8 مه 2023توسط باب یرکا، چکیده گرافیکی اعتبار: مجله پیشرفت مواد خطرناک (2023). DOI:
تیمی از مهندسان محیط زیست در دانشگاه Strathclyde در اسکاتلند و دانشگاه Dalhousie University Halifax در کانادا دریافتند که تکنیک های بازیافت پلاستیک ممکن است به طور ناخواسته منجر به افزایش میکروپلاستیک های محیطی شود. در مطالعه خود که در مجله پیشرفت مواد خطرناک گزارش شده است، این گروه آب مورد استفاده برای تمیز کردن پلاستیک را در یک کارخانه بازیافت آزمایش کردند.
بر اساس بسیاری از حساب ها، تلاش های بازیافت پلاستیک شکست بزرگی بوده است. تحقیقات قبلی نشان داده است که تنها 9٪ از پلاستیک در سراسر جهان بازیافت می شود – در ایالات متحده، این تنها 5٪ است. این در حالی است که میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بطری‌های پلاستیکی خود را با وظیفه‌شناسی جدا می‌کنند. اکثر آنها به هر حال در محل های دفن زباله جمع می شوند. و اکنون، به نظر می رسد که فرآیند بازیافت ممکن است اوضاع را بدتر کند. در این تلاش جدید، تیم تحقیقاتی مجوز آزمایش یک کارخانه بازیافت پلاستیک را دریافت کردند تا ببینند آیا آلودگی پلاستیکی منتشر می شود یا خیر.
به گفته محققان، مشکل این است که برای بازیافت پلاستیک، ابتدا باید تمیز شود. این کار با چندین بار شستن آن در آب انجام می شود. بقیه فرآیند شامل خرد کردن و ذوب شدن برای ایجاد گلوله است. تحقیقات قبلی نشان داده است که شستشو ممکن است منجر به انتشار میکروپلاستیک در آب شود. در این تلاش جدید، گروه دریافتند که پلاستیک چهار بار شسته شده است. هر منبع آب مورد آزمایش قرار گرفت تا مشخص شود چه مقدار پلاستیک (به شکل ذرات میکرون) در آب باقی مانده است.
تیم تحقیقاتی میکروپلاستیک ها را در هر چهار منبع پیدا کردند. آنها همچنین خاطرنشان کردند که بیشتر آب به سیستم های فاضلاب یا مستقیماً به محیط زیست در اکثر کارخانه های بازیافت هدایت می شود. پس از جمع آوری تمام ذرات مشاهده شده، تیم تخمین زد که این مرکز می تواند تقریباً 6.5 میلیون پوند میکروپلاستیک را در هر سال به محیط منتشر کند.
اما داستان چیزهای بیشتری داشت. محققان فاش کردند که تأسیسات مورد مطالعه یک سیستم فیلتراسیون نصب کرده بود که تعداد ذرات را تقریباً 50 درصد کاهش داد. با این حال، یک اخطار وجود داشت – محققان فقط برای پلاستیک های کمتر از 1.6 میکرون آزمایش کردند. ذرات پلاستیک می توانند بسیار کوچکتر از آن باشند. تحقیقات قبلی نشان داده است که برخی از آنها می‌توانند به اندازه‌ای کوچک باشند که به سلول‌های منفرد در بدن حیوانات راه پیدا کنند.
