9 اکتبر 2023 – توسط شادرک چیریکور، گفتگو-حفاری‌ها بخشی از یک سازه را پیدا کردند که توسط دو کنده‌های روی هم قرار گرفته بودند. اعتبار: برهم و همکاران طبیعت (2023)، نویسنده ارائه شده است
برای اکثر مردم، فناوری‌های پیچیده انسان‌های مدرن را از اجدادشان که در عصر حجر، هزاران یا صدها هزار سال پیش زندگی می‌کردند، جدا می‌کند. در دنیای امروزی که به سرعت در حال تغییر است، فناوری‌های قدیمی‌تر، حتی آن‌هایی که مربوط به چند سال پیش هستند، اغلب به‌عنوان «عصر حجر» توصیف می‌شوند.
چنین اصطلاحاتی باعث قطع ارتباط ما با اقوام باستانی مان می شود که بسیار پیچیده تر از آن چیزی بودند که ما گاهی فکر می کنیم.
تیمی به سرپرستی باستان شناس لری برهام در دانشگاه لیورپول اخیرا شواهد قوی و به خوبی برای اولین استفاده شناخته شده از فناوری چوب منتشر کرده است. این سازه چوبی به همراه آثار باستانی مربوط به 476000 سال پیش است و از ذخایر غرقابی در آبشار کالامبو، زامبیا حفاری شده است.
این سایت باستان شناسی به دلیل تولید آثاری از توسعه فرهنگی انسانی که قدمت آن به صدها هزار سال پیش می رسد مشهور است.شواهد قابل توجهی که توسط برهام و همکارانش به خوبی حفظ شده است، شامل گوه (نوعی ابزار چوبی)، چوب حفاری، کنده درخت با کمک ابزار و شاخه ای با شکاف بریده شده در آن است.
اما چرا در عصر هوش مصنوعی و روباتیک، فناوری چوب از نزدیک به نیم میلیون سال پیش باید این همه مورد توجه دانشمندان و عموم مردم باشد؟
شواهد به دست آمده از آبشار کالامبو توانایی قابل توجه انسان‌های اولیه (بستگان انسان باستان) را در تهیه چوب و شکل دادن به آن با ابزار نشان می‌دهد. آنها توانستند نه تنها مجموعه ای از ابزارهای دیگر، بلکه سازه های چوبی پیچیده را نیز تولید کنند. ما دقیقاً نمی‌دانیم چه گونه‌هایی این ساختار را ساخته‌اند، اما هومو هایدلبرگنسیس یا گونه‌ای شبیه به هومو نالدی ممکن است نامزد این ساختار باشند.این نتایج پیامدهای گسترده ای برای درک ما از چگونگی استفاده از مواد پایدار در اوایل عصر سنگ دارد. همچنین توانایی های هومینین های اولیه را روشن می کند.
از حدس و گمان تا واقعیت
باستان شناسی مطالعه تاریخ عمیق و اخیر با استفاده از بقایای چیزهایی است که توسط افرادی که قبل از ما به جا مانده اند. با این حال، این تاریخ ها به نفع چیزهایی هستند که یا در گذر زمان جان سالم به در برده اند یا پوسیده شده اند اما آثاری از خود به جا گذاشته اند.
تقریباً 99 درصد از تاریخ بشریت، انسان ها در عصری به نام عصر حجر زندگی می کردند. عصر حجر اولیه اولین و شاید طولانی ترین “عصر تکنولوژیک” در نظر گرفته می شود که از حدود چهار میلیون سال پیش تا 300000 سال پیش امتداد دارد.ما اطلاعات بیشتری در مورد ابزارهای سنگی در این مرحله اولیه توسعه انسانی داریم، تا حدی به این دلیل که مواد معدنی مانند سنگ ها در مقایسه با موادی که از مواد فاسد شدنی مانند چوب ساخته شده اند، تقریباً تخریب ناپذیر هستند.
در واقع، چوب در نهشته‌های مربوط به عصر سنگ اولیه بسیار کمیاب است و برای جلوگیری از پوسیدگی، به شرایط استثنایی برای نگهداری نیاز دارد. فقط در محیط های بسیار خشک مانند بیابان ها یا شرایط بسیار مرطوب زنده می ماند – همانطور که در آبشار کالامبو اتفاق افتاد.
با توجه به کمبود شواهد، اثبات مستقیم استفاده عمدی از چوب در بیش از 400000 سال پیش، درک ما را از قدمت چوب به عنوان یک فناوری و مدت زمانی که انسان‌ها با این ماده همه کاره در تعامل بوده‌اند، به شدت تغییر می‌دهد. آنها از آن برای ساختن ابزار، ساختن سرپناه، برای به دست آوردن غذا و شاید حتی برای سوخت در زندگی روزمره خود استفاده می کردند.
اگرچه محققان مشکوک بودند که فناوری چوب به طور گسترده توسط انسان‌های اولیه استفاده می‌شود، بدون شواهد محکم و مستقیم، ما نمی‌توانیم این واقعیت را بپذیریم. باستان شناسی یک زمینه مطالعاتی مبتنی بر شواهد و کشف است – دیدن یعنی باور کردن. کشف آبشار کالامبو، حدس و گمان را به واقعیت تبدیل کرد و درک ما از تاریخ فناوری را تغییر داد.
بهره بردن از محیط زیست
با این حال، بخشی از چالش ناشی از مفاهیم تاریخ بشری است که می‌توان آنها را به‌عنوان مترقی یا خطی توصیف کرد – که تاریخ را به‌عنوان یک پیشرفت اجتناب‌ناپذیر به سوی مدرنیته از طریق دستاوردهای علمی و فناوری در نظر می‌گیرد.
در گذشته، برخی از دانشمندان ذهن انسان‌های اولیه را در مقایسه با انسان‌های امروزی محدودتر می‌دانستند. آنها بر این باور بودند که فناوری و فرهنگ با افزایش اندازه مغز انسان پیشرفت کرده و از حالت “ساده” به دنیای پیچیده و تحت سلطه الگوریتمی که امروز در آن زندگی می کنیم، حرکت می کند.
علیرغم این واقعیت که اندازه مغز در طول زمان افزایش یافته است و فناوری تغییر کرده است، ممکن است کسانی که قبل از ما آمده اند درک چشمگیری از مواد اطراف خود داشته باشند و از محیط اطراف خود مراقبت کرده باشند.
ساختار چوبی به شکل عمدی از Kalambo Falls تصویری از طراحی، فناوری و خلاقیت است – با استفاده از چیزی که در دنیای امروز ما آن را فناوری سبز می نامیم.
مفاهیم “پیشرفت” کاملاً عمیقاً در فرهنگ جا افتاده است. این همچنین می تواند یک پروکسی برای موارد استثنایی باشد
انسان مدرن (Homo Sapiens) – این باور که در گونه ما چیزی منحصر به فرد یا مثال زدنی در مقایسه با هومینین های قبلی وجود دارد. اگر این مفاهیم را کنار بگذاریم، می‌توان تشخیص داد که به اصطلاح «فناوری‌های عقب مانده» می‌تواند برای محیط‌زیست و کره زمین بسیار مفید باشد.
این واقعیت که چوب فاسد شدنی است، آن را بر خلاف برخی از مصالح ساختمانی مدرن که تقریباً تخریب ناپذیر هستند و خرابه‌های آشکاری از خود به جای می‌گذارند، به یک ماده پایدارتر تبدیل می‌کند. تولید این مواد مدرن همچنین گازهای گلخانه ای منتشر می کند که به تغییرات آب و هوایی کمک می کند.
البته استفاده از چوب به عنوان مصالح ساختمانی خطراتی مانند آتش سوزی و پوسیدگی دارد. اما در شرایط مناسب، باید سنت دیرینه خود را در ساخت چوب ادامه دهیم. شاید قدیم ها آنقدر عقب مانده نبودند، اما وقتی نوبت به مراقبت از سیاره از طریق تصمیم گیری درست می رسید، از ما پیشروتر بودند.
به طور خلاصه، شواهد آبشار کالامبو نشان می دهد که حداقل گاهی انسان های اولیه قادر بودند از مواد دیگری به جز سنگ برای نیازهای روزمره خود از جمله ابزارسازی و پناهگاه استفاده کنند. آنها همچنین ممکن است بتوانند از منابع موجود در محیط خود برای سوخت و دارو استفاده کنند.
با این حال، ما به شواهد مستقیم بیشتری نیاز داریم که به آغاز عصر حجر برگردیم تا نشان دهیم کسانی که قبل از ما آمده‌اند چگونه از چوب استفاده می‌کنند و با آن کار می‌کنند. اکتشافات بیشتر مانند این حتی ممکن است ما را به تغییر نام عصر سنگی قدرتمند به عصر چوب سوق دهد.
