شکاف بین ایالات متحده و چین یک خطر جهانی برای سلامتی است

توسط Fred Guterl در 02/16/22 -در تاریخ 13 ژانویه 2022 در پکن، چین، یک کارمند بهداشتی در یک سایت آزمایش خصوصی به مردی آزمایش اسید نوکلئیک برای COVID-19 داده است. کوین فرایر/گتی

ورزشکارانی که در بازی های المپیک زمستانی در پکن شرکت می کنند، تجربه دست اولی از مهارت چین در کنترل شیوع کووید-19 داشتند. برخلاف سیاست‌های اغلب مبهم و متناقض بهداشت عمومی ایالات متحده، پکن هنر قرنطینه را کامل کرده است. ورزشکاران به شدت از دنیای خارج محاصره شده بودند، ملزم به پوشیدن ماسک و انجام آزمایشات روزانه بودند و در صورت نتیجه منفی در اتاق های خود ایزوله شدند.

اقدامات حفاظتی بیش از صرفاً محافظت از ورزشکاران در برابر عفونت بود. آنها همچنین از شهرت جدید چین به عنوان یک مباشر شایسته بهداشت عمومی جهانی در یک بحران همه گیر محافظت کردند.

این ایده که چین، درکمتر از 20 سال از شیوع سارس می گذرد، بازی خود را به استانداردهای کلاس جهانی ارتقا داده است، ممکن است دلیلی برای جشن گرفتن باشد. یک سیستم بهداشت عمومی چین که نسبت به پاتوژن های همه گیر هشدار می دهد و می تواند بهترین فناوری و دانش را برای هشدار اولیه ویروس های جدید به ارمغان بیاورد، نه تنها برای مردم چین بلکه برای سایر نقاط جهان نیز باید اطمینان بخش باشد. با این حال، استراتژی چین برای تکیه بر اقدامات سختگیرانه قرنطینه برای دور نگه داشتن نوع Omicron ممکن است در ماه های آینده پایدار نباشد و خصومت بین ایالات متحده و چین نگرانی‌ها را در مورد چشم‌انداز جهان برای مبارزه با شیوع‌های آتی افزایش می‌دهد.

در حوزه پیشگیری از بیماری همه گیر، همکاری کلیدی است. کشورهایی که با هم همکاری می کنند در مبارزه با بیماری های همه گیر بسیار بهتر از زمانی که به تنهایی پیش می روند، عمل می کنند. همه‌گیری کووید-19 ممکن است به توانایی جهان برای مبارزه با همه‌گیری بعدی آسیب رسانده باشد، نه بهبود آن، تا حد زیادی به این دلیل که روابط ایالات متحده و چین بدتر شده است.

پیش از همه‌گیری، با صحبت‌های خصمانه و موضع تهاجمی دولت ترامپ در تجارت، اعصاب همه از قبل به هم ریخته بود. دو سال کووید-19 شکاف‌های دیرینه‌ای را آشکار کرده و شکاف‌های جدیدی را باز کرده است. بحث در مورد منشاء ویروس – اینکه آیا این ویروس به طور طبیعی از حیوانات یا یک آزمایشگاه در ووهان آمده است – بیش از اطلاعات، خصومت ایجاد کرد. و دولت بایدن به دلیل نقض حقوق بشر چین از حضور در المپیک پکن خودداری کرد. به نوبه خود، شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، در حمایت از ماجراجویی او در اوکراین، با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه عکس گرفت.

این بیماری همه گیر افکار عمومی را در مورد چین نیز متاثر کرده است. بر اساس گزارش گالوپ، نسبت آمریکایی‌هایی که چین را «دشمن» می‌دانند در سال اول همه‌گیری دو برابر شد. بر اساس نظرسنجی پیو در ژانویه، آمریکایی ها از تحریم المپیک با نسبت دو به یک حمایت کردند و از هر 10 نفر 9 نفر چین را “رقیب” یا “دشمن” می دانند. این فقط یک چیز آمریکایی نیست: در نظرسنجی نگرش Pew در سال گذشته، دیدگاه‌های نامطلوب مشابهی در مورد چین تقریباً در همه کشورهای بزرگ نشان داده شد. اگرچه اندازه گیری دیدگاه های چینی دشوارتر است، شواهد نشان می دهد که ملی گرایی ضد آمریکایی در حال افزایش است.

بی اعتمادی به چین و بالعکس، برای سلامت عمومی جهانی نوید خوبی ندارد. رهبران چین دلایلی دارند که فکر کنند دفعه بعد که یک بیماری همه گیر رخ می دهد، نیازی به کمک غرب نخواهند داشت. این بیماری همه گیر بحث این که چین چیزی برای یادگیری از غرب در مورد بیماری های عفونی دارد دشوارتر کرده است. در حالی که ایالات متحده به تازگی از نقطه عطف 900000 مرگ ناشی از COVID-19 عبور کرده است، چین نرخ مرگ و میر خود را حداقل به طور رسمی زیر 5000 نگه داشته است. دو واکسن تولید کرد و سه میلیارد دوز تزریق کرد که برای تلقیح همه 1.4 میلیارد شهروند کافی بود.

دکتر جنیفر بویی، اپیدمیولوژیست و تحلیلگر در شرکت RAND، پیشرفت چین را در بهبود سیستم های بهداشت عمومی و نظارت بر بیماری در چندین دهه گذشته مورد مطالعه قرار داده است. مقامات بهداشت عمومی در دو کشور یک همبستگی بی‌سابقه‌ای ایجاد کرده بودند که به راحتی می‌توان مغز ها و منابع خود را برای مبارزه با شیوع‌های جدید کنار هم گذاشت. اما با افزایش بی اعتمادی متقابل، این توانایی در حال از بین رفتن است.

او می گوید: افزایش همکاری بین دو کشور به ویژه در 20 سال گذشته وجود داشته است. اکنون به نظر می رسد که آن مرحله تمام شده است.

فراموش کردن درس های سارس

عصر طلایی همکاری ایالات متحده و چین در بهداشت عمومی با بحران سارس در سال 2002 آغاز شد. اگرچه چین در روزهای اولیه با این بیماری همه گیر برخورد کرد، اما به سرعت بهبود یافت و به ایجاد رابطه کاری نزدیک با مقامات بهداشت عمومی در ایالات متحده و آمریکا ادامه داد. در جاهای دیگر – پیشرفتی که از زمان همه‌گیری COVID-19 کاهش یافته است.

هنگامی که سارس برای اولین بار در گوانگدونگ، در جنوب چین، در نوامبر 2002 شناسایی شد، دولت استانی تیمی از بازرسان، از جمله تعدادی از مقامات مرکزی بهداشت عمومی در پکن را فرستاد. اما چین تا ماه مارس که موارد ابتلا در چندین کشور آسیای جنوب شرقی و دورتر از کانادا ظاهر شد، علناً شیوع این بیماری را تایید نکرد. پکن تا زمانی که سازمان جهانی بهداشت 791 مورد و 31 مورد مرگ و میر را در 27 مارس تایید کرد، پنج ماه پس از شناسایی اولیه ویروس، واکنش قابل توجهی نشان نداد.

پکن با ایجاد یک مرکز فرماندهی ملی، اخراج بیش از 1000 مقام و اجرای اقدامات قرنطینه واکنش نشان داد. اگرچه SARS بسیار کشنده تر از SARS-CoV-2، ویروس COVID-19 بود، اما مشخص شد که بسیار کمتر قابل انتقال است. در پایان ماه ژوئن، WHO چین را عاری از SARS اعلام کرد.

چین به دلیل پاسخ تاخیری خود مورد انتقاد قرار گرفت، که اگر ویروس قابل انتقال تر بود، می توانست جهان را در معرض خطر قابل توجهی قرار دهد. با این حال، پس از فروکش کردن بحران، میلیاردها دلار برای تقویت سیستم بهداشت عمومی و گزارش بیماری‌های عفونی خود سرمایه‌گذاری کرد. همچنین برای تقویت روابط بین مقامات بهداشت عمومی خود و مقامات ایالات متحده و سایر کشورها حرکت کرد. این سازمان از کارشناسان ایالات متحده برای شکل دادن به امکانات خود، که از مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده (CDC) الگوبرداری شده بود، کمک پذیرفت. CDC چین نقش هماهنگ‌کننده‌ای را در واکنش این کشور به تهدیدات نوظهور ناشی از بیماری‌های عفونی بر عهده گرفت و به نوبه خود از شعبه‌ها در استان‌ها و شهرهای سراسر چین پشتیبانی کرد.

به گفته بوئی، در سال 2014، پکن یک مرکز ملی آنفولانزا را تأسیس کرد که شامل بیش از 408 آزمایشگاه و 554 بیمارستان شد که به عنوان “نگهبان” عمل می کردند و مراقب شیوع بیماری بودند. همچنین مراکز ذات‌الریه را راه‌اندازی کرد که در علائم عفونت‌های ویروس کرونا در ریه‌ها و دستگاه تنفسی فوقانی تخصص داشتند.

این سیستم جدید اولین آزمایش بزرگ خود را در سال 2013 انجام داد، زمانی که حدود 420 نفر به ویروس H7N9، یک ویروس آنفولانزای پرندگان مبتلا شدند که از هر پنج مبتلا، یک نفر را کشت. اگرچه این ویروس در انتقال از فردی به فرد دیگر خیلی خوب نبود – بیشتر موارد مربوط به افرادی بود که با حیوانات در تماس بودند – دانشمندان نگران بودند که یک نوع آن بر این محدودیت غلبه کند و جرقه یک بیماری همه گیر را ایجاد کند.

شیوع H7N9 به چین فرصتی داد تا ابزار جدید نظارت بر بیماری خود را به نمایش بگذارد. حالا شرکت فناوری و کلینیک های خود را برای شناسایی ویروس در اختیار داشت و به نظارت بر آن در چهار موج متوالی طی چندین سال ادامه داد. این کشور همچنین واکسن مخصوص به خود را تولید کرد، در صورتی که برای مهار شیوع بیماری لازم بود.

شیوع این بیماری در زمان اوج همکاری بین ایالات متحده و چین رخ داد. آمریکا کارشناسانی را فرستاد. حدود 40 نفر از دانشمندان آمریکایی در دفاتر مجاور CDC چین در پکن کار می کردند و مقایسه یادداشت ها و مشورت با یکدیگر در مورد آخرین پیشرفت ها را آسان می کردند. طی چند سال آینده، دانشمندان چینی به دلیل ردیابی دقیق موارد جدید و به اشتراک گذاری سخاوتمندانه اطلاعات و مشاهدات با سایر مقامات بهداشت عمومی مورد تحسین قرار گرفتند. بوئی می گوید: برای H7N9، زمان مناسب بود.

سپس همه چیز شروع به باز شدن کرد. پس از ترور یک دیپلمات آمریکایی در بنغازی لیبی و جلسات استماع متعاقب آن در کاپیتول هیل، وزارت امور خارجه ایالات متحده با تشدید تدابیر امنیتی، فراخواندن کارشناسان CDC به سفارت در پکن، جایی که تماس با همتایان چینی آنها محدودتر بود. بوئی می‌گوید: «این آغاز از دست دادن اعتماد بود، نه به دلیل مسائل بهداشتی، بلکه واقعاً به دلیل ژئوپلیتیک».

این رابطه کاری نزدیک نیز زمانی که هر دو کشور هزینه‌های دفاعی همه‌گیر خود را کاهش دادند، ضربه خورد. دولت ترامپ دفتر آمادگی بیماری همه گیر را در کاخ سفید حذف کرد. پکن کارکنان مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های خود را از بیش از 11000 به 2120 ، درست قبل از شیوع بیماری همه گیر کاهش داد.

شکاف های همه گیری

به گفته یانژونگ هوانگ، کارشناس بهداشت عمومی در دانشگاه ستون هال، که گزارشی درباره این موضوع نوشت، دقیقاً چه زمانی اولین مورد کووید-19 پدیدار شد، موضوع بحث‌هایی است، اما احتمالاً در 1 دسامبر 2019 در ووهان رخ داده است. روزهای اولیه همه گیری برای شورای روابط خارجی.

هوانگ نوشت که به گفته رسانه های دولتی چین، دکتر ژانگ جیشیان، پزشک یک بیمارستان استانی، متوجه شد که بیماران با یک “ذات الریه ناشناخته” وارد می شوند. بیمارستان به دفتر CDC منطقه اطلاع داد. چند روز بعد، زمانی که ژانگ بیماران بیشتری را مشاهده کرد، نگران شد که ویروس ممکن است از فردی به فرد دیگر منتقل شده باشد، اگرچه این امکان نیز وجود داشت که عفونت از حیوانات در بازار غذاهای دریایی Huanan به دست آمده باشد. او برای بار دوم در 29 دسامبر به مقامات هشدار داد و شش بیمار را به دلیل بیماری های عفونی به بیمارستان فرستاد. روز بعد، طبق گزارش هوانگ، کمیسیون بهداشت ووهان پیامی فوری به بیمارستان ژانگ ارسال کرد و خواستار «درمان‌های مؤثر» شد.

نمونه‌هایی از این بیماران اولیه به سرعت برای آزمایش ارسال شد، که به سرعت تأیید کرد که 80 درصد از مواد ژنتیکی کروناویروس جدید مشابه ویروس سارس اصلی است. دانشمندان چینی برای جداسازی ویروس و تعیین توالی ژنوم آن کار کردند و این اطلاعات را با WHO، ایالات متحده و سایر کشورها به اشتراک گذاشتند.

هوانگ نوشت: به نظر می رسید که سیستم نظارت بر بیماری در آن زمان کار کند.

با این حال، تقریباً بلافاصله نگرش مقامات محلی تغییر کرد. دولت استانی تصمیماتی گرفت که کارشناسان بهداشت عمومی غربی را متحیر کرد. در 30 دسامبر، توسط حساب هوانگ، کمیسیون بهداشت ووهان اخطاریه ای ارسال کرد که “هیچ واحد یا فردی نباید اطلاعات درمانی را بدون تایید منتشر کند.” دو پزشک که اطلاعاتی را در نقض آشکار دستور به اشتراک می‌گذاشتند، تذکر داده شد و یکی از آنها به پلیس محلی فراخوانده شد تا بیانیه‌ای مبنی بر اعتراف به انتشار اکاذیب امضا کند.

در 1 ژانویه، کمیسیون بهداشت استان هوبی دستوراتی را صادر کرد که برخلاف شفافیتی بود که غربی ها در تحقیقات بهداشت عمومی انتظار دارند. به جای انتشار سریع اطلاعات در مورد پاتوژن جدیدی که سیستم نظارت بر بیماری آن شناسایی کرده بود، دستور توقف آزمایش نمونه‌های جدید، نابودی تمام نمونه‌های قبلی و محرمانه بودن کامل اطلاعات به دست آمده در مورد ویروس را صادر کرد. همچنین بازار غذاهای دریایی Huanan را ضد عفونی کرد و شواهدی را که ممکن بود در تعیین نحوه پیدایش ویروس برای اولین بار مفید باشد، از بین برد.

طی چند هفته آینده، اطلاعات چین در مورد شیوع این بیماری کاهش یافت. به نظر می رسید که دولت استانی موارد و گزارشات را کمتر گزارش می کند، حداقل در مقایسه با آنچه دانشمندان خارج از چین بعدها تخمین زدند. تا 20 ژانویه هیچ اظهارنظر عمومی در مورد انتقال فرد به فرد ظاهر نشد. به نظر می رسید که چین، علیرغم سرمایه گذاری های خود در بهداشت عمومی، اشتباهاتی را مرتکب شده است که در طول سارس تقریبا 20 سال پیش مرتکب شده بود.

از نقطه نظر واشنگتن دی سی، این اقدامات، دست کم عجیب به نظر می رسید. برای برخی به نظر می رسید که پکن درگیر نوعی پوشش است. نظریه انتشار از آزمایشگاه، که معتقد است ویروس در موسسه ویروس شناسی ووهان منشأ گرفته و احتمالاً با آلوده کردن یک کارگر آزمایشگاهی به بیرون رفته است، به این خلاء اطلاعات گسترش یافت.

پس از نزدیک به دو سال تحقیق و بحث، شواهد قاطع در هر دو طرف وجود ندارد. برای مثال، هوانگ نسبت به نظریه نشت آزمایشگاهی ناآگاه است. او به نیوزویک می گوید: «شما نمی توانید آن را رد کنید. اما فقدان اطلاعات در مورد آنچه که چین در هفته‌های اولیه همه‌گیری انجام داد و چرا انجام داد، فضای زیادی را برای حدس و گمان باقی می‌گذارد. او می گوید: «با عدم شفافیت چین، شما آزاد هستید که از تخیل خود استفاده کنید.»

علت هرچه باشد، افزایش نارضایتی ها در پکن و واشنگتن دی سی به سلامت عمومی جهانی کمک نمی کند. بوئی می گوید: «این مثل یک پرونده طلاق است. سخت است که بگوییم مسئولیت چه کسی است. اما نارضایتی متقابلی وجود دارد که در طول سالیان متمادی ایجاد شد و به یک مبارزه آشکار تبدیل شد و به سلامت هم سرایت کرد.

رعایت سلسله مراتب

تجربه SARS در سال 2002 توضیح دیگری از اقدامات چین در روزهای اولیه همه‌گیری ارائه می‌دهد: ساختار دولت چین از بالا به پایین ممکن است مقامات ووهان را از گزارش دادن اطلاعات در خط به پکن باز داشته باشد.

از اواخر دسامبر 2019 تا اواخر ژانویه 2020، CDC در پکن، سه تیم متخصص را برای بررسی گزارش‌های ذات‌الریه فرستاد. نه تیم اول و نه تیم دوم، که تمرکز خود را عمدتاً به بازار غذاهای دریایی محدود کرده بودند، شواهدی مبنی بر انتقال فرد به فرد در اواخر 8 ژانویه پیدا نکردند. چین تیم سومی را به بازار ووهان اعزام کرد. در 19 ژانویه به این نتیجه رسید که ویروس کرونا واقعا از فردی به فرد دیگر منتقل می شود.

این احتمال وجود دارد که مقامات استانی پکن را در مورد آنچه در ووهان می‌گذرد در تاریکی نگه داشته باشند. آنها مطمئناً نگران تأثیر اقتصادی شیوع بیماری در روزهای قبل از سال نو چینی بودند، زمانی که شهروندان برای گردهمایی در جشن سفر می‌کردند.. CDC کم‌کار در پکن برای انجام بسیاری از وظایف مهم بهداشت عمومی به استان‌ها و شهرداری‌ها متکی بود که بودجه آنها نیز کم است. مقامات محلی ممکن است اطلاعات را برای جلوگیری از سرزنش نگه داشته باشند.

بوئی می گوید: «این یک سیستم عمودی است: دولت مرکزی به دولت محلی دستور می دهد. “اطلاعات به ندرت برعکس می آیند. این روشی نیست که طراحی شده است. دولت محلی قرار است کاری را که دولت مرکزی انجام می دهد را اجرا کند.”

همچنین این امکان وجود دارد که مقامات استانی و شهری در واقع خواسته های دولت مرکزی را با سرکوب اخبار شیوع این بیماری انجام داده باشند. در جامعه بسته چین، جایی که چنین ارتباطاتی از طریق درخواست های قانون آزادی اطلاعات قابل دسترسی نیست، دانستن آن دشوار است.

توضیح هرچه که باشد، به نظر واضح است که فقدان شفافیت در سیستم سیاسی چین، و همچنین ساختار سلسله مراتبی آن، کم و بیش موانع دائمی برای یک واکنش موثر همه‌گیر ایجاد می‌کند. ممکن است در بهترین زمان بتوان بر این موانع غلبه کرد، اما در شرایط بی اعتمادی متقابل، احتمالاً نه. بوئی می‌گوید: «رفع نقص در قابلیت‌های نظارت بر بیماری‌های چین ممکن است یک موضوع نسبتاً ساده برای سرمایه‌گذاری منابع در کلینیک‌ها، پرسنل و آموزش‌های جدید باشد، اما تغییر نظام سیاسی بسیار سخت‌تر خواهد بود».

بعد از این چه خواهد شد؟ کارشناسان بهداشت عمومی هشدار می‌دهند که سیاست چین مبنی بر تکیه بر اقدامات سختگیرانه قرنطینه برای کنترل ویروس همه‌گیر، کشور را در موقعیتی نامطمئن قرار داده است. واکسن‌های کووید-19 آن محافظت ضعیفی در برابر نوع بسیار مسری Omicron که در حال حاضر در سراسر جهان در حال گسترش است، ارائه می‌کنند. کارشناسان فکر می کنند که SARS-CoV-2، که می تواند در آهو و سایر حیوانات به گردش در آید، احتمالا هرگز از بین نمی رود. برای جلوگیری از جهش Omicron که بسیاری از نقاط جهان با آن مواجه هستند، چین به سختی تحت فشار قرار خواهد گرفت تا اقدامات قرنطینه را در حالی که برای شهروندان خود اعمال می کند، اعمال کند. https://www.newsweek.com