دنیای امروز بدون اغراق بسمت حکومت اطلاعات پیش می رود و همه ما هریک به نحوی با این موضوع برخورد داریم . اگر مقایسه ساده ای بین وضعیت مدیریت اطلاعات در بخشهای تولیدی و صنعتی و کسب و کارها با کشور های نه چندان پیش رفته انجام دهیم خواهیم دید که کارهای بزرگ و اساسی در پیش داریم و ما هنوز زمان زیادی را صرف جستجوی اطلاعات می کنیم که بسیاری از آنها نامناسب و یا منسوخ هستند . با این حال، در حوزه های تحت تسلط خودمان یک رویکرد منظم برای کشف دانش سازمانی می‌تواند اطلاعاتی را که احتمالاً حتی نمی‌دانیم که داریم ،کشف کنیم . زمان آن فرا رسیده است که به هرج و مرج اطلاعات نظم دهیم و در یک سیستم تعریف شده آنها را بکار بگیریم و ای بسا که بسیاری از ناهنجاری های سازمانی و قیمت ها و کیفیت را حل کنیم.
بنظر می رسد که دسترسی به برنامه‌های کاربردی نرم‌افزاری به‌عنوان خدمت امکاناتی را به ما داده است تا بتوانیم این فرایند را آغاز کنیم.
مشکل در درون طرز تفکر مدیران ارشد و میانی است و این یک مشکل قدیمی است که سال ها در برابر تلاش برای یافتن راه حل های بهتر و نوآورانه مقاومت کرده است. طرز تفکر سنتی با شرایط کشور ما عجین است و تغییر را به سختی می پذیرد و یکی از دلایل ضرر های هنگفت شرکت های دولتی و عمومی همین است که برای جبران آن با افزایش قیمتها همراه است و تورم را به مردم تحمیل می کند.
روز گاری کتابی خواندم بنام – عادت می کنیم – اما باید گفت ما عادت کرده‌ایم که کمترین توجه را به روشهای نوآورانه در انجام کار ها داشته باشیم .
مدیریت در سطوح مختلف با جستجوگری بد است، بدبینی مزمن به کسانی دارد که در محیط کار جستجوگرند و جستجوی سازمانی را برای یافتن و استخراج معنی از داده های پراکنده برای انجام بهتر کارها نمی پذیرد .
بر این بستر و دیدگاه کارکنان نوآور و درستکار یا حذف می شوند و یا منفعل و این امر کاهش بهره وری را بدنبال دارد .
آگاه شدن به اینکه دارایی های اصلی یک سازمان کارکنان آن هستند بسیار سخت است و پس از آن اگر این آگاهی ایجاد شد ایجاد انگیزه مترادف با رشد همکاری در همه زمینه هاست.
