مفاهیمی همچون بهره وری ، تعالی و نوآوری در زمانی که صحبت های عمومی و خانگی در جریان هستند شاید بنظر پیچیده نیایند . صحبت در رابطه با کلیات همیشه آسان است اما زمانیکه صحبت از پیاده سازی سیستمی است که منجر به افزایش بهره وری شود ، کاری بسیار سخت و پیچیده است . همینگونه است موضوع نوآوری . اغلب تصور می شود که با طرح یک ایده ، نوآوری تمام شده است . طرح یک ایده برای بهبود یک کالا یا یک خدمت و یا یک فرایند تازه اول کار است و فرایند های متعددی بایستی ایجاد شوند و با هم کار کنند تا نوآوری در یک سیستم نهادینه شده و نتایج خود را نشان دهد.
در کشورمان بحث در مورد مشکلات پیاده سازی سیستم های نوآوری خیلی مورد توجه نیست و بخش محدودی از فعالیت اکو سیستم ها را بخود اختصاص می دهد. یکی از دلایلی که کارنامه ای از عملکرد منابع صرف شده و نتایج حاصل شده بصورت مستند ارایه نمی شود همین امر است.
باید توجه داشت که تجزیه و تحلیل تعاملات بین مشکلات سیستمیک برای طراحی استراتژی های آینده نگر در این زمینه اهمیت کلیدی دارد.
تجزیه و تحلیل های عمومی نشان می دهد که مانند امور اقتصادی دخالت دولتی در این زمینه نیز باعث ایجاد مشکلاتی شده و اثربخشی منابع صرف شده قابل ارزیابی نیست.
رویکرد سیستم های مدیریت نوآوری چارچوبی را برای شناسایی نقاط قوت و محدودیت های نوآوری در هر سیستمی ارایه می نماید . این رویکرد روشهایی را توصیه می کند که مداخلات باید مشکلات سیستمی را هدف قرار دهند که مانع از عملکرد مناسب سیستم می شوند. در ادبیات کنونی مدیریت در کشور، مشکلات سیستمیک به طور معمول مستقل از یکدیگر شناسایی می شوند، و قوانینی تصویب می شوند .
تا زمانیک موضوع پیچیدگی نوآوری مورد پذیرش قرار نگیرد و منجر به فرایند های سازمانی نشود همه نوآوری ها در حد ایجاد کسب و کار های کوچک و مجزا از هم خواهند بود . همانگونه که در مورد خود کفایی مطرح بود تعالی از قطعه سازی به مجموعه و کارخانه سازی و خلق فناوری بایستی هدفمند می شد. و در مورد نوآوری نیز همین فرایند تعالی برای تبدیل یک سری ارزشهای مجرد از هم به یک زنجیره ارزش متکی به خلق دانش در رشته های مختلف هدف اصلی است .
علی اکبر سعیدی کیا
