وضع محیط زیست جهان خیلی خرابتر از اینهاست…

• مقدمه :

در اجلاس اخیر سازمان ملل در ۲۰۲۱ فقط به دو نکته اگر توجه کنیم کافی است که به شرایط پی ببریم . از قول دبیر کل سازمان تا ۲۰۳۰ بجای کاهش درجه حرارت برنامه ریزی شده با وضعیتی که پیش می رود ۱۶ درصد افزایش خواهیم داشت . نکته دوم اینکه همه کشور ها از محیط زیست می گویند اما هیچ اقدام اساسی داخلی که کنترل اثر بخش در دست یابی به اهداف بشود از سوی دو کشوری که ۵۰ درصد در این تغییرات موثر هستند صورت نمی گیرد .

جهان در حال پیشرفت در جهت سبز شدن است ، به ویژه برای ملت هایی که از نظر زیست محیطی آگاه هستند ، زیرا آنها سخت تلاش می کنند تا اقتصاد خود را توسعه دهند. صنایع ایجاد شده اند ، مردم در زمینه املاک سرمایه گذاری کرده اند و دولت ها دائماً در زمینه های بهداشت ، آموزش ، انرژی و حمل و نقل پیشرفت های بزرگی را انجام می دهند. این تحولات به کشورها اجازه می دهد اقتصاد و زندگی بهتری را برای شهروندان خود فراهم کنند.

با این حال ، این برنامه ها بدون عواقب برای محیط زیست رخ نمی دهد. گرمایش جهانی و تخریب محیط زیست از جمله تاثیراتی است که با آن روبرو هستیم. بنابراین محیط زیست به ویژه با افزایش تعداد صنایع تولیدی ، گسترش حمل و نقل مدرن و توسعه مسکونی در خطر است.

• نگاه جهانی از سوی سازمان ملل

از کسری قابلیتهای زیست محیطی جهان به عنوان فراروی زیست محیطی جهانی یاد می شود. از دهه 1970 ، بشریت در حال زیاده روی در استفاده اکولوژیک از جهان بوده و تقاضای سالانه برای منابع بیش از ظرفیت زیستی زمین است. امروزه بشر از معادل 1.7 زمین برای تأمین منابع مورد استفاده ما و جذب زباله های خود استفاده می کند. این بدان معناست که اکنون یک سال و هشت ماه طول می کشد تا زمینی را که در یک سال استفاده می کنیم ، بازسازی کند. ما از منابع و خدمات اکولوژیکی بیشتری استفاده می کنیم تا اینکه طبیعت بتواند برای جبران صید بی رویه ، برداشت بیش از حد جنگل ها و انتشار دی اکسید کربن بیشتر به اتمسفر ، خود را باز سازی کند.

سازمان ملل متحد یک “فراخوان جهانی” برای اقدام برای بسیج حمایت های سیاسی و مالی لازم برای بازگرداندن اکوسیستم های جنگلی تخریب شده جهان در دهه آینده برای حمایت از رفاه 3.2 میلیارد نفر در سراسر جهان ، صادر کرده است. بیش از 2 میلیارد هکتار – مساحتی بزرگتر از قاره آمریکای جنوبی – قرار است بازسازی شود.

دهه سازمان ملل متحد در مورد احیای اکوسیستم ، که در 1 مارس توسط مجمع عمومی تصویب شد ، از 2021 تا 2030 اجرا می شود و بر افزایش کار مرمت برای مقابله با تخریب شدید اکو سیستمهای زیستی ، از جمله تالاب ها و اکوسیستم های آبی در سراسر جهان تأکید می کند. این امر به احتمال زیاد کار بازسازی چشم انداز را در صدر برنامه های ملی افزایش می دهد و بر اساس تقاضای عمومی برای اقدام درارتباط با موضوعاتی مانند تغییر آب و هوا ، از دست دادن تنوع زیستی و تأثیرات ناشی از آن بر اقتصاد و معیشت است.

تیم کریستوفرسن ، از دپارتمان محیط زیست سازمان ملل متحد ، که به عنوان رئیس مشارکت جهانی در احیای جنگل و طبیعت فعالیت می کند ، در مصاحبه با Landscape News گفت: “من فکر می کنم ستاره های زیادی در حال همسو شدن هستند.” “ما باید آنچه را که باقی مانده است حفظ کنیم – خونریزی را متوقف کنیم – اما به زمین بیمار نیز تزریق خون بدهیم.”

“این چیزها باید به موازات یکدیگر پیش بروند. در حال حاضر درک روشنی از آن وجود دارد و جنبش گسترده برای بازسازی اکنون سالها تجربه دارد. “

محیط زیست سازمان ملل متحد با سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد (فائو) برای هدایت اجرای دهه همکاری خواهد کرد.

مفهوم دهه از پیشنهاد السالوادور ، یکی از رهبران آمریکای لاتین در تلاش های زیست محیطی ، برای جمع آوری منابع جهانی و اختصاص 10 سال به ترویج بازسازی ، ناشی شد. وزارت محیط زیست و منابع طبیعی السالوادور در جریان یک رویداد مهم چالشی در مارس 2018 که در فوز دو ایگواکو برزیل برگزار شد ، از جامعه بین المللی خواست تا از دهه ای که به بازسازی چشم انداز اختصاص داده شده ، حمایت کنند.

این وزارتخانه به همراه اریک سولهایم ، رئیس سابق محیط زیست سازمان ملل متحد ، در دهه آینده در رویداد دیگری از GLF در نایروبی در ماه اوت به پیشبرد این دهه ادامه داد ، که مقدمه مستقیم پیشنهاد دهه در سپتامبر در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک بود.

تخمین زده می شود که تخریب زمین بین سالانه 2 تا 4.5 تریلیون دلار برای اقتصاد جهانی هزینه داشته باشد ، در حالی که منافع اقتصادی تلاش های بازسازی سالانه می تواند به 84 میلیارد دلار برسد. حداقل 7 میلیون هکتار از عرصه ی جنگلی گرمسیری هر سال پاکسازی و تخریب می شود و معیشت ، تنوع زیستی و امنیت غذایی را در معرض خطر قرار می دهد ، در حالی که تغییرات آب و هوایی ، درگیری ها و مهاجرت انسان ها را تشدید می کند.

• ردپای اکولوژیکی

در سال 1990 توسط Mathis Wackernagel و William Rees در دانشگاه بریتیش کلمبیا طراحی شد ، Ecological Footprint جنبش وسیع تری از Footprint ، از جمله رد پای کربن را راه اندازی کرد و اکنون به طور گسترده ای توسط دانشمندان ، مشاغل ، دولت ها ، افراد و موسسات که برای نظارت بر محیط زیست کار می کنند استفاده می شود. استفاده از منابع و پیشبرد توسعه پایدار برجسته ترین محاسبات محاسباتی است که برای کشورها انجام شده است. ما آنها را حساب های ملی رد پای و ظرفیت زیستی می نامیم.

ردپای اکولوژیکی تنها معیاری است که میزان توانایی طبیعت و میزان استفاده از طبیعت را اندازه گیری می کند. رد پا کمک می کند:

کشورها

بهبود پایداری و رفاه

رهبران محلی

بهینه سازی سرمایه گذاری پروژه های عمومی

اشخاص حقیقی

درک تأثیر آنها بر روی کره زمین

شناخته و آگاهی نسبت به آن بوجود آید .

حسابداری ردپای اکولوژیکی تقاضا و عرضه طبیعت را اندازه گیری می کند.

از نظر تقاضا ، ردپای اکولوژیکی همه مناطق تولیدی را که یک جمعیت ، یک شخص یا یک محصول در آن رقابت می کنند ، جمع می کند. این دارایی های زیست محیطی را که یک جمعیت یا محصول معین برای تولید منابع طبیعی مورد نیاز (از جمله مواد غذایی گیاهی و محصولات فیبر ، دام و محصولات ماهی ، چوب و سایر محصولات جنگلی ، فضایی برای زیرساخت های شهری) و جذب زباله های آن نیاز دارد ، به ویژه انتشار کربن را اندازه گیری می کند.

ردپای اکولوژیکی استفاده از سطوح تولیدی را ردیابی می کند. به طور معمول این مناطق عبارتند از: زمین های کشاورزی ، زمین های چرا ، زمین های ماهیگیری ، زمین های ساخته شده ، منطقه جنگلی ، و ایجادکربن در زمین.

از نظر عرضه ، ظرفیت زیستی یک شهر ، ایالت یا کشور نشان دهنده بهره وری از دارایی های زیست محیطی آن (شامل زمین های زراعی ، چراگاه ، زمین جنگلی ، زمین های ماهیگیری و زمین های ساخته شده) است. این مناطق ، به ویژه اگر بدون برداشت باقی بمانند ، همچنین می توانند زباله هایی را که تولید می کنیم جذب کنند ، به ویژه انتشار کربن ناشی از سوختن سوخت های فسیلی.

اینفوگرافیک ردپای اکولوژیکی

هر دو ردپای اکولوژیکی و ظرفیت زیستی در هکتارهای جهانی بیان شده اند – هکتارهای استاندارد شده با سطح جهانی و با بهره وری متوسط ​​جهان.

ردپای اکولوژیکی هر شهر ، ایالت یا کشور را می توان با ظرفیت زیستی آن مقایسه کرد.

اگر ردپای اکولوژیکی جمعیتی از ظرفیت زیستی منطقه فراتر رود ، آن منطقه با کسری ظرفیت زیستی مواجه می شود. تقاضا برای کالاها و خدماتی که زمین و دریاهای آن می تواند ارائه دهد – میوه و سبزیجات ، گوشت ، ماهی ، چوب ، پنبه برای پوشاک و جذب دی اکسید کربن – بیش از آن چیزی است که اکوسیستم های منطقه می توانند بازسازی کنند. در ارتباطات رایج تر ، ما این را “کمبود اکولوژیکی” می نامیم. منطقه ای که دارای کمبود اکولوژیکی است با واردات ، حذف برنامه های زیست محیطی مخرب خود (مانند صید بی رویه) و/یا انتشار دی اکسید کربن در جو ، تقاضا را برآورده می کند. اگر ظرفیت زیستی یک منطقه از ردپای اکولوژیکی آن فراتر رود ، دارای ذخیره ظرفیت زیستی است.

• نتیجه گیری

پس از برگزاری COP20  و موضوعاتی که ایجاد شد اظهار نظر های متفاوتی درباره آن شد و دستاوردش برای بشریت مورد انتقاد قرار گرفت . شرکتهای مشاور و سازمانهای بین المللی از دیدگاههای مختلف به آن توجه کردند . خلاصه ای از این نتایج  که در گزارشها و مطالب بخشهای مختلف این پایگاه درج شده اند بصورت زیر خلاصه شده اند :

• اگر چه این اجلاس یک گام به جلو بوداما برای مشکل جهانی کافی نیست .
• عدم نظامهای کنترل و ارزیابی جدی و نبود الزامات از سوی کشورها دو آسیب اصلی هستند .
• کشورهای بزرگ اگرچه اقداماتشان بسیار بیشتر از سایر کشور هاست ولی بیشترین اثر بهبود را دارند و برنامه هایشان در تناسب با تخریب هایشان نیست .
• عدم امکان بازرسی و حسابرسی هماهنگ شده جهانی کنترل اقدامات را سخت می کند .
• از همین ابتدا نشان داده شد که بروز بحران های خاص و یا جهانی بر این برنامه ها اثر گذاشته و آنها را تعطیل می کند .

آگاهی جهانی اگرچه زیاد شده ولی بسیار بیشتر نیاز است