نگاهی به آمار منتشره از سوی سازمان آمار نشانگر این است که در سال ۱۳۹۵ در کشورمان ۴۰ درصد از جمعیت بالای ۶۰ سال هستند . این هم یک تهدید و هم یک فرصت است . چگونه ؟
نکات اصلی بحث ما در مورد چگونگی استفاده بهینه از مهارت ها ، دانش و تجربه افراد مسن است . هم اکنون در کشورمان تعداد بسیار زیادی از کسانی که در دهه اول پس از انقلاب از دانشگاههای معتبر فارغ التحصیل شدند ، اکنون باز نشسته شده و طبق قوانین از کارهای دولتی و عمومی بایستی خودداری کنند . اما این ذخیره علمی و تجربی اگر بلا استفاده بماند یعنی اینکه شما دستاورد های یک عمر یک کشور را به هدر دهید . از سوی دیگر اینان انسانهای معمولی نبوده و اکثرا دارای ویژگیهای خلاقیت و نوآوری و همچنین مهارتهای خاص در ابواب مختلف صنعتی و تجاری و آموزشی و کشاورزی و….. هستند. اکنون پرسش اینجاست که چه بایستی کرد؟
انسان با افزایش سن چه نگرانی هایی دارند؟
بسیاری از روانشناسان فکر می کنند که چیزهایی که مردم نگران آن هستند در طول زندگی یکسان است . مواردی همچون ، تامین مالی ، رفاه ، و تعلق به خانواده . اما با افزایش سن احساس قادر بودن در کنترل این چیزها تغییر می کند. از نظر جسمی تغییراتی حاصل می شود ولی توانایی برخی امور بعلت بلوغ معرفتی و تجربی احساس تعلق به جامعه و مثبت بودن را افزایش می دهد.
همکاری بین نسلی راهکاری فرهنگی .
چیزی که ما بدان اهمیت می دهیم این است که بعنوان مشاوران مدیریت باید توجه کنیم که کار بین نسلی یک روش عالی برای شکسته شدن موانع بین نسل جوان و قدیم است. برای اینکه جوانان از تجربیات و مهارت های افراد مسن استفاده کنند و برعکس . در این میان سازوکار های فرهنگی و مدیریتی خاص هر جامعه به طوری که بین گروه های مختلف زمینه همفکری وهمکاری ایجاد شود ، مهمترین امر است.
دیدگاه عمومی بر این است که افزایش سن با بی تحرکی جسمی و مغزی همراه است و بنابراین این تفکر کلیشه ای می تواند غالب شود. افراد مسن دارای مهارت ها و تجربیات زیادی هستند ، آنها در شرایطی زندگی می کنند که جوانان حتی نمی توانند آن را تصور کنند ، اما با این وجود همچنان این روش تفکر را ادامه می دهیم که آنها فقط به مراقبت و پشتیبانی نیاز دارند . این شاید نیاز باشد اما یکی از مهمترین مراقبت ها حفظ اثربخشی و مثبت بودن در آنهاست.
آنها می توانند از نظر تجربه در سطح کلان به محیط کار و از نظر اقتصادی به جامعه خود و کمک کنند. آنها برای چندین دهه در کار با دیگران مشارکت داشته اند و این چیزی است که اغلب فراموش می شود.چگونه تصور می کنیم که خانه های افراد مسن برای آنها محل امنی است و به آنها احساس خوشبختی می دهد درحالیکه همه به آنها با دید ناتوانی و عقب ماندگی از شرایط نگاه می کنند؟.
اگر زنجیره ارزش افزوده در بخشهای اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی را با دید سیستمی تحلیل نماییم به این نتیجه قطعی خواهیم رسید که کنار گذاشتن ۴۰ درصد ازجمعیت ازاین زنجیره امری علمی نیست . همین یک دلیل کافی است که به این موضوع خیلی جدی تر در سطح کلان نگاه کنیم . با ایجاد حس اثر بخشی و مثبت بودن هزینه های نگهداری و مراقبت قطعا کاهش خواهد داشت و از همان محل میتوان چرخه ارزش را فعال نمود .
