پیشرفت فناوری های نوظهور یک موتور پیشران داشته و آن تکیه بر نوآوری بوده است . نوآوری اکنون به همه ابعاد اقتصادی و اجتماعی نیز تسری یافته و بسیاری از نظریه پردازان معتقد هستند که هر پیشرفتی در هر جامعه ای نیازمند نوآوری در زمینه های فرهنگی که مدیریت نیز در آن قرار میگیرد ، می باشد . تا تغییر فرهنگ صورت نگیرد فناوری کار زیادی نمی کند و ارزشی خلق نمی شود . از سوی دیگر پایداری نوآوری همراه است با این تغییر فرهنگی . بنابراین پرسشی مطرح می شود و آن این است که منظور از نوآوری پایدار چیست؟
به طور خلاصه می توان گفت که پایداری نوآوری به این معنی است که شرکت ها و سازمانها باید به دنبال راه هایی برای حفظ نوآوری و بهبود مستمر برای رشد، مزیت رقابتی، افزایش سهم بازار و ارزش آفرینی و غیره هستند. در این تلاشها با روش های سنتی نمی توان کاری را درست انجام داد و ساختار صحیح و متناسب شرکت می تواند به تبدیل نوآوری به یک عمل پایدار کمک کند. ساختار شرکت ها برای حفظ نوآوری مداوم در تلاش برای رقابتی ماندن در بازارهایشان است و در این مسیر تخصیص مناسب منابع، اطمینان از امکان سنجی و بازگشت سرمایه گام های مهمی در ایجاد یک محیط نوآورانه پایدار است.
طی نیم قرن اخیر با بروز پدیده ای بنام انقلاب جهارم صنعتی دنیای ما به طور فزاینده‌ای پیچیده‌تر شده است و دیگر برای سازمانها، شرکت‌ها یا حتی دولت‌ها امکان پذیر نیست که با اصلاحات سطحی خود بتوانند مشکلات مزمن و تنگناهای اقتصادی و اجتماعی را حل کنند.
استفاده از راه حل هایی که فراگیر و جامع و نوآورانه نیستند و علل ریشه ای این مشکلات را در نظر نمی گیرند کوته بینانه هستند و اثراتشان گاه تشدید کننده وضعیت وخیم برخی موضوعات مانند امور اجتماعی و یا محیط زیست هستند .
در چنین شرایطی کسب‌وکارها نگران کسب سود هستند و راه خود را می روند و آثار بسیاری از این سیستمهای غلط به مردم منتقل می شود . آنها باید یاد بگیرند که همکاری برای نوآوری پایدار نه تنها یک راه حل سازمانی بلکه یک موتور پیشران برای بهبود وضعیت جامعه می باشد .
علی اکبر سعیدی کیا
