط مشی می تواند با استفاده از تکرار و مقیاس بندی سریع برای برآوردن نیازها و تقاضاهای در حال تغییر، پاسخگوتر و چابک تر شود. سازمان‌های دولتی می‌توانند از نمونه‌های اولیه و واحد‌های پیشتازکوچک، تمرین‌های کنترلی، و عرضه‌های مرحله‌ای برای یادگیری درس‌ها، ایجاد تغییرات و جلوگیری از شکست‌های بزرگ‌تر در مسیر استفاده کنند.

دولت پیش‌بینی‌کننده، که توسط هوش مصنوعی و تجزیه و تحلیل قدرت می‌گیرد، آنها را قادر می‌سازد تا نه تنها فعالیت‌های نامطلوب را پیش‌بینی کنند، بلکه از وقوع آن‌ها نیز جلوگیری کنند. از کشف تقلب تا مبارزه با اپیدمی مواد افیونی، یک اونس پیشگیری واقعاً ارزش یک پوند درمان را دارد – به ویژه در دولت. تجزیه و تحلیل پیش بینی در حال حاضر در طیف گسترده ای از حوزه ها، از دفاع گرفته تا خدمات انسانی استفاده می شود

این همه‌گیری تلاش‌های جمع‌سپاری و توزیع‌شده سیاست‌گذاری را در مناطق مختلف تسریع کرده است. نمونه‌های اخیر شامل همکاری دانشمندان با شهروندان برای طراحی پروتئین‌های ضد ویروس، و جوامع DIY است که کیت‌های تست منبع باز را با هم طراحی می‌کنند.

هوش مصنوعی و فناوری‌های دوقلوی دیجیتال، دولت‌ها را قادر می‌سازد تا سیاست‌ها و گزینه‌ها را در سناریوهای زندگی واقعی قبل از اتخاذ آن‌ها آزمایش کنند. چنین دولتی با شبیه سازی می تواند به بهبود تصمیم گیری در حوزه هایی از برنامه ریزی شهری تا مدیریت بلایا کمک کند. در فوریه 2020، دولت نیو ساوت ولز در استرالیا یک دوقلو دیجیتال فضایی را برای تغییر برنامه ریزی شهری و زیرساخت راه اندازی کرد.

فناوری‌های یادگیری ماشینی می‌توانند با ارائه مجموعه‌ای از جایگزین‌ها برای تسریع در تصمیم‌گیری، به دولت‌ها در یافتن بهترین راه‌حل‌ها کمک کنند. در روزهای ابتدایی همه‌گیری کووید-19، دولت‌ها از تحلیل سناریوی مبتنی بر هوش مصنوعی برای درک پیوندهای علت و معلولی محرک‌های مختلف و توسعه برنامه‌های اقدام احتمالی استفاده کردند.  اشتراک‌گذاری و تحلیل بی‌سابقه داده‌ها می‌تواند دولت‌ها را برای ایجاد یک «حافظه جمعی» توانمند کند. – توانایی درک و یادگیری از شکست ها و موفقیت های گذشته و در نهایت خود اصلاح شدن.

با توجه به تکثیر داده ها و استفاده روزافزون از تجزیه و تحلیل، همراه با فشار عمومی برای نتایج، سیاست گذاری مبتنی بر شواهد به شتاب و بلوغ ادامه خواهد داد. استرالیا، کانادا، کلمبیا، فنلاند، امارات متحده عربی، و صدها شهر در سراسر جهان واحدهایی را برای استفاده از شواهد برای ارزیابی تأثیر برنامه های عمومی راه اندازی کرده اند. بودجه برای آزمایش با رویکردهای جدید برای طراحی و ارائه خط مشی، اندازه گیری تأثیر برای درک اینکه چه چیزی موثر است و چه چیزی نیست.

نیروی کار

همانطور که کار تغییر می کند، نیروی کار نیز تغییر می کند. هوش مصنوعی، اتوماسیون و سایر فناوری‌های نوظهور به زودی در همه جا حاضر خواهند شد و به مردم کمک می‌کنند در هر کجا که هستند هوشمندتر کار کنند. با همکاری با ماشین‌های هوشمند، کارمندان دولت می‌توانند از ابزارها و منابع اضافی برای یادگیری و مهارت‌های مجدد در حین تکامل کارشان استفاده کنند.

امروزه بسیاری از زیرساخت‌های فناوری اطلاعات جهان در فضای ابری زندگی می‌کنند که به کاربران اجازه می‌دهد دقیقاً به منابعی که نیاز دارند دسترسی داشته باشند و در صورت نیاز به آن‌ها پرداخت کنند. دسترسی به استعدادها می تواند از یک مدل ابر استعداد مشابه و بر اساس تقاضا پیروی کند. دولت کانادا GC و در ایالات متحده، ناسا، سازمان حفاظت محیط زیست، ارتش و سایر دولت ها همگی بازارهای استعدادیابی را در سال های اخیر راه اندازی کرده اند. آژانس‌هایی که به افرادی با قابلیت‌های خاص نیاز دارند، می‌توانند بازار را جستجو کنند و به سرعت افرادی را برای پر کردن نقش در پروژه‌هایی با مدت زمان محدود پیدا کنند. کارگران حقوق، مزایا و نمایندگی اتحادیه را حفظ می کنند.

راه های زیادی وجود دارد که انسان و ماشین می توانند با هم کار کنند. ماشین‌ها می‌توانند برای ما، با ما کار کنند، و حتی گاهی اوقات می‌توانند به ما کمک کنند. همکاری انسان و ماشین می تواند نتایج را بهینه کند و با بازی کردن با نقاط قوت ذاتی هر موجود، رویکردهایی برتر از رویکردهایی ایجاد کند که انسان یا ماشین به تنهایی می توانند ایجاد کنند. یک چت ربات مجهز به هوش مصنوعی می‌تواند با یک کارمند خدمات انسانی، به عنوان مثال، برای ارائه خدمات به مشتری نیازمند همکاری کند. همانطور که کارمند با مشتری از طریق تلفن درگیر می شود، سیستم هوش مصنوعی می تواند مکالمه را رونویسی کند و به طور خودکار اطلاعات مربوطه را هنگام بالا آمدن علامت گذاری کند. این به کارمند اجازه می دهد تا روی گفتگو و سرنخ های زمینه ای تمرکز کند، در حالی که هوش مصنوعی راه حل های تاکتیکی را پیشنهاد می کند.

دولت‌ها می‌توانند از مدل خدمات مدنی مادام‌العمر – که در آن بسیاری از کارمندان ده‌ها کار حرفه‌ای را در یک آژانس سپری می‌کنند – به سمت خدمات مدنی به موقع حرکت کنند. در این مدل، استعداد مورد نیاز، انعطاف‌پذیر است و بسته به نیازهای یک پروژه، می‌تواند از منابع مختلفی – نه فقط از داخل دولت – به دست آید. چنین طیف استعدادهای باز می تواند شامل استعدادهای مشارکتی (کارکنانی که بخشی از سرمایه گذاری های مشترک هستند)، استعدادهای قرضی (کارمندان پیمانکاران)، استعدادهای آزاد (مستقل، پیمانکاران فردی) و استعداد منبع باز (افرادی که برای دولت کار نمی کنند باشد، اما بخشی از زنجیره ارزش خدمات هستند. این تغییر از یک مدل بسته به یک مدل باز فراگیرتر، «نیروی کار عمومی» را دوباره تعریف می‌کند. این نیاز به بازنگری در همه چیز از استخدام تا بازنشستگی، از جمله غرامت ها را دارد.

آینده دولت همچنین مستلزم بازتعریف مکان‌های کاری پس از کووید-۱۹ برای تبدیل شدن به محل‌های کاری سازگار است: افراد و تیم‌ها بسته به وظیفه، در جایی کار خواهند کرد که بیشترین بهره‌وری و مشارکت را دارند. در چنین ساختار ترکیبی، دولت ها از دسترسی به استخرهای استعداد بیشتری سود می برند، زیرا مکان یابی دیگر محدودیتی نیست. با این حال، سیستم ها و فرآیندهای طراحی شده برای یک مدل صرفاً در دفتر باید دوباره طراحی شوند.

تنظیم و اجرا

آژانس‌های نظارتی به طور فزاینده‌ای با کسب‌وکارها برای محافظت از مردم به روش‌هایی که می‌تواند رشد اقتصادی را تحریک کرده و نوآوری را تقویت کند، همکاری می‌کنند. این مستلزم ایجاد مقررات چابک، مبتنی بر ریسک و مکانیسم‌های اجرایی است که می‌تواند به سرعت با شرایط متغیر سازگار شود. حصول اطمینان از شفاف بودن قوانین و کنترل آسان آنها می تواند نوآوری را تشویق کند و از مردم در برابر پیامدهای ناخواسته محافظت کند.

مقررات مبتنی بر ریسک (RBR) فعالیت‌ها و شرکت‌هایی را شناسایی می‌کند که خطر بالایی برای ایمنی مصرف‌کننده دارند و بار را برای شرکت‌های کم خطر به حداقل می‌رساند. برای دسته‌بندی شرکت‌ها در یک دسته خطر خاص، تنظیم‌کننده‌ها می‌توانند مجموعه‌ای از داده‌ها را تجزیه و تحلیل کنند، مانند تاریخچه انطباق، بازخورد مصرف‌کننده، اطلاعات سایر تنظیم‌کننده‌ها، و سایر داده‌های باز. رده ریسک یک شرکت می تواند بر اساس سابقه انطباق آن به بالا یا پایین حرکت کند. در آینده، RBR می تواند به جای استثنا تبدیل به یک هنجار شود.

استراتژی‌های اجرایی مثبت که به رفتار خوب پاداش می‌دهند، می‌توانند افراد را تشویق کنند تا به جای انجام حداقل‌ها برای اجتناب از مجازات‌ها، بر رعایت و فراتر از الزامات قانونی تمرکز کنند. نظرسنجی‌ها نشان داد که دستورالعمل‌هایی که شامل اجرای مثبت است، شرکت‌ها را به راه‌اندازی و تقویت سیستم‌های انطباق داخلی خود ترغیب می‌کنند.

قوانین فعلی توسط انسان ها – عمدتاً وکلا و تحلیلگران سیاسی تفسیر می شود.  اما به دنبال رویکرد راهگشای نیوزلند، دولت های آینده می توانند قوانین را به کد نرم افزاری تبدیل کنند. وقتی قوانین به‌روزرسانی می‌شوند، ماشین‌ها به‌طور خودکار به‌روزرسانی می‌کنند و نیاز به استخدام کارشناسانی را که تأثیر قوانین به‌روز شده را درک می‌کنند، کاهش می‌دهد. یکی دیگر از مزیت های قابل توجه قوانین قابل خواندن توسط ماشین، فرصت آزمایش خط مشی ها در سناریوهای مختلف (به دوقلوهای دیجیتال فکر کنید)، مشابه نحوه آزمایش شرکت های فناوری کد نرم افزار است.برای تنظیم‌کننده‌ها، فناوری‌های RegTech فرصت‌های جدیدی را برای ابداع مجدد قوانین، نظارت، بازرسی و اجرا ارائه می‌کنند. آن‌ها می‌توانند به تنظیم‌کننده‌ها کمک کنند تا «کار غرغر» را خودکار کنند و تصمیم‌های بهتر و سریع‌تری بگیرند. تنظیم‌کننده‌ها همچنین برای پیش‌بینی و درک مشکلات مجهزتر هستند.

فناوری همچنین در سفر به سمت انطباق بدون لمس کمک کرده است. دیگر نیازی به تحویل مدارک در صف فرودگاه یا کشیدن کارت در بزرگراه نیست. اسناد سفر را می توان به صورت الکترونیکی اسکن کرد. سرعت را می‌توان به‌صورت دیجیتالی ثبت کرد – با استفاده از تله‌متری ماشین هوشمند شما – با صورت‌حساب سرعت غیرمجاز که به حساب شما ارسال می‌شود.

رسیدن از اینجا به آنجا؟ پنج تغییر پارادایم بزرگ

به طور کلی، تغییرات دولتی به کندی انجام می شود و بیشتر پیشرفت ها به صورت تدریجی در طول زمان گنجانده شده اند. اما به صورت دوره ای، تغییرات دگرگونی بیشتری رخ می دهد. مسافر زمان که در دهه 1950 درگذشت، در یک کتابخانه مدرن تا حد زیادی احساس می کند که در خانه خود است، اما ممکن است به سختی جنبه های خاصی از ارتش را تشخیص دهد. از حملات هوایی هواپیماهای بدون سرنشین و تلاش‌های اطلاعاتی سایبری پیچیده گرفته تا زنان در نقش‌های رزمی و فقدان پیش‌نویس، هم ابزارهای تجارت و هم کسانی که از آنها استفاده می‌کنند به‌طور قابل توجهی تغییر کرده‌اند. حتی مفهوم «دشمن» از شفافیت دولت-ملت‌های در حال جنگ بر سر مرزها به درگیری با سازمان‌های تروریستی سازمان‌یافته ضعیف که مناطق نامشخصی را کنترل می‌کنند، گسترش یافته است. در حالی که لباس‌ها یکسان به نظر می‌رسند و گروهبان‌ها هنوز سر سربازان فریاد می‌زنند، بسیاری از مسائل مربوط به ارتش نسبت به 70 سال پیش تغییر کرده است.

چگونه سایر نهادهای دولتی می توانند به سطوح مشابهی از تحول دست یابند؟ چگونه یک موسسه طراحی شده برای محدود کردن تغییر می تواند برای مقابله با سرعت تغییرات امروزی دگرگون شود؟

تاریخ نشان می دهد که آسان نخواهد بود. این امر احتمالاً نیازمند یک تغییر اساسی در طرز فکر رهبران سیاسی و متخصصان خدمات عمومی است. این پنج تغییر پارادایم اصلی برای تحقق بخشیدن به تغییرات ذکر شده در بخش قبل حیاتی خواهد بود:

• تطبیقی: به سرعت اقتصاد تکامل پیدا کنید

دولت‌ها باید دنده‌ها را تغییر دهند و رویکردهایی را اتخاذ کنند که فعال‌تر، روان‌تر و پاسخگوتر به تغییرات باشد. هدف باید اختراع مجدد مستمر، ظهور مدل های کسب و کار جدید و نوآوری ریشه ای باشد.

حاکمیت [G] می‌تواند، و برخی استدلال می‌کنند که باید برای همگام شدن با تغییرات سریع جامعه، چابک‌تر باشد – که به طور قابل‌توجهی توسط توسعه سریع و استقرار فناوری‌های نوظهور هدایت می‌شود. سیاستگذاران باید در شکل‌دهی به این تحولات فعال‌تر شوند.

• دو دنده: کار امروز را انجام دهید و برای آینده نوآوری کنید

دولت‌ها باید منابع خود را تقسیم کنند و بهینه‌سازی عملیاتی را با آزمایش‌های نوآورانه متعادل کنند – به اصطلاح، هواپیما را در حین پرواز طراحی مجدد کنند.

• فناوری غریزی: در دیجیتال غوطه ور نشوید – عمیقا دیجیتال شوید

فناوری یکی از بزرگترین محرکه های دولت آینده خواهد بود. به این ترتیب، دولت ها باید از وضعیت پذیرش فناوری غیرفعال به فناوری غریزی حرکت کنند. این زمانی اتفاق می‌افتد که تغییرات فن‌آوری بخش اصلی DNA یک دولت باشد – که عمیقاً با نحوه عملکرد و ارائه خدمات مرتبط است.

• انسان محوری: در همه چیز مردم را در اولویت قرار دهید

فناوری تنها یکی از بخش‌های مهم تغییر دولت است، اما احتمالاً کافی نخواهد بود. دولت آینده نیز باید بیشتر انسان محور باشد. از کارمندان گرفته تا شهروندان و مؤسسان، سازمان‌های دولتی باید مردم را در قلب هر کاری که انجام می‌دهند قرار دهند.

• باز: مشکلات را با ضربه زدن به اکوسیستم های خارجی حل کنید

تغییرات دگرگونی مستلزم آن است که دولت ها به فراسوی دیوارهای سازمان خود نگاه کنند. آنها باید باز باشند و روش‌های جدید و نوآورانه را برای همکاری با شرکای مختلف برای نیازهای مأموریت خود ایجاد کنند. ساخت اکوسیستم هایی که به طور مداوم به دنبال راه حل های داخلی و خارجی هستند، باید به صلاحیت اصلی دولت آینده تبدیل شود.

چالش اتخاذ پارادایم های جدید

مردم به سادگی تصمیم نمی گیرند که پارادایم های جدید را بپذیرند. زمانی که پارادایم های قدیمی دیگر با واقعیت جدید تناسب نداشته باشند، یا زمانی که چسبیدن به یک پارادایم منسوخ شده نتایج غیرقابل قبولی به بار می آورد، این تغییرات اساسی رخ می دهد. تنها در این صورت است که ادراک عمومی با نیروهایی که در آینده به سرعت در حال پیشروی تغییرات خواستار ما گرد هم می آیند، سازگار خواهد شد.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این پارادایم‌های جدید در روندهای نوظهوری که امروزه در دولت مشاهده می‌شود، شروع به تسخیر کرده‌اند. این پارادایم‌های جدید می‌توانند به‌عنوان راهنماهای سطح بالا در مورد چگونگی تغییر سیاست‌ها، سازمان‌ها و رفتارها عمل کنند. اما اشتباه نکنید: تبدیل این تغییرات به هنجار، نه استثنا، یک چالش بزرگ از نظر فرهنگی و نهادی خواهد بود. با این وجود، COVID-19 نشان داده است که دولت می تواند در صورت لزوم تغییر کند – و خیلی سریع تغییر کند.

سفر آغاز شده است

همانطور که به آینده نگاه می کنیم، در نظر بگیرید که امروز دولت دقیقا در کجا ایستاده است.

از یک طرف، ما دولت‌ها را می‌بینیم که از جدیدترین فناوری‌ها برای انجام کارهایی استفاده می‌کنند که قبلا غیرممکن بود. امروز، هر کلانتری شهری کوچک می‌تواند چند دوربین نصب کند و از تشخیص خودکار پلاک خودرو برای شناسایی هزاران پلاک در دقیقه و بررسی متقابل استفاده کند. در برابر احکام بازداشت معوقه اگر مطابقت وجود داشته باشد، به خودروهای گشت محلی اطلاعات مکان، پلاک و خودرو داده می شود – و چراغ های آبی شروع به چشمک زدن می کنند. این نوع فناوری می تواند جادویی به نظر برسد: آنچه را که تنها چند سال پیش غیرممکن بود به امری عادی تبدیل کرده است.

از سوی دیگر، دولت‌ها را می‌بینیم که برای اجرای وظایف عملیاتی به ظاهر معمولی تلاش می‌کنند. هنگامی که فرماندار کالیفرنیا گاوین نیوسام در ژانویه 2019 به قدرت رسید، یک هدف ساده برای دپارتمان وسایل نقلیه موتوری ایالت تعیین کرد: پذیرش کارت های اعتباری در دفاتر DMV.26 این فناوری برای دهه ها امکان پذیر بوده است، اما نیروی محرکه ای برای خدمت به بازار اسیر شده بوده است را کمبود داشت. امروزه خوشبختانه، کالیفرنیا DMV کارت های اعتباری را می پذیرد. اغلب اوقات، خدمات اساسی دولتی یک تجربه ناامید کننده برای مشتری ارائه می دهد.

این عملکرد ناهموار گواه این است که آینده به یکباره فرا نمی‌رسد – و نباید انتظارش را داشته باشیم. دولت یک استارت آپ با فناوری بالا نیست. بخش عمومی باید سفر خود به آینده دیجیتال را با مسئولیت‌های روزانه متعادل کند. و بر خلاف یک شرکت خصوصی، دولت نمی‌تواند تنها به کسانی که مایل به استفاده از آخرین فناوری هستند، خدمت کند. این باید به همه کسانی که می‌آیند خدمت کند، در حالی که انتخاب می‌کند برای آینده روی چه چیزی سرمایه‌گذاری کنند.

سفر دولت به آینده با برهم زدن سیستم های میراثی و عادتهای سازمانی بر اساس شرایط گذشته آغاز می شود. اغلب، این عادتها ریشه در قانون دارند.