14 ژوئن 2021 توسط Goda Naujokaitytė
کشورها در حال تحقیق و توسعه برای ساختن آینده ای سبز و دیجیتالی هستند و هزینه های خود را برای علم افزایش می دهند – اما بر اساس گزارش جدید یونسکو اختلافات فاحشی بین کشورها وجود دارد.
در گزارش جدید یونسکو آمده است که هزینه های تحقیق و توسعه جهانی بین سالهای 2014 و 2018 سریعتر از اقتصاد رشد کرده است زیرا کشورهای جهان به تحقیق برای ایجاد انتقال های سبز و تحول دیجیتال روی آورده اند.
در سراسر جهان ، هزینه های علمی طی چهار سال 19 درصد افزایش یافته است ، در حالی که تعداد دانشمندان با رشد 13.7 درصدی به 8.8 میلیون نفر رسیده است.از آغاز سال 2020 ، بحران COVID-19 این روند را بیشتر تقویت کرد.
این گزارش 762 صفحه ای 193 کشور را شامل می شود. سوزان اشنيگانس ، سردبير گزارش ، به ساینس بیزینس گفت: “آنچه توجه مرا جلب کرد این است كه تراز اولویت های توسعه با سطوح مختلف درآمد ، اعم از كشورهای صنعتی یا كم درآمد بود . کشورهای سراسر جهان برای تقویت رقابت پذیری و آمادگی در آینده ، سرمایه گذاری های R&I دیجیتال و سبز را در اولویت قرار می دهند.
با این حال ، رشد در بیشتر موارد ، ناهموار است. چین و ایالات متحده با هم 63٪ افزایش هزینه را تشکیل می دهند ، در حالی که کشورهای اتحادیه اروپا 11٪ بیشتر را افزایش می دهند.
روی هم رفته ، کشورهای G20 دارای 88.8٪ از محققان جهان ، 93.2٪ از هزینه تحقیق و 90.6٪ از انتشارات علمی هستند.
هزینه بخش خصوصی برای علم در اکثر موارد نسبتاً کم است ، بخش عمده ای از سرمایه گذاری مربوط به بخش دولتی است. تشویق شرکت ها ی موجود و شرکت های نوپا برای تحقیق و توسعه بیشتر یکی از راه حل های تقویت تلاش ها است. اشنيگانس گفت: “اما قبل از اينكه شركت بتواند R&D انجام دهد ، به تجهيزات نياز دارد.”
از آنجایی که شرکت های با درآمد کم و متوسط در تلاشند این روند را جبران کنند ، یکی از راه های تحریک سرمایه گذاری بخش خصوصی اعتبارات مالیاتی تحقیق و توسعه است. به عنوان یک نمونه قابل توجه ، اندونزی 300٪ کاهش مالیات در هزینه های تحقیقاتی در سال 2019 را معرفی کرد.
در کنار مشوق ها ، شرکت ها به سرمایه و یک محیط نظارتی محکم نیاز دارند. اشنيگانس با اشاره به نابرابري هاي ساختاري كه مي تواند مانع از سرمايه گذاري هاي بخش خصوصي در علم شود .
با وجود این ، کشورهای در حال توسعه به آرامی رد پای خود را در فضای تحقیقات جهانی افزایش می دهند. بین سال های 2015 و 2018 ، با افزایش تولید کشورهای در حال توسعه ، سهم کشورهای با درآمد بالا از انتشارات علمی از 69.3٪ به 62.9٪ کاهش یافته است. در فناوری های استراتژیک بین رشته ای ، سهم حتی بیشتر از 60.5 درصد به 52.2 درصد کاهش یافت.
آدری آزولای ، مدیر کل یونسکو گفت: “علم باید برابر تر ، با همکاری و بازتر شود.” “چالش های امروز مانند تغییر آب و هوا ، از دست دادن تنوع زیستی ، کاهش سلامت اقیانوس ها و بیماری های همه گیر جهانی هستند. به همین دلیل است که ما باید دانشمندان و محققان را از سراسر جهان بسیج کنیم. “
سبز یا دیجیتال؟
انتظار می رود فناوری های سبز انتقال به آینده بدون کربن را به دنبال داشته باشند. اما در حال حاضر ، بیشتر کشورهای با درآمد کم و متوسط روی دیجیتال به عنوان راهی برای تقویت رقابت متمرکز شده اند.
در حالی که تحقیقات بهداشتی هنوز در صدر است و 34 درصد از انتشارات علمی را در سال 2019 تشکیل می دهد ، سهم انتشارات در مورد فن آوری های استراتژیک مقطعی در همان سال تا 18 درصد افزایش یافت.
این مقالات ژورنالی عمدتاً تحت تأثیر تحقیقات هوش مصنوعی و رباتیک بود ، تقریباً 150،000 مقاله در سال 2019 منتشر شد.
این حوزه ای است که کشورهای کم درآمد متوسط در آن تأثیر گذاشته اند و در بیش از یک چهارم انتشارات مشارکت داشته اند ، در حالی که این رقم در سال 2015 معادل 12.8 درصد بوده است.
در حالی که هوش مصنوعی و رباتیک در حال صعود هستند ، تحقیقات مهم در مورد جذب و ذخیره کربن با تنها 2500 مقاله در سال 2019 ، باکمبود بودجه مواجه شده است. در همین حال ، در شش کشور از ده کشور پیشرو در این زمینه ، کانادا ، فرانسه ، آلمان ، هلند ، نروژ و رهبر فعلی ، ایالات متحده ، تحقیقات در حال کاهش است.
به همین ترتیب ، تحقیقات در مورد انرژی پایدار ، که با کمبود منابع به نظر می رسد ، 2.5٪ از نشریات جهانی را تشکیل می دهد ، در حالی که این میزان 2.1٪ نسبت به 2012-2015 است.
همین مورد در مورد مطالعات مربوط به تأثیر تغییرات آب و هوا و بسیاری از موضوعات سبز دیگر صدق می کند ، با تولید علمی حداقل 19/0 از 56 موضوع تحقیقاتی بین 2012 و 2019 حداقل 0.02٪ افزایش می یابد.
“برای موفقیت در انتقال دوگانه خود ، دولت ها نه تنها نیاز به صرف هزینه های بیشتر برای تحقیق و توسعه دارند. آنها همچنین باید در این صندوق ها به طور استراتژیک سرمایه گذاری کنند. این مستلزم اتخاذ دیدگاه طولانی مدت و همسویی سیاستهای اقتصادی ، دیجیتالی ، زیست محیطی ، صنعتی و کشاورزی آنها ، برای اطمینان از توسعه پایدار مشارکتی است.
