توسط Pieter van Exter & Sybren Bosch7 ژوئیه سال 2020
بر اساس محاسبات دانشمندان و متخصصان حداکثر تا تاریخ 2050 ، بیش از 900 میلیون اتومبیل با سوختهای فسیلی و 9000 نیروگاه برای کاهش بحران آب و هوا باید از سیستم اقتصاد جهانی خارج شود. این یک کار عظیم است که سیاست گذاران می توانند در 30 سال آینده تحقق بخشند و انتقال به سیستم حمل و نقل برقی بخش ضروری این راه حل است. اما با روش تعویض وسایل نقلیه با یک وسیله نقلیه دیگر ، مجموعه ای از مشکلات کاملاً جدید برای حل بحران آب و هوا با همان تفکر کوتاه مدت ایجاد کرده ، و بشریت را در معرض خطر قرار می دهیم.
استراتژی های فعلی اروپا و در کل و نیز در سطوح ملی برای دستیابی به کنترل آلودگی و اهداف آب و هوا تقریباً بصورت کامل به پیاده سازی فن آوری های جدید مانند وسایل نقلیه برقی برای حمل و نقل و پنل های خورشیدی و توربین های بادی برای تولید برق متکی است. اما با استقرار این فناوری ها در مقیاس گسترده به یک سیستم اقتصادی که بصورت خطی و کم تحرک در زمینه تغییر ، باقی مانده است ، ما می خواهیم در صورت ایجاد تهدیدهای تغییرات آب و هوایی باید که بطور ضمنی مسائل وخیم جدید اجتماعی و زیست محیطی به طور هم زمان ایجاد نکنیم.
سیستم های حمل و نقل با انرژی های عاری از کربن جدید به سرعت در حال رشد هستند اما هنوز هم نقش حاشیه ای در سیستم فعلی دارند. در سال 2018 ، تنها 0.2 درصد از اتومبیل هایی که در جاده های اروپا حرکت می کردند کاملاً برقی بودند ، انرژی باد و PVفتو ولتاییک خورشیدی 14 درصد از برق (IEA) را تأمین می کردند. این اعداد بصورت تصاعدی در حال رشد هستند ، که امیدوار کننده است ، اما برای استقرار همه این فناوریهای جدید پیشنهادی در مقیاس موردنیاز ما در بازه زمانی که داریم ، به مقادیر بیشماری از مواد اولیه در مدت زمان بسیار کوتاه نیازاست.
در کنار فلز مس ، آلومینیوم و فایبرگلاس ، این فناوری ها حاوی طیف گسترده ای از عناصر مهم و نادر زمین (REE) مانند نئودیمیم ، کبالت و پراسودیمیوم هستند. برای برخی از این فلزات ، برآورده شدن تقاضای جهانی پیش بینی شده برای وسایل نقلیه برقی بیش از سه برابر تولید آن در 10 سال آینده است . این میزان در کنار افزایش زیاد پیش بینی شده تقاضا برای پنل های خورشیدی و توربین های بادی به سرعت باهم تجمیع می شود.
سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی و به اشتراک گذاری وسایل نقلیه می تواند به ما در رسیدن به اهداف آب و هوایی ضمن کاهش وابستگی به مواد اولیه ، استخراج بیش از حد منابع وتولید زباله کمک کند.
تولید به اندازه کافی سریع برای پاسخگویی به نیازهای فلزی پیش بینی شده ، می تواند ناشناخته و مبهم باقی بماند. بهره برداری از یک معدن جدید می تواند تا 10 یا حتی 20 سال طول بکشد و علاوه بر این موضوع این منابع و امکانات تولید فقط در چند کشور یافت می شود. این امر باعث می شود كه این زنجیره های تولید ، بصورت شكننده ، مستعد درگیری ژئوپلیتیك و در معرض شوك های بیرونی باشند.
در جریان بحران کنونی ویروس کرونا ، تولید وسایل نقلیه الکتریکی کاهش یافته است و سازندگان با اشاره به “تنگناهای تأمین باتری” که آسیب پذیری های زنجیره تأمین را برجسته می کند ، را نشان می دهد و عرضه کنترل شده نیز پیامدهای قیمتی را به دنبال دارد.
در حال حاضر ، چین تقریباً 80 درصد لیتیوم هیدروکسید مورد استفاده در باتری های وسایل نقلیه برقی را در سطح جهان تولید می کند ، و استخراج کبالت در یک کشور – جمهوری دموکراتیک کنگو (DRC) متمرکز است که 65 درصد از عرضه جهانی می باشد . قیمت لیتیوم با افزایش میزان تقاضا برای وسایل نقلیه برقی بین سال های 2016 و 2018 دو برابر شده است. در ماه ژوئن ، تسلا گفته است كه طرحی را برای توسعه باتری های بدون كبالت كه متاثر از بعضی از این تأثیرات در آینده نباشد تدوین كرده است.
یک خطر اضافی برای تولید انبوه ناخواسته بر روی کاردر سایت های خطرناک مثل وجود مین در آنها است. در عملیات معدنکاری اغلب کودکان بکار گرفته می شوند ، شرایط کار ضعیفی و همراه با خشونت و فساد حکومت می کند. تحقیقات اخیر نشان داده است که این شرایط در 20 شرکت از 23 شرکت بزرگ معدن در 10 سال گذشته رخ داده است. گسترش سایت های بیشتر می تواند منجر به مسائل شدید محیطی و اجتماعی بصورت محلی شود و ضروری است که معادن به شیوه ای پایدار و عادلانه مدیریت شود.
این بلاتکلیفی ها رویکرد ما در تولید انبوه خودروهای برقی را زیر سوال می برد. آیا اتومبیل های شخصی برتر و مؤثرترین فناوری ها برای جذب ما از A به B هستند؟ یک مطالعه توسط Metabolic ، Copper8 و دانشگاه لیدن نشان می دهد که سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی و روش به اشتراک گذاری وسایل نقلیه می تواند به ما در رسیدن به اهداف آب و هوایی کمک کند و وابستگی به مواد اولیه ، استخراج بیش از حد منابع و زباله ها را کاهش می دهد.
این مطالعه استفاده از اصول اقتصاد دایره ای را برای رفع مشکلات احتمالی خاص برنامه های فعلی حمل و نقل و انرژی توصیه می کند. یک رویکرد دایره ای با هدف استفاده مؤثرتر از منابع موجود در گردش ، وابستگی به استخراج منابع را در دراز مدت کاهش می دهد. این بدان معناست که زنجیره های عرضه پیچیده کمتری برای حرکت و فشار کمتری در گسترش معادن جدید وجود دارد که غالباً با اثرات زیست محیطی و اجتماعی بسیار مضر همراه است.
بخشنامه همچنین بر اطمینان از استفاده مجدد منابع از طریق طراحی جداسازی قطعات و بازیافت مجدد مواد متمرکز شده است. اگرچه دانشمندان به آهستگی در حال پیشرفت هستند ، اما اکثر فن آوری های انرژی به شکلی طراحی شده اند که در پایان عمرشان مواد بسیار ی هدر رفته است.
بررسی های میدانی تخمین می زند که فروش وسیله نقلیه الکتریکی در انگلستان از سال 2017 تنها منجر به تولید 250،000 تن زباله باطری غیر فرآوری شده می شود. البته قطعات قابل بازیافت هستند اما طراحی فعلی باتری ها جداسازی کامل و استفاده مجدد با ارزش بالا را غیر ممکن می کند.
با طراحی محصولات متفاوت و ایجاد زیرساخت مناسب ، مواد می توانند به جای پراکنده شدن ، سوزاندن یا انباشت در محل های دفن زباله ، به طور نامحدود مورد استفاده مجدد ، تعمیر یا بازیافت قرار گیرند. وقتی دولت صندوق های نوآوری خود را به طراحی مجدد فن آوری های پاک برای یک حلقه بسته در پایان عمر این موارد متمرکز می کند ، از حفظ ارزش اقتصادی در مرزهای خود نیز بهره مند می شود.
استراتژی هایی که بر تعداد کمتری از اتومبیل ها متمرکز می شوند ، چندین مسئله مرتبط با جابجایی و حمل ونقل مانند آلودگی هوا ، گلوگاههای تحرک و دسترسی را نیز در بر می گیرند و دولت ها در حال حاضر شروع به حرکت در این محور ها می کنند.
وزارت حمل و نقل ایالات متحده به تازگی برنامه های خود را منتشر کرده است که نشان دهنده اهمیت انتقال سیستم حمل و نقل برای کمتر شدن استفاده از خودرو است. این چشم انداز سفر آینده را با محوریت پیاده روی ، دوچرخه سواری و حمل و نقل عمومی نشان داده است. همانطور که وزیر حمل و نقل گرانت شپس گفت: “حمل و نقل عمومی و سفر فعال اولین گزینه طبیعی برای فعالیت های روزانه ما خواهد بود.”
در پی همه گیری کروناویروس ، شهرهای مختلف جهان علائم جدی را آشکارا را نشان می دهند. میلان طرحی جاه طلبانه برای کاهش استفاده از خودرو پس از قرنطینه را اعلام کرده است ، و شهر کلمبیا بوگوتا در حال گسترش زیرساخت های دوچرخه سواری در طول و بعد از بحران فعلی است. همچنین رم (هلندی) و پاریس در نظر دارند سیستم حمل و نقل خود را تغییر داده و ماشین ها را از جاده ها دور نگه دارند. اینها همه سیگنالهای امیدوارکننده ای است که باعث می شود رهبران در سرتاسر جهان چرخش بروز مشکلات پایدار را قطع کنند و سیستم های حمل و نقل بهتری را برای آینده تولید کنند.
همانطور که ما برای کاهش تغییرات آب و هوایی ، سیستم های اجتماعی را مجددا طراحی می کنیم ، فرصتی برای اولویت بندی راه حلهایی داریم که کیفیت زندگی انسان را بهبود می بخشند ، ضمن اینکه از تمامیت محیط زیست حمایت می کنند.
برای دكربونیزه شدن شهرهای ما ، این به معنای طراحی سیستم های تحرك مناسب وکاربرد انرژی غیر آلاینده در آینده است كه در عین حال برای حل بحران آب و هوا ، با ثبات و كارآمد از نظر منابع باقی می مانند.
دیگر نمی توان مزایای داشتن یک سیستم اقتصادی انعطاف پذیر را نادیده گرفت – سیستمی که می تواند در برابر بحران مقاومت کند ، ارزش اقتصاد محلی را پرورش دهد ، مراقب سلامتی است و از منابع پایدار در سیاره ما را استفاده می کند.
