توسط باربارا اورتوتای28 اکتبر 2020
در تاریخ 26 آوریل 2017 ، عکس پرونده نماد برنامه توییتر را روی تلفن همراه در فیلادلفیا نشان می دهد. یک گروه متمرکز بر آزادی های مدنی در روز سه شنبه ، 2 ژوئن سال 2020 ، شکایت خود را برای جلوگیری از دستورالعمل دونالد ترامپ ، که به دنبال کنترل شبکه های اجتماعی است ، متهم کرد و گفت این قانون نقض اصلاحیه اول است. دستور ترامپ که در اواخر ماه مه امضا شد ، می تواند به پرونده های بیشتری علیه شرکت های اینترنتی مانند توییتر و فیس بوک برای آنچه کاربران آنها ارسال ، توییت و پخش می کنند ، راایجاد کند.
بیست و شش کلمه که در قانون اصلاح قانون ارتباطات از راه دور در سال 1996 گنجانده شده است ، به شرکت هایی مانند فیس بوک ، توییتر و گوگل اجازه داده تا به غول های کنونی تبدیل شوند.
اینها کلماتی است که دولت دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا مستقیماً از طریق دستورالعمل اجرایی به چالش کشیده است ، چنانچه سیستم عامل های آنلاین درگیر “تصمیمات تحریریه” باشند ، این حمایت ها را از بین می برد. مدیران عامل سه شرکت اینترنتی در کمیته تجارت سنا در مورد ادعاهای جمهوری خواهان در مورد سوگیری ضد محافظه کارانه مورد سوال واقع می شوند.
انتظار می رود فراتر از سوال از مدیران عامل ، سناتورها پیشنهادهایی را برای تجدید نظر در حمایت های قانونی طولانی مدت از گفتار آنلاین را بررسی کنند ، مصونیتی که به گفته منتقدان هر دو حزب ، این شرکت ها را قادر می سازد مسئولیت خود در قبال محتوای بی طرفانه را سلب کنند.
طبق قانون ایالات متحده ، شرکت های اینترنتی به طور کلی از مسئولیت مطالبی که کاربران در شبکه های خود ارسال می کنند معاف هستند. بخش 230 قانون عادلانه ارتباطات سال 1996 – که خود بخشی از یک قانون گسترده تر مخابرات است – یک “بندر امن” قانونی را برای شرکتهای اینترنتی فراهم می کند.
اما ترامپ و سایر سیاستمداران ، از جمله دموکرات ها ، هر چند به دلایل متفاوتی از جمهوری خواهان نسبت به این موضوع استدلال می کنند که توییتر ، فیس بوک و سایر سیستم عامل های رسانه های اجتماعی از این مصونیت سوء استفاده کرده اند و باید مصونیت خود را از دست داده و یا حداقل مجبور به کسب آن با تأمین الزامات تعیین شده توسط دولت باشند.
بخش 230 احتمالاً نمی تواند به راحتی از بین برود. اما اگر اینگونه بشود ، اینترنت همانطور که می دانیم ممکن است دیگر متوقف شود.
بخش 230 چیست؟
اگر یک سایت خبری به دروغ شما را کلاهبردار خطاب می کند ، می توانید از ناشر شکایت کنید اما برای افترا زدن . اما اگر کسی آن را در فیس بوک ارسال کند ، نمی توانید از این شرکت شکایت کنید و فقط از شخصی که آن را پست کرده است می توانید شکایت کنید.
این امر به لطف بخش 230 است که می گوید “با هیچ ارائه دهنده یا کاربری از یک سرویس رایانه ای تعاملی نباید به عنوان ناشر یا سخنران هرگونه اطلاعات ارائه شده توسط یک ارائه دهنده محتوای اطلاعات دیگر رفتار شود.”
این عبارت قانونی از شرکتهایی که می توانند تریلیونها پیام را در معرض فراموشی قرار بگیرند ، توسط کسی که نسبت به چیزی که شخص دیگری پست کرده است ، محافظت می کند ، خواه شکایت آنها قانونی باشد یا نه.
تفسیر حقوقی بخش 230 همچنین به شبکه های اجتماعی اجازه می دهد با حذف پست هایی که مثلاً ناپسند هستند یا استانداردهای آنها را نقض می کنند ، خدمات خود را تعدیل کنند ، به شرطی که “با حسن نیت” عمل کنند.
بخش 230 از کجا آمده است؟
سابقه این اقدام به دهه 1950 برمی گردد ، زمانی که صاحبان کتابفروشی ها مسئول فروش کتابهای حاوی “مطالب زننده” بودند ، که در اصلاحیه اول حمایت نمی شود. سرانجام یك پرونده به دیوان عالی كشور رسید ، كه معتقد بود كه این “ایجاد اثر خاص” می كند که كسی را مسئول محتوای شخص دیگری قرار دهد.
این بدان معناست که شاکیان باید ثابت کنند که صاحبان کتابفروشی ها می دانسته اند که کتابهای ناشایست می فروشند. جف کوسف ، نویسنده کتاب “بیست و شش کلمه ای که اینترنت را ایجاد کرد” ، این را درکتابی در مورد بخش 230 ذکر کرده است.
چند دهه قبل که اینترنت تجاری با خدماتی مانند CompuServe و Prodigy رو به افزایش بود هر دو تالار گفتگوی آنلاین ارائه دادند ، اما CompuServe ترجیح داد ویراستاری آن را انجام ندهد ، در حالی که Prodigy ، به دنبال یک تصویر خانوادگی دوستانه ، این کار را انجام داد.
از این رو از CompuServe شکایت شد ولی پرونده رد شد. با این حال اعجوبه به دردسر افتاد. کوسف میگوید : قاضی پرونده آنها حکم داد که “آنها کنترل سرمقاله را اعمال می کردند – بنابراین این بیشتر شبیه روزنامه است تا دکه روزنامه فروشی”.
این امر مورد پسند سیاستمداران قرار نگرفت ، زیرا آنها نگران بودند که نتیجه شرکتهای اینترنتی تازه تأسیس را از ویراستاری عمومی منصرف کند و بخش 230 متولد شد.
کوسف: “امروز هم از مسئولیت پست های کاربر و هم از مسئولیت هرگونه ادعای تعدیل محتوا محافظت می کند.”
پرسش: اگر بخش 230 محدود شود یا از بین برود ، چه اتفاقی می افتد؟
پاسخ: كوسف گفت: “من فكر نمي كنم هيچ يك از شركت هاي رسانه هاي اجتماعي بدون بخش 230 به شكل هاي فعلي خود وجود داشته باشند.” “آنها مدل های تجاری خود را بر اساس بسترهای بزرگ محتوای کاربر بنا نهاده اند.”
دو نتیجه وجود دارد. شبکه های اجتماعی ممکن است احتیاط بیشتری در نظر داشته باشند ، همانطور که کریگلیست پس از تصویب قانون قاچاق رابطه جنسی در سال 2018 انجام داد که یک استثنا در بخش 230 برای موارد “روسپیگری را ترویج یا تسهیل می کند”. Craigslist به سرعت بخش “شخصی” خود را حذف کرد ، که هدف آن تسهیل کار جنسی نبود. اما این شرکت نمی خواست ریسک کند.
این نتیجه در واقع نمی تواند به شخص دیگری آسیب برساند جز خود رئیس جمهور ، که به طور مرتب به شخصیت های خصوصی حمله می کند ، نظریه های توطئه را ایجاد می کند و دیگران را به جنایات متهم می کند.
کیت روآن ، مشاور ارشد قانونگذاری اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا گفت: “اگر شبکه های اجتماعی از نظر قانون مصون نمانند ، مسئولیت حقوقی ناشی از میزبانی دروغ ، افترا و تهدیدهای دونالد ترامپ را به خطر نمی اندازند.”
احتمال دیگر: فیس بوک ، توییتر و سایرین می توانند به طور کلی ویراستاری را کنار بگذارند .
اریک گلدمن ، استاد حقوق دانشگاه سانتا کلارا ، گفت: چنین سرویس هایی بدون نظارت می توانند به راحتی تحت کنترل ترول ها قرار بگیرند ، مانند 8chan که برای محتوای گرافیکی و افراطی که دارد بدنام است. وی گفت: لغو بخش 230 یک “تهدید موجود برای اینترنت” است.
اما گلدمن دستور کاخ سفید را نوعی تهدید برای اینترنت نمی داند و می گوید این “تئاتر سیاسی” است که طرفداران ترامپ را به خود جلب خواهد کرد. وی گفت: “رئیس جمهور نمی تواند كنگره را كنار بگذارد.”
