16 مارس 2021
چه چیزی یک دوقلوی دیجیتال را تشکیل می دهد و چگونه تولید کنندگان می توانند به بهترین وجه از توانایی های خود استفاده کنند؟ راب اسکات ، استاد دیجیتالی سازی صنعتی در AMRC ، بیشتر توضیح می دهد.
این روزها هر مجله تولیدی را باز کنید ، احتمالاً با اصطلاح “دوقلوی دیجیتال” روبرو خواهید شد. ممکن است برای برخی از افراد این اصطلاح یا مفهوم جدید باشد ، اما در واقع دوقلوهای دیجیتال از قرن گذشته در حال تولید بوده اند ، فقط در آن روزها به آنها دوقلوهای دیجیتال نمی گفتند. قدرت محاسباتی مورد نیاز برای ایجاد آنها بسیار گران بود ، داده هایی که این دوقلوها بلعیده بودند به راحتی در دسترس نبود و منافع تجاری برای صرف وقت و تلاش برای آنها لزوما به خوبی درک نشده بود.
آن روزها از بین رفته است. از آن زمان ، کاهش در هزینه محاسبه پیش بینی شده توسط قانون مور اتفاق افتاده است. کوچک سازی و تولید انبوه سنسورها باعث شده است که در کالاهای تولیدی دستگاه های ضبط داده وجود داشته باشد. و در دسترس بودن اتصال از طریق هر تعداد پروتکل ارتباطی ، همگی منجر به ظهور دوقلوهای دیجیتال می شود که هم اکنون از نظر اقتصادی و تجاری منطقی هستند.
اما هنوز یک مشکل وجود دارد که بسیاری از تولیدکنندگان لزوماً درک نمی کنند که یک دوقلوی دیجیتال در واقع چیست یا ارزش یک دوقلوی دیجیتال در کجاست.
در گزارشی که توسط High Value Manufacturing Catapult در سال 2018 منتشر شد ، یک نظرسنجی از مهندسان نشان داد که تعدادی از اجزای یک دوقلوی دیجیتال وجود دارد که آنها را ضروری می دانند ، بعضی از آنها خوب است و برخی دیگر لازم نیست. از آن زمان درک مشترک از آنچه یک دوقلوی دیجیتال را تشکیل می دهد به بلوغ رسیده است اما هنوز هم آنچه را که آن گزارش در سال 2018 برجسته کرده است ، منعکس می کند.
اصلی ترین چیزی که یک دوقلوی دیجیتال دارد و یک مدل شبیه سازی آن را ندارد ، اتصال درزمان واقعی به دارایی فیزیکی ، فرآیند یا سیستم است. و قلب ماجرا در اینجا نهفته است – تا زمانی که یک دارایی واقعی نداشته باشید ، نمی توانید یک دوقلوی دیجیتال داشته باشید. شما می توانید یک مدل شبیه سازی با قابلیت اطمینان بالا از یک فرآیند یا سیستم محصول مجازی داشته باشید ، اما راهی برای اعتبارسنجی آن در زمینه دنیای واقعی ندارید.
در حقیقت ، دریکی از انتشارات اخیر انستیتوی هواپیمایی آمریکا تا آنجا پیش رفت که اظهار داشت: “هیچ دارایی فیزیکی مساوی با دوقلوی دیجیتال نیست” – که منعکس کننده نظر ما در گزارش خود با عنوان “گره زدن از الزامات یک دوقلوی دیجیتال” در اکتبر 2020 است.
در سال 2020 ، گارتنر پیش بینی کرد و خبر داد که در عرض پنج سال ، بیش از 50٪ محصولات با یک دوقلوی دیجیتال عرضه می شود و در همین بازه زمانی ، 75٪ از دوقلوهای مرکب از دوقلوهای جداگانه قابل همکاری ایجاد می شود.
انستیتوی ملی تولید اسکاتلند ، مرکز تحقیقات پیشرفته ساخت و تولید ، از دوقلو سازی دیجیتال برای کمک به صنعت ویسکی اسکاچ برای کاهش ضایعات موجودی در هنگام پر کردن بشکه استفاده کرده است.
اما در این مسئله یک مشکل نهفته است – هنوز هیچ استانداردی برای دوقلوهای دیجیتال در قالب یا معماری آنها وجود ندارد. در یک گزارش اخیر توسط مرکز ساخت دیجیتال انگلیس (CDBB) – به سوی چارچوب مدیریت اطلاعات – آنها به دنبال یک مدل داده بنیاد هستند. وضوح لازم برای این مدل یک قدم به جلو برای دوقلوهای دیجیتال است ، زیرا تنها با داشتن یک چارچوب منسجم برای یک دوقلوی دیجیتال می توان امیدوار بود که دوقلوها را به صورت یک دوقلو مرکب ادغام کنیم.
با این حال ، در مورد ادغام دوقلوها به دوقلوهای ترکیبی نظرات مخالفی وجود دارد. برخی از شرکت ها معتقدند که دارایی ها ممکن است دوقلوهای شخصی خود را برای موارد استفاده مختلف تولید کرده باشند و اینها می توانند دارای سطح دسترسی مختلفی باشند که می تواند توسط سایر دوقلوها استفاده شود. این مورد گاهی اوقات به عنوان “اثر عروسک روسی” از اطلاعاتی که توسط یک دارایی در دسترس است ، شناخته می شود ، به عنوان مثال ، هرچه با مجوزهای مناسب در امور عمیق تر شوید ، می توانید اطلاعات بیشتری کسب کنید.
چالش های پیش رو
هر کدام از استراتژی های توسعه و استقرار به تصویب برسد ، چالش هایی در ارتباط با درآمدزایی از دوقلوهای دیجیتال وجود دارد. اگر دارایی های دیجیتالی در طول زنجیره ارزش عبور داده شود ، بازیگری حاضر در اکوسیستم که از دوقلوی دیجیتال ارزش استخراج می کند ممکن است همان موجودی نباشد که در خلق اصلی سرمایه گذاری کرده است.علاوه بر استخراج ارزش ، سوالاتی در مورد وضعیت دوقلوهای دیجیتال سنتی وجود دارد. با افزایش پذیرش دوقلوهای دیجیتال ، این چالش ها بیشتر مورد توجه قرار می گیرند.
صرف نظر از اینکه از کدام معماری و رویکرد استفاده می شود ، چیزی که ثابت می ماند این است که یک ذهنیت دوقلوی دیجیتال مربوط به یک فناوری خاص نیست ، ذهنیت در مورد یک روش یا رویکردی است که به پاسخ دادن به این سوال برای تولیدکنندگان کمک می کند که چگونه می توانند تصمیمات بهتر آگاهانه برای بهبود محصولات یا فرآیندهای آنها و در نتیجه بهبود خط اصلی آنها ، ایجاد کنند.
