12.02.2021 فرانسیس هاوگن در جلسه استماع کنگره
کارمند سابق فیس بوک، فرانسیس هاگن، در جلسه استماع مجلس نمایندگان ایالات متحده با عنوان “حسابرسی از فناوری بزرگ” در 1 دسامبر 2021 شهادت می دهد. عکس: الکس وانگ/ گتی ایماژ
چندی پیش بود که جلسات استماع کنگره در مورد بخش 230 در مبادلات اطلاعات در مورد تصمیمات فردی تعدیل محتوا گرفتار شد. مجموعه جدیدی از لوایح نشان می دهد که قانونگذاران کمی حساستر شده اند.
در جلسه استماع ، کمیته انرژی و بازرگانی مجلس نمایندگان چندین پیشنهاد را برای سلب مصونیت قانونی شرکت‌های فناوری برای محتوای پیشنهادی الگوریتمی مورد بحث قرار داد. در حال حاضر، بخش 230 قانون نجابت ارتباطات عموماً از شکایت پلت فرم های آنلاین به دلیل محتوای تولید شده توسط کاربر جلوگیری می کند. حساب‌های جدید، به طرق مختلف، بخش 230 را اصلاح می‌کنند تا زمانی که الگوریتم‌ها درگیر هستند اعمال نشود.
تعدیل محتوا، به خودی خود، یک بازی مکنده است. به لطف شهادت فرانسیس هاوگن، افشاگر فیس بوک، حتی کنگره هم می داند که وقتی صحبت از پلتفرم های اجتماعی عظیم مانند فیس بوک، اینستاگرام یا یوتیوب می شود، ریشه بسیاری از مشکلات استفاده از الگوریتم های رتبه بندی است که برای به حداکثر رساندن تعامل طراحی شده اند. سیستمی که برای تعامل به جای کیفیت بهینه شده است، سیستمی است که دسترسی سرقت‌های ادبی، ترول‌ها و طعمه‌های گمراه‌کننده و فراحزبی را افزایش می‌دهد.
هدف از لوایح جدید بخش 230 این است که به پلتفرم‌ها دلیلی برای تغییر مدل‌های کسب‌وکارشان بدهند. همانطور که هاوگن در شهادت سنا در ماه اکتبر بیان کرد، “اگر ما 230 را اصلاح کنیم تا فیس بوک را مسئول عواقب تصمیمات عمدی رتبه بندی آنها کنیم، فکر می کنم آنها از رتبه بندی مبتنی بر تعامل خلاص می شوند.”
چرا از اصلاح بخش 230 استفاده کنید تا پلتفرم‌ها طراحی برای تعامل را متوقف کنند؟ زیرا این یکی از معدود نقاط اهرمی است که کنگره دارد. پلتفرم‌های فنی که محتوای کاربر را میزبانی می‌کنند، بخش 230 را دوست دارند واز موضوع از دست دادن محافظت‌های آن متنفرند. این باعث می شود که تلاش برای استخراج تغییرات رفتاری از آن شرکت ها وسیله ای جذاب باشد.
تام مالینوفسکی، نماینده دموکرات ایالت نیوجرسی که یکی از این لایحه ها را معرفی کرد، گفت: مسئولیت فقط وسیله ای برای رسیدن به هدف است – هدف ایجاد انگیزه برای تغییرات در الگوریتم است. فرض لایحه این است که بدون مشوق‌های ایجاد شده توسط مسئولیت، آنها احتمالاً به تنهایی این تغییرات را ایجاد نمی‌کنند، اما می‌دانند چگونه اوضاع را بهتر کنند و اگر فشار کافی وجود داشته باشد، این کار را انجام خواهند داد.
تلاش برای اصلاح بخش 230 از این طریق، ظرافت مفهومی خاصی دارد. منطق زیربنایی قانون این است که کاربران اینترنت باید مسئولیت آنچه را که به صورت آنلاین می گویند و انجام می دهند، بر عهده بگیرند، نه پلتفرم هایی که محتوا را میزبانی می کنند. اما زمانی که این قانون در سال 1996 به تصویب رسید، جهان هنوز شاهد ظهور سیستم‌های توصیه شخصی طراحی شده برای حفظ حداکثری کاربران نبوده است. تا جایی که پلتفرم‌ها تصمیم می‌گیرند چه چیزی را تبلیغ کنند، نه اینکه به‌عنوان مجرای بی‌طرف عمل کنند، به نظر می‌رسد که یک موضوع ساده این است که بگوییم باید در قبال چیزی که خود یا سیستم‌های خودکارشان برای نشان دادن کاربران انتخاب می‌کنند، با مسئولیت قانونی مواجه شوند.
با این حال، در عمل، ضمیمه کردن مسئولیت قانونی به تقویت الگوریتمی چیزی جز ظریف است. برای یک چیز، انواع سؤالات تعریفی، حتی فلسفی، پیچیده وجود دارد.
https://www.wired.com
