30 مه 2022 – نوشته کلودیا گلاور
کار از راه دور یا ترکیبی برای بسیاری از ما به یک ابزار دائمی تبدیل شده است، اما هرکسی که از زوم خسته شده است، می‌داند که پلتفرم‌های همکاری دیجیتال امروزی فضای زیادی برای بهبود دارند.
ظهور اخیر مفهوم “متاورس” – چشم اندازی برای آینده وب که در آن محیط های مجازی سه بعدی به هم مرتبط هستند – علاقه به استفاده از واقعیت مجازی برای همکاری را تجدید کرده است.
دلایلی وجود دارد که باور کنیم این ممکن است بیش از یک حقه باشد، اما به گفته کارشناسان، برای پذیرش گسترده آن حداقل ده سال دیگر باقی مانده است.
کار در متاورژن
حتی قبل از همه‌گیری، شرکت در جلسات برای کارمندان یک موضوع دردناک بود. در سال 2018، یک نظرسنجی از 2000 نفر شاغل نشان داد که آنها به طور متوسط معادل 23 روز در سال را در جلسات می گذرانند که اکثریت آنها غیرمولد هستند.
در طول قرنطینه، پدیده ای به نام «خستگی زوم» بر بدبختی جلسات افزود. سال گذشته، محققان دانشگاه استنفورد چهار راه را شناسایی کردند که از طریق آنها کنفرانس های ویدئویی می تواند خسته کننده باشد: آنها نیاز به تماس چشمی بیش از حد دارند. دیدن عکسی از خودتان خسته کننده است. آنها تحرک را محدود می کنند و در مقایسه با جلسات حضوری به تمرکز بالایی نیاز دارند.
یک نظرسنجی توسط آژانس توسعه وب Virtira نشان داد که 49٪ از کارگران “درجه بالایی از فرسودگی” را از حضور در مقابل دوربین در طول جلسات تجربه می کنند.
توونگ نگوین، تحلیلگر ارشد ارشد فناوری همه جانبه در گارتنر، استدلال می کند که جلسات آنلاین باید تغییر کنند. او توضیح می دهد: «من تمام روز این جلسات را دارم. تنها چیزی که می‌بینم شبکه‌ای از چهره‌ها یا نام‌ها یا نمادها یا هر چیزی است که مردم انتخاب می‌کنند – همه آنها صداهای بی‌جسم هستند. من هیچ یک از جلسات را به خاطر نمی آورم زیرا همه آنها برای من یکسان هستند.”
او ادامه می دهد که ملاقات های حضوری طبیعتاً محرک های بیشتری دارد. می توانم بگویم، کلودیا در این جلسه در سمت چپ من نشست و بعد ظهر جلسه دیگری داشتیم و او در سمت راست من نشست. و سپس در جلسه ساعت 3 بعدازظهر، او در واقع ارائه می کرد، و سرعت زیادی داشت. شاید عصبی بود.» او توضیح می دهد. بنابراین اکنون آنها را به عنوان سناریوهای متمایز به یاد می‌آورم.»
آیا جلسات در متاورس می توانند این تجربه جذاب تر را دوباره خلق کنند؟ مارک زاکربرگ، بنیانگذار فیس بوک، چنین فکر می کند. سال گذشته، متا – شرکت مادر فیس‌بوک – Horizon Workrooms را راه‌اندازی کرد، یک برنامه همکاری برای هدست واقعیت مجازی Oculus Rift.
این شرکت می‌گوید: «اتاق‌های کاری یک فضای ملاقات مجازی است که در آن شما و همکارانتان می‌توانید بهتر با هم از هر جایی کار کنید. «می‌توانید به‌عنوان یک آواتار به یک جلسه در VR بپیوندید یا با تماس ویدیویی از رایانه خود به اتاق مجازی شماره‌گیری کنید. می‌توانید از یک تخته سفید مجازی بزرگ برای طرح ایده‌ها استفاده کنید، رایانه و صفحه‌کلید خود را به واقعیت مجازی بیاورید تا با دیگران کار کنید، یا فقط مکالمات گویا داشته باشید که بیشتر احساس می‌کند که شخصاً با هم هستید.»
فضای صوتی برای جلسات واقعیت مجازی
رابط بصری این سیستم ها – که در آن همکاران به عنوان آواتارهای سه بعدی نشان داده می شوند، شاید مشخصه تعیین کننده آنها باشد – اما زاکربرگ استدلال می کند که استفاده از “صوت فضایی”، که در آن صدا برای ارائه حس فضای سه بعدی دستکاری می شود، یکی از مواردی است که مهم ترین پیشرفت ها در جلسات سنتی آنلاین.
او سال گذشته در مصاحبه ای گفت: «اگر کسی از آن طرف صحبت می کند، به نظر می رسد که از آنجا صحبت می کند. “شما می توانید حرکات بازو و چیزهای دیگر را ببینید که طبیعی تر به نظر می رسد.”
نگوین موافق است. با صدای فضایی، می توانید به طرف من خم شوید، می توانید چیزی بگویید. شاید این شخص صدای ما را بشنود، خم شود و به آن مکالمه بپیوندد.»
بررسی‌های Horizon Workrooms، که هنوز در مرحله بتا است، تا حد زیادی مثبت به نظر می‌رسند – یکی می‌گوید: «بدون اغراق یا اغراق می‌گویم که ذهن ما منفجر شده است» – اما اینها بیشتر بر اساس تجربه کاربران یا تیم‌ها است، نه در سطح سازمان.
و همه از لزوم نمایش جلسات مجازی به صورت سه بعدی متقاعد نشده اند. وبلاگ نویس VR The Ghost Howls در بررسی خود نوشت: “برای اکثر جلسات، من شخصاً اهمیتی نمی دهم که احساس ملاقات با آن شخص را داشته باشم.” من فقط می‌خواهم کار را انجام دهم.»
کار با مدل های سه بعدی
با این حال، زمانی که تمرکز جلسه چیزی باشد – مانند طراحی محصول یا نقشه‌های معماری – که می‌تواند به صورت سه بعدی نمایش داده شود، این تغییر می‌کند. ایو وستون، نویسنده و مشاور تجربیات کاربران متاورس، می‌گوید در این مورد، همکاری واقعیت مجازی می‌تواند بسیار مؤثرتر از یک کنفرانس ویدیویی باشد.
او توضیح می‌دهد: «وقتی در VR با هم هستید، می‌توانید کارهایی را انجام دهید که ممکن است انجام آنها در صفحه زوم آسان نباشد. «اگر معمار یا طراح هستید، کسی می‌تواند در نیویورک باشد، دیگری می‌تواند در لندن باشد، اما فضایی که شما ارایه می‌کنید می‌تواند در سنگاپور باشد.»
وستون می‌گوید: «می‌توانید با هم در اتاق قدم بزنید و در زمان واقعی تصمیم بگیرید و در مورد چیزها نظر دهید. « فقط در محل قرار گرفتن نیازی به ارسال نمونه یا اشتراک‌گذاری صفحه نمایش نیست، ».
نگوین اضافه می‌کند که جلسات مجازی سه بعدی می‌توانند فرآیند بازخورد برای طرح‌های بصری را تسریع بخشند – اغلب از طریق ایمیل یا زوم پر پیچ و خم. «در مثال VR، ما به نوبت، همزمان، موازی است. این یکباره اتفاق می افتد، بسیار شبیه یک ملاقات حضوری.»
همکاری در متاورس: محدودیت های فنی
هر چه پتانسیل آن به عنوان بستری برای همکاری باشد، حتی برجسته ترین تقویت کننده متاورس اذعان می کند که محدودیت های فنی وجود دارد که باید بر آنها غلبه کرد. زاکربرگ در مصاحبه ای اعتراف کرد که وفاداری بصری آواتارهای VR هنوز در حد استاندارد تماس های ویدیویی نیست – “اما فکر می کنم در چند سال آینده به آنجا خواهد رسید”.
وستون معتقد است که فقدان حس لامسه در محیط های مجازی سه بعدی به این معنی است که تایپ کردن یا طراحی ممکن است برای بسیاری از کاربران عجیب باشد. او توضیح می دهد: «ما از بازخورد لمسی صفحه کلید استفاده می کنیم.
علاوه بر این، برخی از کاربران واقعیت مجازی پس از استفاده طولانی مدت احساس تهوع یا خستگی – معروف به بیماری VR – را گزارش می‌کنند. این نشان می‌دهد که تعویض تماس‌های زوم با پاتوق‌های واقعیت مجازی، ناراحتی چند جلسه آنلاین را کاهش نمی‌دهد.
به این دلایل، همکاری در محیط های مجازی سه بعدی بعید است که در آینده نزدیک به یک پایه اصلی زندگی تجاری تبدیل شود. نگوین پیش‌بینی می‌کند: «در ده سال آینده، این نوع چشم‌انداز به جای جایگزینی یا جابجایی سایر اشکال کار، مکمل‌تر خواهد بود.
این پیش بینی ممکن است برای هر کسی که توسعه واقعیت مجازی را در سال های اخیر دنبال کرده باشد آشنا باشد. اسپایک لوری، شریک شرکت سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز هیرو کپیتال، می‌گوید: «این همان شوخی واقعیت مجازی است. “همیشه ده سال گذشته است.”
