اکتبر ۲۰۲۱
توسط اندرو رادین، اندرو اسکوبل، الینا تریگر، جی دی ویلیامز، لوگان ما، هاوارد جی شاتز، شان ام. زیگلر، یوجنیو هان، کلینت ریچ
این مطالعه یکی از جدید ترین مطالعات موسسه راند در زمینه های راهبردی ایلات متحده است که پرسش‌های زیر را مطرح می‌کند.
- همکاری چین و روسیه چه شکلی می‌تواند داشته باشد؟
- محرک‌ها و محدودیت‌های اصلی جنبه‌های مختلف روابط چین و روسیه چیست؟
- با اقتباس از این محرک‌ها و محدودیت‌ها، روابط سیاسی، نظامی و اقتصادی چین و روسیه چگونه می‌تواند در آینده توسعه یابد؟
- تأثیر بالقوه انواع مختلف همکاری چین و روسیه بر امنیت ملی ایالات متحده چیست و چگونه می‌توان تأثیرات منفی آن را کاهش داد؟
چین و روسیه به عنوان رقبای بزرگ و بلندمدت با ایالات متحده تلقی می‌شوند. از سال 2014، چین و روسیه روابط خود را تقویت کرده و همکاری‌های سیاسی، نظامی و اقتصادی را افزایش داده‌اند. در این گزارش، نویسندگان به دنبال درک تاریخچه همکاری بین پکن و مسکو، محرک‌ها و محدودیت‌های روابط، آینده بالقوه همکاری بین چین و روسیه، تأثیر روابط چین و روسیه بر ایالات متحده و پیامدهایی برای سیاست‌های آینده ایالات متحده هستند.
نویسندگان دریافته‌اند که انگیزه‌های اصلی برای همکاری نزدیکتر در قرن بیست و یکم بین چین و روسیه، کاهش قدرت نسبی ایالات متحده و تهدید دائمی درک شده از سوی ایالات متحده برای چین و روسیه است. اگر روند فعلی ادامه یابد، نویسندگان انتظار دارند که روابط مشترک بین چین و روسیه تداوم یابد.
در غیاب تغییرات عمده (و احتمالاً نامطلوب) در سیاست ایالات متحده، دولت یا ارتش ایالات متحده نمی‌توانند برای تأثیرگذاری بر مسیر روابط چین و روسیه انجام دهند. ارتش ایالات متحده می‌تواند برای نتایج همکاری بیشتر چین و روسیه، از جمله با انتظار گسترش بیشتر تجهیزات نظامی چین و روسیه، برنامه‌ریزی و تمرینات مشترک اضافی، پایگاه مشترک احتمالی و در نهایت امکان عملیات نظامی مشترک، آماده شود.
یافته‌های کلیدی
- چین و روسیه همسایگانی با سابقه طولانی هستند: در 70 سال گذشته، روابط آن‌ها طیف گسترده‌ای از روابط بین دولتی، از درگیری تا اتحاد را در بر گرفته است. چین و روسیه پس از بهبود آرام روابط خود از اواسط دهه 1980، از سال 2014 بسیار نزدیکتر شده‌اند.
- نویسندگان انتظار دارند که روابط چین و روسیه به دلیل روندهای توازن قوا و ادامه سیاست‌های ایالات متحده که نشان دهنده نیات تهاجمی ایالات متحده در قبال چین و روسیه است، به تقویت خود ادامه دهد.
- تمایل به استقلال و منافع سیاسی متفاوت، چین و روسیه را به دوری از خطراتی که ممکن است از همکاری نزدیکتر به وجود بیاید، سوق می‌دهد که مانع از ترکیب یکپارچه قدرت خود و به چالش کشیدن مؤثرتر ایالات متحده می‌شود.
- قدرت کل و تهدیدی که از سوی ایالات متحده در نظر گرفته شده است همواره در مرکز روابط چین و روسیه قرار داشته است. اهمیت این دو عامل به ویژه از سال 2012 تا 2017 آشکار می شود، زمانی که افزایش تهدید محسوس از سوی ایالات متحده، روسیه را به دنبال همکاری بیشتر با چین ترغیب کرد.
نویسندگان شاخص جدیدی از قدرت نسبی را ایجاد کردند که از ظرفیت نظامی، ظرفیت اقتصادی و ظرفیت فناوری استفاده می‌کند و قدرت ایالات متحده، چین و روسیه را از سال 1997 تا 2017 ارزیابی می‌کند. نویسندگان پیش‌بینی می‌کنند که سهم نسبی چین از قدرت نسبت به ایالات متحده افزایش خواهد یافت. و روسیه حداقل تا سال 2022 و مجموع قدرت چین و روسیه تا سال 2022 به نزدیک شدن به قدرت ایالات متحده ادامه خواهد داد، اما از آن فراتر نخواهد رفت.
توصیه‌ها
- با توجه به اولویت‌های سیاست کلی فعلی ایالات متحده، به ویژه سیاستش در قبال روسیه، ایالات متحده نمی‌تواند مسیر کلی روابط چین و روسیه را تغییر دهد.
- اگرچه دولت ایالات متحده نمی‌تواند به راحتی مسیر کلی روابط چین و روسیه را تغییر دهد، اما می‌تواند برای تأثیر همکاری نزدیکتر بالقوه آماده شود، به ویژه با توجه به درک بهتری از چگونگی تحول روابط چین و روسیه.
- با توجه به احتمال ادامه همکاری‌های فنی نظامی چین و روسیه، ارتش ایالات متحده باید برای مواجهه با سیستم‌های تسلیحاتی پیشرفته‌تر در تعداد بیشتری در موجودی‌های هر دو رقیب استراتژیک اصلی خود آماده شود.
- پتانسیل برنامه ریزی نظامی مشترک چین و روسیه محاسبات نظامی ایالات متحده را پیچیده می‌کند و باید باعث ارزیابی مجدد طرح‌های احتمالی شود. به عنوان مثال، همکاری چین و روسیه در یک بحران امنیتی.
