با بروز و ضعیت های بحرانی بسیاری از سازمان ها با یک مشکل مشابه روبرو هستند – آنها می دانند که چگونه باید به جلو حرکت کنند ، اما آنها در عقب نشینی ماهر نیستند. همه ما بوروکراسی هایی را می شناسیم که در برنامه ریزی و سازماندهی از کارایی و اثر بخشی بسیار خوبی برخوردار هستند اما در برابر وضعیت های فوق ناتوانند.
اما مشکل عمل و تأمل در این موارد چیست؟
پاسخ این است که فرهنگ عمل و همکاری باید در درک عمیق واقعیت در همه جنبه های آن ریشه داشته باشد. سازمانها با این موضوع یا آشنا نیستند یا اقدام نکرده اند و یا برایشان اولویت ندارد . اما در اصل این موضوع به تفکر مدیریت باز می گردد.
در این رابطه به پنج مجموعه ذهن مدیریتی می توان اشاره کرد ، پنج روشی که مدیران با دنیای پیرامون خود ارتباط برقرار می کنند. هر کدام از این موارد یک موضوع غالب یا هدف اصلی را دارند.
توجه کنید که موضوع نفس شخصی است؛ بدون خودشناسی نمی توان بینشی داشت. همکاری موضوع را فراتر از خود ، در شبکه روابط مدیر قرار می دهد. تجزیه و تحلیل فراتر از آن ، به سازمان می رود. سازمان ها به تجزیه و تحلیل سیستماتیک فعالیت ها بستگی دارند ، و این چیزی است که تجزیه و تحلیل بر اساس آن انجام می شود.
بنابراین برای تمرین برخورد صحیح با این پدیده ها، تمرین مدیریتی لازم است که شامل پنج دیدگاه به شرح زیراست :
- مدیریت بر خود با مجموعه بازتاب های ذهنی
- مدیریت سازمانی با مجموعه ذهنیت تحلیل گری
- مدیریت با توجه به امور مادی و دنیایی
- مدیریت روابط با مجموعه ذهنیت مشترک انسانی
- مدیریت تغییر با مجموعه ذهنیت عملگرایی
با توجه به موارد فوق شما به عنوان مدیر می توانید به برنامه ریزی برای ایجاد فضای فرهنگی تحولی و شکل دادن به برنامه های لازم و نهایتا نقشه راه بپردازید.
در برخی از سازمانها که ماهیت فعالیت هایشان با خطرات و ریسک هایی مواجه هستند این موارد بصورت روشهای مقابله با حوادث و خطرات تدوین شده است . مثل شرکتهای هواپیمایی و حمل و نقل دیگر . اما موضوع فراتر از بروز خطر است . موضوع به بحرانی بر می گردد که تمام سازمان را تحت تاثیر خود قرار می دهد . پس به آن فکر کنید و فکرتان را به اشتراک بگذارید و ………….
