نوشته برد برگان 12 نوامبر 2021 اجرای یک هنرمند از یکی از انواع سیارات در حال گردش به دور HD 3167. ناسا
در جستجوی یافتن یک دنیای بیگانه قابل سکونت برای زندگی انسان، اخترشناسان اغلب با دنیاهایی مواجه می شوند که انتظارات را بر هم می زند، اما مطالعه اخیر که در مجله Astronomy & Astrophysics منتشر شده است، کل یک منظومه شمسی را نشان می دهد که بسیار عجیب تر از آنچه مشاهدات اولیه نشان می دهد می باشد .
دو تا از سیاره‌هایی که به دور ستاره HD 3167 که تقریباً 150 سال نوری از ما فاصله دارد، با زاویه‌ای قائم بر مداری می‌چرخند که معمولاً سیارات دنباله‌دار آنها هستند و به‌جای دور مدار استوا، مانند زمین و سایر سیارات، از روی قطب‌های ستاره میزبان خود می چرخند.
اما اکنون محققان برای اولین بار از مدار درونی ترین سیاره به نام HD 3167 b نقشه برداری کرده اند. و به جای دنبال کردن مدار قطبی بالا به پایین مانند دو مدار دیگر در منظومه، این مدار به طور معمول به دور استوای ستاره خود می چرخد.ما قبلاً چنین چیزی را ندیده بودیم. و یک نیروی مرموز و کشف نشده در آنجا دگرگون می کند.
وینسنت بوریر از دانشگاه ژنو در سوئیس که رهبری این مطالعه را برعهده داشت، در گزارشی از نیویورک تایمز گفت: «به وضوح یک شگفتی بود. این چیزی کاملاً متفاوت از منظومه شمسی خودمان است.» متأسفانه، این احتمال وجود دارد که هیچ یک از این سیارات قابل سکونت نباشند، اما اگر بتوانید روی یکی از آنها بایستید، منظره عجیبی خواهید دید. “اگر تلسکوپ داشتید و به مسیر سیارات دیگر منظومه نگاه می‌کردید، آنها به صورت عمودی در آسمان حرکت می‌کردند.” در این گزارش، اندرو واندربرگ، از MIT، که رهبری کشف اولیه سیارات HD 3167 c و d را برعهده داشت، اما بخشی از مطالعه اخیر نبود، گفت: یافتن سیاره‌های فراخورشیدی که در مدارهای قطبی قفل شده‌اند جای تعجب نیست. اما او افزود که حرکت عمود بر این منظومه شمسی “نادر” است.
این یافته جدید به لطف ابزار تخصصی مجهز به آرایه تلسکوپ بسیار بزرگ در شیلی به نام ESPRESSO اتفاق افتاد. از اندازه گیری های بسیار دقیقی از ستاره استفاده کرد و دانشمندان را قادر ساخت تا جهت حرکت درونی ترین سیاره را هنگام حرکت بین ستاره میزبان خود و ما، در یک مانور مداری به نام گذر، ردیابی کنند. و این بررسی زاویه مدار داخلی ترین سیاره را نشان داد. انحراف منظومه ممکن است توسط یک جسم نادیده به وجود آمده باشد، و شوتا دالال از دانشگاه اکستر انگلستان گفت که شواهد حاکی از احتمال وجود سیاره ای به اندازه مشتری در مدار ستاره اصلی با دوره زمانی 80 روزه است.
اگر این نیروی اسرارآمیز است، پس نیروی گرانشی آن ممکن است دو سیاره بیرونی را به مدارهای غیرمتعارف سوق داده باشد و درونی‌ترین سیاره را تنها به این دلیل باقی بگذارد که ستاره میزبان، در مجاورت بسیار بیشتری، آن را در جای خود نگه داشته است. دالال در گزارش NYTimes گفت: سیاره ای به اندازه مشتری می تواند به اندازه کافی بزرگ باشد که سیارات را کج کند. بدیهی است که منظومه شمسی ما یک مشتری نیز دارد، اما از آنجایی که سیارات منظومه شمسی ما مدارهای وسیع تری دارند، زمین و سایر سیارات از این رفتار عمود گیج کننده فرار کرده اند.
از سوی دیگر، سیارات HD 3167، با توجه به ستاره میزبان خود، “همه در مدار عطارد قرار دارند.” در چنین صفحه مداری محکمی با هم جمع شده اند، برهم کنش های گرانشی هر سیاره روی سیاره دیگر به شدت بزرگ می شود. ما باید ستاره خوش شانس خود (خورشید) را به عنوان میزبان سیستمی بشماریم که کمی کمتر عجیب و غریب و کمی جادارتر بود. در غیر این صورت، ممکن است از ابتدا ما هرگز تکامل نیافته باشیم، و شما این کلمات را نمی‌خواندید.
