در دنیای پر تحرک کسب و کار ها در عرصه ی بین المللی ، با وقوع پدیده اپیدمی ویروس کرونا ، اگرچه بخشهای بسیاری از خدمات و حتی تولید دچار رکود های عجیبی شده اند که در تاریخ اقتصاد جهان برای اولین بار مشاهده می شود ، اما این رکود به همراه خود تلاطمی عجیب که گاه نوعی آشوب بنظر می رسد ، در عرصه مدیریت ایجاد نموده است.
ایده ها و دیدگاهها و نظریات متنوع و متفاوت خوش بینانه و بد بینانه ای از همه جا و از سوی بسیاری از کارشناسان و آینده شناسان و سیاستمداران عرضه می شود . در میان موافقان و مخالفان یک امر تقریبا مشابه است و آن این است که برای آینده استراتژی های جدید نیاز است و برای این استراتژی ها به نوآوری نیاز است . نوآوری با مفاهیم جدید و بصورت یک امر پویای سازمانی و سیستمی .
از دیرباز روشها و رویکردهای متنوعی برای توسعه نوآوری و خلاقیت در سازمانها وجود داشتند . از مدیریت مشارکتی و نظام پیشنهاد ها تا تریز و طوفان فکری و بسیاری دیگر . اما در کشورما هم به دنبال طرح این موارد با گسترش سیستمهای مدیریت شکل گرفتند و در انواع این سیستمها مثل کیفیت و محیط زیست و اطلاعات و غیره مباحث مرتبط با نواوری بصورتی کم رنگ وجود داشتند تا اینکه اخیرا استاندارد سیستم مدیریت ارایه شد. در این استاندارد که شمای کلی آن در نمودار زیر ارایه شده است از همان چارجوبهای استاندارد های دیگر استفاده شده است . خلاصه ای از آن را برای شما درج نموده ایم .
استاندارد سیستم مدیریت نوآوری ISO 56000 دارای بخشهایی به شرح زیر است :
الف – ایزو ۵۶۰۰۰ ، استاندارد سیستم مدیریت نوآوری ISO 56000 – مبانی و واژگان
این استاندارد، مفاهیم و اصطلاحات ضروری مورد نیاز برای درک و پیاده سازی مجموعه استانداردهای مدیریت نوآوری را فراهم می‌آورد.
ب – ایزو ۵۶۰۰۲ ، سیستم مدیریت نوآوری – استاندارد راهنما
این استاندارد، راهنمایی برای توسعه، پیاده سازی و نگهداری سیستم مدیریت نوآوری ارائه می‌نماید. تمامی استانداردهای دیگر این خانواده سیستم مدیریت نوآوری، تکمیل‌کننده این استاندارد می‌باشند.
پ – ایزو ۵۶۰۰۳ ، مدیریت نوآوری – ابزارها و روش های مشارکت در نوآوری
ت – ایزو ۵۶۰۰۴ ، ارزیابی مدیریت نوآوری
این استاندارد سازمان ها را برای این که ارزیابی مدیریت نوآوری سازمان خود را طرح‌ریزی، اجراء و پیگیری نمایند، راهنمایی و هدایت می‌کند.
ث – ایزو ۵۶۰۰۵ ، مدیریت نوآوری – مدیریت دارایی های فکری – راهنمای به کارگیری دارایی‌های فکری برای دستیابی به اهداف کسب و کار می باشد.
با تکیه به این استاندارد و پیاده سازی آن در سازمان بستر پویا و قابل ارزیابی برای جلوگیری از آشوب مدیریتی در زمینه اثربخشی نوآوری ایجاد می گردد. اما مبحث بکارگیری افراد و کارکنان و سایر ذینفعان که در زمره دارایی های نامحسوس سازمان می باشند خود با ظرافت ها و تمهیداتی بایستی همراه باشد تا ورودی ها بصورت فرصتها امکان بروز و شکوفایی بیابند .
