توسط Sustainability Times در 22 دسامبر 2021
دولت جدید هلند زمانی که اعلام کرد ممکن است دو رآکتور هسته‌ای جدید بسازد، در دوره‌ی ریاست‌جمهوری خود با صدایی واقعی مواجه شد که می‌تواند یک انحراف رادیکال از موضع آمستردام نسبت به انرژی هسته‌ای است . هدف از این اقدام کمک به هلند در کاهش انتشار گازهای گلخانه ای حداقل تا 55 درصد در سال 2030، در مقایسه با سطوح سال 1990، با دیدگاه گسترده تر به سمت دستیابی به بی طرفی آب و هوا تا سال 2060 است. هلندی ها با روی آوردن به موضوع “تابو” انرژی هسته ای، ائتلاف در برابر سیاست اروپا حرکت می کند، جایی که انرژی هسته ای در حال حاضر مورد انتقاد مجدد قرار گرفته است، از پرسش هایی در مورد قابلیت آن و نقش احتمالی آن در موقعیت های ژئوپلیتیکی.
به خصوص سوال دوم از جهتی غیرمنتظره سرچشمه می گیرد – فنلاند – یکی از شفافترین دولت های هسته ای در اتحادیه اروپا. در ماه اکتبر، وزارت دفاع این کشور با اشاره به ریسک‌های اقتصادی و ژئوپلیتیکی ناشی از مشارکت Rosatom در این پروژه، خواستار ارزیابی ریسک در مورد نیروگاه هسته‌ای بحث‌برانگیز Hanhikivi 1 شد. Rosatom، فروشنده هسته ای دولتی روسیه، بخشی از کنسرسیوم Fennovoima است که بر ساخت Hanhikivi نظارت می کند.
رائولی پارتانن، تحلیلگر انرژی و نویسنده فنلاندی، می گوید: «با توجه به تنش های ژئوپلیتیک اخیر، بسیاری از کشورهای غربی به روسیه و چین با شک و تردید بیشتری نسبت به تامین فناوری های هسته ای مهم نگاه می کنند. در واقع، دوگانگی بین تامین کنندگان هسته ای از کشورهای OECD و کشورهای غیر OECD در حال تبدیل شدن به یک موضوع رو به رشد در بخش انرژی است، به ویژه زمانی که شرکت های تحت حمایت دولت از روسیه یا چین درگیر هستند. استدلالی که معمولاً علیه انعقاد قراردادهای فناوری هسته‌ای و عرضه با شرکت‌هایی از این کشورها مطرح می‌شود این است که وابستگی‌های چند دهه‌ای بین عرضه‌کننده و گیرنده ایجاد می‌کند که می‌تواند در صورت مصلحت، شرکت دوم را در معرض فشار سیاسی قرار دهد.
با این حال، کارشناسان بین‌المللی موافق هستند که تا به امروز هیچ مدرک روشنی مبنی بر استفاده از فناوری هسته‌ای در چنین راهی وجود ندارد. برای مثال، گزارشی در سال 2020 درباره ژئوپلیتیک انرژی هسته‌ای به این نتیجه رسید که، در حالی که صادرات هسته‌ای پیوندهای تجاری بلندمدت برقرار می‌کند، به سختی به عنوان ابزاری مؤثر برای اهرم سیاست خارجی واجد شرایط است. این را می توان به این واقعیت نسبت داد که این سطح از تعامل به اعتماد متقابل و توانایی تامین کننده برای ارائه متکی است. در واقع، اگر عرضه‌کننده‌ای این اعتماد را زیر پا بگذارد، صدمات گسترده‌ای که به این صنعت وارد می‌شود، وحشتناک خواهد بود، تا جایی که می‌تواند استراتژی صادرات کل کشور را تضعیف کند.
این بدان معناست که در بهترین حالت، ریسک بسیار کم است – نه حداقل به این دلیل که جای تعجب نیست که اجتناب از چنین ضربه‌های اعتباری اولویتی برای کشورهای صادرکننده فناوری هسته‌ای است که به خودی خود خطر اهرم‌های ژئوپلیتیکی ناروا را به حداقل می‌رساند. در غیر این صورت، کشورهایی مانند روسیه «به شدت به صنعت، اعتبار و شهرت خود آسیب خواهند رساند». کارشناس پارتانن می افزاید که اگر قرار است کارخانه توسط بازیگران داخلی اداره شود، بیشترین خطر در تحویل وجود دارد و خاطرنشان می کند که “داشتن پروژه ها و همکاری های بزرگ و طولانی مدت همچنین به کاهش خطرات خاص از طریق فعالیت های سودمند متقابل کمک می کند”..
وزارت دفاع فنلاند در تماس ارزیابی خود به روسیه به عنوان تامین‌کننده سوخت هسته‌ای Hanhikivi 1 به‌عنوان یک خطر خاص امنیت انرژی اشاره کرد، علی‌رغم این واقعیت که تامین سوخت هسته‌ای مشمول سختی مشابه سایر منابع سوختی نیست.
در یک یادداشت گسترده تر، بحث ژئوپلیتیک تأثیر تاسف باری دارد که مزایای گسترده تر هسته ای جدید ساخته شده در یک کشور خاص را پنهان می کند. این با کاهش وابستگی خارجی به سوخت‌های فسیلی آغاز می‌شود – یعنی گامی بزرگ به سمت امنیت انرژی و انعطاف‌پذیری – و به توسعه تخصص صنعتی، صرف‌نظر از ملیت فروشنده ختم می‌شود: پارتانن توضیح می‌دهد: «تخصص هسته‌ای بسیار بیشتر از صرف انرژی ارائه می‌دهد». ، “مانند پزشکی هسته ای و ایزوتوپ ها، تابش مواد غذایی برای ماندگاری بهتر، و بسیاری از نوآوری های صنعتی” با اثرات سرریز قابل توجهی به سایر صنایع و بخش ها. چندین پیامد بلندمدت از این وجود دارد. اگر مبارزه با تغییرات آب و هوایی یک اولویت است، انرژی هسته ای باید بخشی از راه حل باشد. به نظر می رسد هلندی ها به همراه لهستانی ها به این موضوع پی برده اند. اما با کمال تعجب، حتی عموم مردم آلمان نیز شروع به تغییر عقیده خود در مورد هسته ای کرده اند، البته به کندی. https://www.sustainability-times.com
