ایان گلاور / 4 ژوئیه 2014
ایفای نقش تکنیکی است که به دانش‌آموزان و دانشجویان اجازه می‌دهد تا موقعیت‌های واقع‌گرایانه را از طریق تعامل با افراد دیگر به شیوه‌ای مدیریت‌شده به منظور توسعه تجربه و آزمایش استراتژی‌های مختلف در یک محیط پشتیبانی شده کشف کنند. بسته به قصد فعالیت، شرکت‌کنندگان ممکن است نقشی مشابه نقش خودشان (یا نقش احتمالی خود در آینده) ایفا کنند یا می‌توانند قسمت مخالف گفتگو یا تعامل را ایفا کنند. هر دو گزینه امکان یادگیری قابل توجهی را فراهم می کنند، اولی اجازه می دهد تا تجربه به دست آید و دومی دانش آموز یا دانشجو و همکاران را تشویق می کند تا درک درستی از موقعیت را از نقطه نظر “مخالف” ایجاد کند.
بازخورد در مورد تمرین نقش آفرینی
به شرکت‌کنندگان نقش‌های خاصی داده می‌شود تا در یک مکالمه یا سایر تعاملات، مانند تبادل ایمیل، که مرتبط با رشته‌شان است، ایفا کنند. به عنوان مثال، به عنوان یک مشتری پرخاشگر یا بیمار در حال گله مندی ، ممکن است دستورالعمل‌های خاصی در مورد نحوه رفتار یا گفتار آنها به آنها داده شود، یا از آنها خواسته شود بسته به الزامات تمرین، به روش خود عمل کنند و واکنش نشان دهند. سپس شرکت‌کنندگان سناریو را اجرا می‌کنند و پس از آن درباره تعاملات، مانند راه‌های جایگزین برای مقابله با موقعیت، بازتاب و بحث خواهند داشت. سپس سناریو را می توان با تغییراتی بر اساس نتیجه تأمل و بحث دوباره اجرا کرد.
فن آوری های ممکن برای حمایت از رویکرد
ایفای نقش یک رویکرد آموزشی بسیار منعطف است زیرا به ابزار، فناوری یا محیط خاصی نیاز ندارد، به عنوان مثال دانش آموز یا دانشجویان می تواند از طریق یک تمرین نقش آفرینی به همان اندازه موثر در یک سالن سخنرانی و در یک اتاق سمینار اجرا شود. با این حال، فناوری می تواند مزایای قابل توجه و حتی امکانات جدید را برای استفاده از این رویکرد به عنوان یک فعالیت یادگیری فراهم کند.
در ساده‌ترین سطح، فناوری‌هایی مانند ضبط‌کننده‌های صدا، دوربین‌های ویدیویی و گوشی‌های هوشمند/تبلت‌ها اجازه می‌دهند تا تمرین‌های سنتی نقش‌آفرینی رو در رو ضبط و ذخیره شوند تا بعداً مرجع، تجزیه و تحلیل و تأمل شوند، مانند این مثال از مهارت‌های مذاکره. از EduCon، کره. که می‌تواند به یک تمرین اجازه دهد تا در تاریخ بعدی مجدداً مورد بازبینی قرار گیرد و براساس یادگیری و تجربه بعدی مجدداً ارزیابی شود . این امر معمولاً زمانی که تمرین ثبت نشده باشد امکان‌پذیر نیست. ابزار دیگری که می‌توان با این سبک سنتی نقش‌آفرینی استفاده کرد، سیستم رأی‌گیری الکترونیکی یا توییتر است، که هر دو به گروهی از دانش‌آموزان اجازه می‌دهند تا نقش‌بازی را مشاهده کنند و موقعیت و مکالمه را در حین توسعه ارزیابی کنند. رای دادن به اینکه آیا یک شخصیت که مثلا در طول یک تعامل خاص بیش از حد تهاجمی یا مطیع بوده است. این اطلاعات می تواند حفظ شود و همراه با یک ضبط و ذخیره سازی، منبع دیگری برای تجزیه و تحلیل و تأمل بعدی فراهم کند.
با این حال، می توان از فناوری برای ایجاد تمرینات نقش آفرینی فراتر از آنچه در یک جلسه حضوری ممکن است استفاده کرد. فن‌آوری‌های ناهمزمان، مانند انجمن‌های آنلاین و سالن‌های گفتگو، شبکه‌های اجتماعی، توییتر و غیره، اجازه می‌دهند نقش‌آفرینی در دوره‌های زمانی طولانی‌تر و به شیوه‌ای در نظر گرفته‌شده‌تر انجام شود. این بدان معناست که ایفای نقش می‌تواند خارج از جلسات برنامه‌ریزی شده و در موقعیت‌هایی انجام شود که دانش‌آموزان و دانشجویان و یا هر گروه در تعامل نمی‌توانند همزمان با یکدیگر ملاقات فیزیکی داشته باشند. در این شرایط آنها بخش خود را از مکالمه پست می‌کنند، منتظر می‌مانند تا شرکت‌کننده (های) دیگر پاسخ دهند، و سپس پاسخ خود را ارسال می‌کنند و غیره.
این روش به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهد تا زمانی که می‌توانند درگیر شوند و به آنها زمان می‌دهد تا پاسخ‌هایشان را در نظر بگیرند، و اگرچه ممکن است در مقایسه با تمرین رو در رو کاملا مصنوعی به نظر برسد، اما می‌تواند موقعیت‌هایی مانند بحث‌های ایمیلی را کاملاً منعکس کند.
یکی دیگر از مزایای استفاده از فناوری این است که می تواند شرکت کنندگان خارجی را قادر به مشارکت در نقش آفرینی کند. ابزارهایی مانند Blackboard Collaborate، Skype و Google+ Hangouts همگی فضای آنلاینی را فراهم می‌کنند که در آن مکالمات زنده، از جمله ویدیو، می‌تواند انجام شود. این بدان معناست که یک فرد با تجربه یا تخصص در زمینه ای که نقش ایفا می شود می تواند یکی از قسمت ها را بر عهده بگیرد و تجربه بسیار واقعی تری برای دانش آموز ایجاد کند. به عنوان مثال، یک روانشناس بالینی، با استفاده از تجربیات خود برای واقعی سازی تعامل، می تواند نقش یک بیمار را با دانشجویانی که نقش روانشناس را بر عهده دارند، ایفا کند، یا یک مهندس خبره می تواند نقش مدیر پروژه را در حالی که دانش آموزان بازی می کنند، بازی کند.
برای ایفای نقش مهندسان در یک جلسه همه این ابزارها می توانند آزادانه از طریق اینترنت در دسترس باشند و فقط به میکروفون و بلندگو/هدفون نیاز دارند، به این معنی که موانع فنی بسیار کم هستند. ابزارها معمولاً دارای امکانات ضبط هستند که امکان ضبط دائمی تعامل را فراهم می کند. این ابزارها همچنین برای ایفای نقش در میان دانش‌آموزان مفید هستند، جایی که همه آنها به طور همزمان در دسترس هستند، اما نمی‌توانند از نظر فیزیکی ملاقات کنند، مانند دوره‌های آموزش از راه دور یا در دوره‌های کاریابی.
اگر علاقه مند به اجرای نقش بازی هستید، چند سوال کاربردی وجود دارد که باید به آنها پاسخ دهید:
- این رویکرد در کجای دوره / ماژول بهتر عمل می کند؟
- آیا موقعیت‌ها و تعاملاتی وجود دارد که دانش‌آموزان و دانشجویان از توانایی کشف آنها سود ببرند؟
- آیا ایفای نقش «زنده» مناسب‌ترین است یا باید در مدت زمان طولانی‌تری اجرا شود؟
- اگر دانش‌آموزان همه نقش‌ها را بر عهده بگیرند، آیا معلم خصوصی نقشی را بر عهده می‌گیرد یا افرادی که تجربه مستقیمی دارند می‌توانند در آن شرکت کنند، به عنوان مثال. داشتن یک مشتری یا بیمار واقعی نقش خودش را ایفا کند؟
- چقدر فناوری باید درگیر باشد؟ کدام ابزار ها مناسب ترند؟ چه حمایتی لازم است؟
- آیا دانش آموزان (و سایر معلمان) برای این کار آماده هستند؟
با فکر کردن به این سؤالات، باید بررسی می کردید که آیا ایفای نقش رویکردی است که در زمینه مورد نظر شما منطقی است و ایده هایی در مورد نحوه معرفی آن داشته باشید. اگر هنوز مطمئن نیستید، می توانید یک تمرین کوچک را در یک جلسه امتحان کنید و ببینید که مخاطبان چگونه پاسخ می دهند.
ایفای نقش در آموزش چیست؟
ایفای نقش یک ساختار یادگیری است که به دانشجویان اجازه می‌دهد بلافاصله محتوا را به‌عنوان یک تصمیم‌گیر که باید در مورد یک خط‌مشی، تخصیص منابع یا برخی از نتایج دیگر تصمیم‌گیری کند، اعمال کنند.
به عنوان مثال، یک روانشناس بالینی، با استفاده از تجربیات خود برای واقعی سازی تعامل، می تواند نقش یک بیمار را با دانشجویانی که نقش روانشناس را بر عهده دارند، ایفا کند، یا یک مهندس خبره می تواند نقش مدیر پروژه را در حالی که دانش آموزان بازی می کنند، بازی کند.
مزایای نقش آفرینی
ایفای نقش می تواند به طور موثر در کلاس درس استفاده شود تا:
- ایجاد انگیزه و مشارکت در دانش آموزان و دانشجویان
- استراتژی های تدریس فعلی را تقویت کنید
- سناریوهای دنیای واقعی را برای کمک به یادگیری دانش آموزان ارائه دهید
- مهارت های مورد استفاده در موقعیت های دنیای واقعی (مذاکره، مناظره، کار تیمی، همکاری، متقاعدسازی) را بیاموزید.
- فرصت هایی را برای مشاهده انتقادی همسالان فراهم کنید
- بازی های نقش می تواند به طور موثر در کلاس درس برای ارائه سناریوهای دنیای واقعی برای کمک به یادگیری دانش آموزان استفاده شود.
رهنمودهایی در توسعه تمرینات ایفای نقش
استفاده از مجموعه ای از دستورالعمل ها می تواند در برنامه ریزی تمرین ایفای نقش مفید باشد. هاربر و کانیک (2005) موارد زیر را ارائه می دهند:
اگر قصد دارید از ایفای نقش به عنوان یک تمرین درجه بندی شده استفاده کنید، بازی های نقش کوچک و بدون درجه بندی را در اوایل ترم و در طول ترم معرفی کنید تا به دانش آموزان کمک کنید برای یک بازی نقش بزرگتر آماده شوند که مورد ارزیابی قرار می گیرد.
- نحوه ارزیابی بازی نقش را تعیین کنید: آیا به ناظران یک عنوان ارزیابی داده می شود؟ آیا اظهارات و امتیازات ناظران با بازیگران نقش به اشتراک گذاشته خواهد شد؟ آیا نمرات ناظران با نمرات مربی درج می شود؟ آیا به نقش آفرینان این فرصت داده می شود که بازی نقش را بازبینی و ارائه کنند؟ آیا به ناظران آموزش داده می شود که چگونه عملکرد را به درستی ارزیابی کنند (شامل بازخورد معنی داری که صرفاً قضاوتی نیست بلکه همه اظهارات عملی و بی طرفانه را توجیه می کند)؟
- به دانش آموزان و دانشجویان آموزش دهید که هدف از ایفای نقش، انتقال پیامی در مورد موضوع است و تمرکز چندانی روی شخص واقعی ایفا نمی کند.
- نقش مرتبط با اهداف یادگیری را ایفا می کند تا دانش آموزان ارتباط آنها را با محتوای دوره درک کنند.
- زمانی را به دانش‌آموزان اختصاص دهید تا بازی نقش را تمرین کنند، حتی اگر خود به خودی باشد، بنابراین آنها می‌توانند عمیقاً درباره نقش فکر کنند و آن را به شیوه‌ای معنادار ارائه کنند.
- بخش‌های بزرگ محتوا را به بخش‌های کوچک‌تر کاهش دهید که می‌تواند به‌طور مؤثرتری به‌عنوان بازی نقش ارائه شود.
- هنگام تعیین یک بازی نقش، هدف آن را توضیح دهید و به سؤالات پاسخ دهید تا دانش جویان بتوانند تمرین را به درستی آماده کنند. رهنمودهایی در مورد محتوا ارائه دهید که شامل موارد زیر باشد: رفتار کلی ارائه (تماس چشمی، حرکات، نمایش صدا). استفاده از لوازم جانبی؛ و زبان خاصی که باید استفاده شود (واژگان مرتبط با محتوا) و زبانی که نباید استفاده شود (فحاشی، کلمات عامیانه).
- در هنگام تعیین نقش، همه را به طور مساوی به چالش بکشید تا همه در زمینی برابر ارزیابی شوند.
نمونه هایی از تمرینات نقش آفرینی
دانش آموزان و دانشجویان می توانند معنای اضافی (و جایگزین) را از زمینه ایفای نقش به جای یادگیری کتاب و سخنرانی های غیر زمینه ای خاص به دست آورند. با راهنمایی از اهداف و دستورالعمل‌های مشخص توسعه‌یافته، ایفای نقش می‌تواند به دانش‌آموزان کمک کند تا دانش و مهارت‌هایی را از موقعیت‌های مختلف یادگیری کسب کنند:
- بازی های نقش آفرینی به دانش آموزان فرصتی برای شرکت در فعالیت هایی می دهد که سناریوهای مرتبط با شغل را منعکس می کند.
- تمرین مصاحبه – در آماده سازی برای مصاحبه های شغلی، دانشجویان می توانند نقش مصاحبه کننده و/یا مصاحبه شونده را بر عهده بگیرند.
- بازاریابی – در آماده سازی برای ارائه کلاس ، آنها می توانند موقعیت یک نماینده فروش را به عهده بگیرند و یک محصول را بفروشند.
- خرده‌فروشی – برای کمک به آماده‌سازی دانشجویان برای سخنران مهمان در دوره بازرگانی، دانشجویان می‌توانند نقش مدیر فروش و نماینده فروش را ایفا کنند تا بینش بهتری در مورد مسئولیت‌های این موقعیت‌ها به دست آورند.
- مشاوره – در آماده شدن برای تمرین بالینی، دانشجویان می توانند نقش یک خانواده درمانگر را ایفا کنند که مشتری فاش کرده است که مرتکب عمل مجرمانه شده است.
- تدریس- در آماده سازی برای یک نمایشگاه شغلی، آنها می توانند نقش معلم و دانش آموز، یا مدیر و دانش آموز، یا معلم و والدین را ایفا کنند.
- مناظره ها – به عنوان یک تمرین خود به خود، مربی از دانشجویان می خواهد که به طور خلاصه استدلال و استدلال علیه مواضع در مورد موضوعات متنوعی را آماده کنند.
خلاصه
بازی های نقش به دانش آموزان و دانشجویان فرصتی برای شرکت در فعالیت هایی می دهد که سناریوهای مرتبط با شغل را منعکس می کند. برای کمک به آنها در درک استفاده از جلسات ایفای نقش، بازی‌های نقش باید بر محتوا متمرکز باشد، با اهداف یادگیری مطابقت داشته باشد و با موقعیت‌های دنیای واقعی مرتبط باشد. تمرین‌های ایفای نقش، آنها را تشویق می‌کند تا درباره موضوعات پیچیده و بحث‌برانگیز بیشتر فکر کنند و موقعیت‌ها را از منظری متفاوت ببینند. وقتی به درستی به کار گرفته شود، ایفای نقش می تواند دانش آموزان و دانشجویان را به شیوه ای سرگرم کننده و جذاب ترغیب کند.
