چگونه از ناامیدی عبور کنیم تا اقدامات قدرتمندی در مورد تغییرات آب و هوایی انجام دهیم

نوشته تام بیتمن -8 آوریل 2022 -فردی که مانع از سقوط بلوک ها می شود -تصویر از طریق Shutterstock/MIND AND I.

Proxy agent

 توضیح سایت : در نمایندگی پروکسی، آنها بر دیگرانی که منابع، دانش و ابزار لازم برای عمل از طرف آنها برای تضمین نتایج مورد نظرشان را دارند، تأثیر می‌گذارند. در اعمال عاملیت جمعی، افراد دانش، مهارت ها و منابع خود را با هم ترکیب می کنند و برای شکل دادن به آینده خود هماهنگ عمل می کنند.

گونه ما در یک مسابقه با تغییرات آب و هوایی است و بسیاری از مردم می خواهند بدانند، “آیا واقعا می توانم تفاوتی ایجاد کنم؟”

سوال مربوط به چیزی است که به عنوان آژانس شناخته می شود. معنای آن پیچیده است، اما به طور خلاصه به این معناست که بتوانید کاری را که در نظر دارید انجام دهید و باور داشته باشید که می توانید موفق شوید.

اینکه مردم تا چه حد از سازمان خود استفاده می کنند، شدت گرمایش جهانی و پیامدهای آن را تعیین می کند.

شواهد واضح است که مردم به طور چشمگیری آب و هوا را تغییر می دهند. اما اقدامات انسان نیز می تواند با کاهش سوخت فسیلی و انتشار کربن، بر اقلیم تأثیر بگذارد. هنوز برای جلوگیری از بدترین اثرات تغییرات آب و هوایی دیر نیست، اما زمان رو به اتمام است.

علیرغم عوامل فنی فراوان، بشریت به طرز نگران کننده ای از اختیار روانی برخوردار نیست: باور به توانایی شخصی برای کمک کردن. یک مطالعه نظرسنجی در 10 کشور در مجله پزشکی بریتانیایی Lancet نشان داد که بیش از نیمی از جوانان 16 تا 25 ساله نسبت به تغییرات آب و هوا احساس ترس، غمگینی، اضطراب، عصبانیت، ناتوانی و درماندگی می کنند.

ما به عنوان استادان، دیدگاه‌های تکمیلی را برای چالش‌های اقدام در مورد تغییرات آب و هوا ارائه می‌کنیم. تام بیتمن در رشته روانشناسی و رهبری تحصیل می کند و مایکل مان دانشمند آب و هوا و نویسنده کتاب اخیر «جنگ آب و هوای جدید» است.

اعتقاد به “من می توانم این کار را انجام دهم”

فعالیت‌های انسانی – به‌ویژه با تکیه بر زغال‌سنگ، نفت و گاز طبیعی برای انرژی – به‌طور چشمگیری بر اقلیم تأثیر گذاشته و عواقب ناگواری را به همراه داشته است.

همانطور که گازهای گلخانه ای ناشی از سوختن سوخت های فسیلی در جو انباشته می شوند، سیاره را گرم می کنند. افزایش دمای جهانی باعث تشدید امواج گرما، افزایش سطح آب دریاها و طوفان های شدیدتر شده است که سازگاری با آنها به طور فزاینده ای سخت تر می شود. گزارش جدیدی از هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوا، برخی اختلالات خطرناک را که در حال حاضر در حال انجام است، و اینکه چگونه مردم و محیط زیست را در معرض خطر قرار می دهند، توصیف می کند.

همانطور که انسان ها می توانند رانندگی با خودرو گازسوز را انتخاب کنند، همچنین می توانند روش هایی را انتخاب کنند که بر آب و هوا، کیفیت هوا و سلامت عمومی تأثیر بگذارد. دانش علمی و فرصت‌های بی‌شماری برای اقدام، این عامل را ممکن می‌سازد.

یکی از بخش‌های کلیدی عاملیت این است که وقتی با یک وظیفه، موقعیتی برای مدیریت یا یک هدف بلندمدت مانند حفاظت از آب و هوا مواجه می‌شویم، این باور است که «من می‌توانم این کار را انجام دهم». به عنوان خودکارآمدی شناخته می شود.

داده‌های نظرسنجی آنلاین اخیر از اروپا نشان می‌دهد که این ممکن است مهم‌ترین عامل روان‌شناختی در پیش‌بینی اینکه چگونه مردم با تغییرات آب و هوایی و COVID-19 کنار می‌آیند، باشد. افرادی که احساس عاملیت کافی دارند، بیشتر احتمال دارد که پشتکار داشته باشند، پس از ناکامی ها عقب نشینی کنند و در سطوح بالا عمل کنند.

با تغییرات آب و هوایی، احساس خودکارآمدی بالا، تمایل فرد را برای کاهش انتشار کربن (کاهش) و آمادگی برای بلایای مرتبط با آب و هوا (سازگاری) تقویت می‌کند. مطالعات این را برای اقداماتی از جمله اقدامات داوطلبانه، اهدا، تماس با مقامات منتخب، صرفه جویی در انرژی و صرفه جویی در آب را تأیید می کند.

چگونه حس عاملیت خود را تقویت کنیم

برای ایجاد آژانس برای چیزی که می تواند مانند تغییرات آب و هوایی دلهره آور باشد، ابتدا روی واقعیت ها تمرکز کنید. در مورد تغییرات آب و هوایی: انتشار گازهای گلخانه ای بیشترین آسیب را ایجاد می کند و مردم می توانند بسیار بیشتر از آنچه تصور می کنند کمک کنند.

آژانس موفق دارای چهار محرک روانی است که همه آنها را می توان با تمرین تقویت کرد:

1. عمدی: “من اهداف و اقدامات اقلیمی خود را برای تأثیرگذاری زیاد انتخاب می کنم.”

تصمیم گیری برای اقدام با هدف – دانستن اینکه قصد انجام چه کاری را دارید – بسیار مؤثرتر از این است که فکر کنید “قلب من در جای درستی است، فقط باید زمان پیدا کنم.”

در تصویر کلان، بالاترین کارآیی آب و هوا در شرکت در تلاش‌های بزرگ‌تر برای توقف استفاده از سوخت‌های فسیلی است. مردم می توانند اهداف بلندپروازانه خاصی را برای کاهش مصرف انرژی شخصی و خانگی تعیین کنند و در اقدامات جمعی به دیگران بپیوندند.

2. آینده نگری: “من به آینده نگاه می کنم و استراتژیک در مورد چگونگی ادامه کار فکر می کنم.”

با دانستن اهداف خود، می توانید استراتژیک فکر کنید و یک برنامه اقدام ایجاد کنید. برخی از برنامه‌ها از اهداف نسبتاً ساده‌ای که شامل تغییرات سبک زندگی فردی است، مانند تنظیم الگوهای مصرف و سفر، پشتیبانی می‌کنند. اقدامات گسترده‌تر می‌تواند به تغییر سیستم‌ها کمک کند – مانند فعالیت‌های بلندمدتی که از سیاست‌ها و سیاستمداران سازگار با آب و هوا حمایت می‌کنند، یا علیه سیاست‌هایی که مضر هستند. اینها شامل تظاهرات و کمپین های رای دهندگان است.

3. خودتنظیمی: “من می توانم در طول زمان خود را مدیریت کنم تا تلاش و اثربخشی خود را بهینه کنم.”

نگرانی در مورد آینده در حال تبدیل شدن به یک کار مادام العمر است – برای برخی خاموش و روشن، برای برخی دیگر ثابت است. تغییرات اقلیمی باعث بلایا و کمبودها، مختل کردن زندگی و مشاغل، افزایش استرس و آسیب به سلامت عمومی خواهد شد. دیدن پیشرفت و کار با دیگران می تواند به کاهش استرس کمک کند.

4. خود بازتابی: “من به طور دوره ای اثربخشی خود را ارزیابی می کنم، استراتژی ها و تاکتیک ها را بازنگری می کنم و تنظیمات لازم را انجام می دهم.”

تصور نیاز بیشتر به یادگیری مادام‌العمر نسبت به دهه‌ها تغییر آب و هوا، آسیب‌های فراوان آن و تلاش‌های شرکت‌های سوخت فسیلی برای پنهان کردن حقایق، دشوار است. انعکاس – یا به طور دقیق تر، همگام شدن با آخرین علم، یادگیری و سازگاری – حیاتی است زیرا آینده همچنان چالش های جدیدی را ارائه می دهد.

آژانس شخصی تنها اولین قدم است

حتی گام‌های اولیه به ظاهر جزئی می‌تواند به کاهش انتشار کربن کمک کند و به مسیرهای اقدام بزرگ‌تر منجر شود، اما اقدامات فردی تنها بخشی از راه‌حل است. آلاینده های بزرگ اغلب مصرف کنندگان را به انجام اقدامات شخصی کوچک ترغیب می کنند، که می تواند توجه را از نیاز به مداخلات سیاسی در مقیاس بزرگ منحرف کند.

آژانس فردی باید به عنوان دروازه ای برای تلاش های گروهی در نظر گرفته شود که می تواند سریعتر و موثرتر مسیر تغییرات آب و هوا را تغییر دهد.

«نمایندگی جمعی» شکل دیگری از نمایندگی است. توده مهمی از مردم می توانند [نقاط اوج] اجتماعی ایجاد کنند که صنعت و سیاست گذاران را تحت فشار قرار دهد تا سریعتر، ایمن و عادلانه تر برای اجرای سیاست هایی که انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش می دهد، حرکت کنند.

کمک به انتخاب مقامات محلی، ایالتی و ملی که از حفاظت از آب و هوا حمایت می‌کنند و بر سرمایه‌گذاران و رهبران شرکت‌ها و انجمن‌ها تأثیر می‌گذارند، همچنین می‌تواند حس عاملیت را ایجاد کند که به عنوان «آژانس پروکسی» شناخته می‌شود.

این تلاش‌ها با هم می‌توانند به سرعت ظرفیت بشر را برای حل مشکلات و جلوگیری از بلایا بهبود بخشند. رفع آشفتگی آب و هوای جهان برای ایجاد بهترین آینده ممکن نیاز به فوریت و احساس عاملیت دارد.

این مقاله با مجوز Creative Commons از The Conversation بازنشر شده است.