11 اکتبر 2021 توسط کاترین کلاک
انتقال به سمت انرژی پاک‌تر پیشرفت کرده اما آن‌قدر سریع نیست که بتواند گرم شدن کره زمین را تا زیر 2 درجه سانتیگراد، همان‌طور که در توافق آب و هوایی پاریس در سال 2015 توافق شد محدود کند.
در حالی که همه گیری COVID-19 در ابتدا با کاهش فعالیت‌های اقتصادی باعث کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای شد، ممکن است شیوع بیماری رفتن به سمت تجدیدپذیرها را سرعت ندهد:
منابع تجدیدپذیر در حال حاضر منبع دوم برق در جهان با سهم 26 درصدی در سال 2019 هستند –پس از زغال سنگ، اما جلوتر از گاز طبیعی و هسته‌ای.
انرژی باد و خورشیدی به ترتیب 22 و 36 درصد رشد داشته است زیرا قیمت آن‌ها از سال 1990 کاهش یافته است. به گفته آژانس بین‌المللی انرژی‌های تجدیدپذیر (IRENA)، حتی در دوران همه‌گیری، 26 گیگاوات (GW) ظرفیت در سال گذشته اضافه شد و رکورد جدیدی را ثبت کرد. اما استفاده از سوخت‌های فسیلی در مصرف نهایی (برق، سوخت حمل و نقل، گرمایش و تولید کارخانه) ثابت مانده است.
با 80.3 درصد در سال 2009، هنوز 80.2 درصد در سال 2019 بود، زیرا مصرف کلی انرژی به دلیل افزایش جمعیت و افزایش درآمد در آسیا افزایش می‌یابد.
تحت فشار قوانین سخت‌گیرانه آلودگی، خودروسازان برجسته قصد دارند موتورهای احتراق داخلی را در دهه آینده کنار بگذارند یا با حرکت به سمت آینده تمام برقی، تولید خود را به شدت کاهش دهند. جاده‌ها هنوز مملو از خودروهای آلاینده هستند: خودروهای برقی تنها پنج درصد از واحدهای جدید فروخته شده را تشکیل می‌دهند.
آژانس بین المللی انرژی می‌گوید مصرف کنندگان همچنان SUVهای بزرگ را ترجیح می‌دهند – آن‌ها 42 درصد فروش را در سال 2020 به خود اختصاص دادند – که بیشتر از مدل‌های کوچک‌تر آلودگی دارند.
از استرالیا گرفته تا چین تا اتحادیه اروپا، ملت‌های بیشتری در حال احداث سایت‌های خود روی هیدروژن سبز برای کامیون‌ها و کارخانه‌ها هستند.در حالی که سوزاندن هیدروژن به عنوان سوخت فقط آب منتشر می‌کند، بیشتر گاز در فرایندی تولید می‌شود که انتشارات مضر ایجاد می‌کند. یافتن راه‌های مقرون به صرفه برای تولید هیدروژن تمیز و توسعه زیرساخت برای استفاده از آن نیاز به تلاش بیشتری دارد، زیرا IEA خواستار چهار برابر شدن سرمایه گذاری در این بخش شده است.
به گفته اتاق فکر I4CE، در اواسط سال 2020 حدود 44 کشور و 31 شهر که 60 درصد از تولید جهانی اقتصاد را تشکیل می‌دهند دارای طرح قیمت گذاری کربن (مالیات یا سهمیه بندی) بودند. هدف از قیمت کربن این است که برخی از هزینه‌های اجتماعی ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای از قبیل هزینه مراقبت‌های بهداشتی به دلیل کیفیت پایین هوا و آسیب محصول به دلیل تغییرات آب و هوایی، آلاینده‌ها را بپردازد.
کارشناسان می‌گویند قیمت هر تن CO2 باید بین 40 تا 80 دلار باشد تا آلاینده‌ها را وادار به افزایش راندمان یا انتقال به منابع تجدیدپذیر انرژی کند. با این حال، قیمت 75 درصد آلایندگی‌های تحت پوشش زیر 10 دلار است.
اندیشکده رن 21 گفت همه گیری ویروس کرونا فرصتی برای تغییر سیاست عمومی ایجاد کرد، اما کشورها در برنامه‌های بهبود اقتصادی خود شش برابر بیشتر از پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر سرمایه گذاری برای سوخت‌های فسیلی در اختیار سوخت‌های فسیلی قرار دادند. پس از کاهش هفت درصدی به دلیل همه گیری، انتظار می‌رود در صورت عدم تغییر سرمایه گذاری‌ها، انتشار CO2 تا سال 2023 به رکوردهای جدیدی برسد.
سرمایه گذاری روی انرژی‌های تجدیدپذیر چندین سال است که در کشورهای در حال توسعه به جز چین در حال کاهش است و همه گیری کرونا هیچ تغییری در وضعیت ایجاد نکرده است. این کشورها دو سوم جمعیت جهان را در اختیار دارند و مسئول 90 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند، اما به گفته آژانس بین‌المللی انرژی تنها 20 درصد از سرمایه گذاری‌های خود را در زمینه انرژی پاک دریافت می‌کنند.
