7 آوریل 2022 -نوشته ترزا لیب -تصویر از طریق Shutterstock/FoTToo.
اگر می‌خواهیم به آینده جنگل‌های بارانی و در نتیجه زندگی‌مان در این سیاره تصویری واقعی بدهیم، باید به ریشه مشکل بپردازیم. پرورش دام یا پرورش خوراک آنها منجر به تبدیل جنگل های بارانی و بسیاری از اکوسیستم های بومی دیگر در سراسر جهان، مانند دشت های بزرگ در ایالات متحده شده است. به همین دلیل، ترویج تغییر از رژیم‌های گوشتی به رژیم‌های غنی از گیاه یکی از محورهای اصلی من بوده است.
همچنان یک فرصت کلیدی است. یک مطالعه جامع روی رژیم‌های غذایی پایدار که هم نیازهای تغذیه‌ای و هم محدودیت‌های زیست‌محیطی را ارزیابی می‌کرد، به این نتیجه رسید که مردم باید فقط ۰.۰۳ پوند گوشت قرمز در روز مصرف کنند. در سال 2020، مصرف در ایالات متحده 10 برابر بیشتر بود. ما راه زیادی برای رفتن داریم.
یکی از سوالاتی که اغلب برایم پیش می آید این است که تلاش هایی را برای تولید گوشت پایدارتر می بینم. به دلیل ابعاد بسیاری که کشاورزی دام را تحت تاثیر قرار می دهد، پاسخ به این سوال در یک مقاله بسیار پیچیده است. اما من می‌خواهم برخی از رویکردهایی را که به آنها توجه کرده‌ام به اشتراک بگذارم و شروع کنم به تشریح مناطقی که دام می‌تواند نقش مثبتی داشته باشد.
من درست داخل آتش می پرم و با گوشت گاو شروع می کنم. گوشت گاو ردپای کربن زیادی دارد و بحث جذابی در جریان است که نشان می‌دهد تا چه حد می‌توان انتشار گازهای گلخانه‌ای را با روش‌های احیاکننده‌تر کاهش داد.
در مقیاس کوچکتر، گوشت گاو می تواند راه حل های اجتماعی و زیست محیطی ارزشمندی ارائه دهد. علیرغم تأثیر آب و هوا، مهم است که این پیامدها را در نظر بگیریم زیرا بحران آب و هوا تنها چالشی نیست که ما با آن مبارزه می کنیم – تنوع زیستی، سلامت خاک و فرصت های اقتصادی برای گروه های حاشیه نشین نیز مهم هستند. بیایید به چهار نمونه از مناطقی که گاوها می توانند تأثیر مثبت داشته باشند نگاه کنیم.
1. چرای هدفمند در برابر گیاهان مهاجم و جلوگیری از آتش سوزی
گاو و سایر دام‌ها مانند بز و گوسفند با موفقیت برای مدیریت پوشش گیاهی مورد استفاده قرار گرفته‌اند – به عنوان مثال، با چرای علف‌های هرز ناخواسته یا مهاجم در مناطق بازسازی و خوردن علف‌ها و درختچه‌هایی که در غیر این صورت آتش‌سوزی‌های جنگلی را تشدید می‌کنند. به این عمل چرای هدفمند یا تجویزی می گویند.
علفخواران وحشی این کار را در اکوسیستم های سالم انجام می دهند، اما انسان ها بسیاری از محیط ها را به حدی تغییر داده اند که این تعادل های طبیعی دیگر وجود ندارد. گله‌های مدیریت‌شده روشی عمل‌گرایانه برای تلاش برای احیای چیزی است که آسیب دیده‌ایم و در عین حال غذا نیز تولید می‌کنیم. اما اینها رویکردهای کوچکی هستند. به طور کلی، چرا بر تنوع زیستی و آتش‌سوزی‌های جنگلی تأثیر معکوس داشته است زیرا مزارع بر زیستگاه‌های وحشی تسخیر شده‌اند.
2. کمک به شکوفایی دامداران بومی آمریکا
برای بومیان آمریکا، قرن های گذشته با از دست دادن زمین و جابجایی اجباری مشخص شده است. قبایل از سرپرستی زمین های پهناور و حاصلخیز به اجبار زندگی در زمین های حاشیه ای با منابع بسیار کمتر تبدیل شده اند. برای بسیاری، پرورش گاو یکی از معدود فرصت ها برای تولید غذا و درآمد برای جوامع خود بوده است. امروزه، این بدان معنی است که درصد نامتناسبی از بومیان آمریکا به دامداری متکی هستند – 75 درصد از تولیدکنندگان بومی آمریکا در تولید دام تخصص دارند، در حالی که در کل مزارع ایالات متحده 53 درصد است.
بر اساس این تاریخچه، کمک به کسب و کارهای مزرعه داری بومی آمریکا برای رونق اقتصادی و مدیریت موثر نتایج زیست محیطی ضروری است. البته، این نیاز بزرگ‌تر به بازگرداندن زمین و جبران بی‌عدالتی‌های سیستماتیک‌تر زیربنای دامداری بومیان را از بین نمی‌برد، به‌ویژه که بومیان آمریکا متحمل تأثیرات نامتناسب تغییرات آب و هوایی خواهند شد.
3. توانمندسازی دامداران برای حفاظت از علفزارها در برابر تبدیل زمین
علفزارهای آمریکا مانند دشت های بزرگ انواع خدمات حیاتی اکوسیستم را ارائه می دهند. آنها زیستگاهی برای پرندگان و سایر حیوانات وحشی ارائه می دهند، کربن را در زیر زمین ذخیره می کنند و چرخه آب را تنظیم می کنند. اما علفزارهای بیشتری در اثر گسترش کشاورزی و شهری خورده می شوند. دامداران می توانند به جلوگیری از تبدیل زمین کمک کنند. هنگامی که علفزارهایی که برای مرتع استفاده می شوند سود ایجاد می کنند، دامداران انگیزه کمتری برای تبدیل آنها برای تولید محصول یا فروش زمین به توسعه دهندگان دارند.
مهم است که اذعان کنیم که گاوها جایگزین یک به یک برای حیوانات وحشی نیستند که زمانی در این اکوسیستم ها زندگی می کردند. بسیاری از مراتع به خوبی مدیریت نشده اند و پیامدهای زیست محیطی مخربی به همراه داشته است. در حالت ایده‌آل، ما راهی برای محافظت و بازگرداندن علفزارها به جای استفاده از آنها برای گاو پیدا می‌کنیم. اما این از نظر سیاسی در حال حاضر امکان پذیر نیست. در کوتاه مدت، تلاش برای بهبود شیوه های چرا و حفاظت از دامداری ها راه حل عملی تری برای حفظ مراتع باقی مانده است. ما باید به طور همزمان برای ایجاد حرکت سیاسی قوی‌تر برای خارج کردن مناطق بیشتری از تولید برای حفظ و احیای آنها تلاش کنیم.
4. استفاده از دام برای احیای سلامت خاک
استفاده ناپایدار از اراضی زراعی و مراتع منجر به تخریب شدید خاک سطحی شده است. به همین دلیل، بازسازی سلامت خاک باید در اولویت قرار گیرد تا تولید مواد غذایی آینده را تضمین کند. دو نوع رویکرد آزمایشی وجود دارد که نتایج دلگرم کننده ای به همراه داشته است. یکی استفاده از چرای چند وجهی است که در آن گاوها به یک منطقه کوچک حصارکشی محدود می شوند که در طول زمان در یک مزرعه حرکت می کنند. مورد دوم، ادغام دام ها در تناوب زراعی است – به عنوان مثال، برای خوردن محصولات پوششی که در طول زمستان رشد کرده اند و نیاز به کود مصنوعی را کاهش می دهد.
این یک رویکرد امیدوارکننده است، اما من می‌خواهم ارزیابی‌های چرخه زندگی را ببینم که مبادله بین انتشار دام و کود در این پروژه‌ها را بررسی می‌کند. استفاده از کمپوست ممکن است راه دیگری برای دستیابی به نتایج مشابه بدون تکیه بر گاو باشد.
امیدوارم این چهار مثال شما را ترغیب کرده باشد که به طور جامع تری در مورد تأثیرات بالقوه – هم مثبت و هم منفی – تولید گوشت گاو فکر کنید. برای من، این فرصت‌ها وقتی در ترکیب با تلاش‌هایی برای دور شدن از مصرف در مقیاس بزرگ دنبال شوند، فرصت‌های هیجان‌انگیزی هستند.
