توسط روهر-دانشگاه بوخوم 21 ژوئیه 2020
کهکشان مارپیچی NGC 4217 دارای یک میدان مغناطیسی عظیم است که در این عکس با خطوط سبز نشان داده می شود. داده های این تصویر توسط تلسکوپ بسیار بزرگ رادیویی کارل G. Jansky Array (VLA) بنیاد ملی علوم ثبت شد. تصویر کهکشان نشان داده شده از سمت آن ، از داده های نقشه برداری آسمان دیجیتال Sloan و رصدخانه ملی Kitt Peak گرفته شده است. ساختارهای جدید میدان مغناطیسی کیهانی کشف شده است: ابرها ، حلقه های غول پیکر و زمینه های X شکل می باشد.
ابرهایی از حباب ، حلقه های غول پیکر و ساختارهای مغناطیسی به شکل X – این کهکشان ، دستاورد واقعی شکل ها است. چگونگی شکل گیری چنین ساختارهایی یک راز است. اما یک مطالعه جدید سرنخهایی را ارائه می دهد.
کهکشانهای مارپیچی مانند کهکشان راه شیری ما می توانند دارای میدان مغناطیسی گسترده ای باشند. نظریه های مختلفی در مورد شکل گیری آنها وجود دارد ، اما تاکنون این روند به خوبی درک نشده است. یک تیم تحقیقاتی بین المللی در حال حاضر زمینه مغناطیسی کهکشانی شبیه به راه شیری NGC 4217 را به تفصیل بر اساس مشاهدات نجومی رادیویی تجزیه و تحلیل کرده و به عنوان ساختار میدان مغناطیسی ناشناخته کشف کرده است. داده ها حاکی از آن است که تشکیل ستاره ها و انفجارهای ستاره ای ، به اصطلاح ابرنواخترها ، باعث بروز این ساختارهای مرئی هستند.
این تیم به سرپرستی دکتر یلنا استین از Ruhr-Universität Bochum ، Centre de Données astronomiques de Strasbourg و موسسه Max Planck برای نجوم رادیویی در بن به همراه همکاران آمریکایی و کانادایی ، گزارش خود را در ژورنال نجوم و اخترفیزیک منتشر کردن ،که در تاریخ 21 ژوئیه 2020 بصورت آنلاین منتشر شد.
داده های تجزیه و تحلیل شده در پروژه “Continuum Halos in Galaxies Nearby” جمع آوری شده است ، جایی که برای اندازه گیری امواج رادیویی 35 کهکشان استفاده شده است. یلنا استین ، توضیح داد: “Galaxy NGC 4217 مورد توجه ویژه ماست.” NGC 4217 شبیه به کهکشان راه شیری است و تنها در حدود 67 میلیون سال نوری از آن فاصله دارد ، که به معنایی نسبتاً نزدیک به آن است ، و در صورت فلکی بزرگ اورسا واقع است . بنابراین محققان امیدوارند که برخی از یافته های خود را با موفقیت به کهکشان خانه ما منتقل کنند.
زمینه مغناطیسی و منشا تشکیل ستاره
محققان هنگام ارزیابی داده های NGC 4217 ساختارهای چشمگیری را یافتند. این کهکشان دارای یک ساختار میدان مغناطیسی به شکل X است ، که در سایر کهکشان ها نیز مشاهده شده است ، و در خارج از دیواره کهکشان یعنی بیش از 20،000 سال نوری قرار دارد.
علاوه بر شکل X ، این تیم یک ساختار مارپیچ و دو ساختار حبابی بزرگ پیدا کردند که به آنها ابر حباب نیز گفته می شود. دومی از مکانهایی منشأ می گیرد که بسیاری از ستارگان عظیم به عنوان ابرنواخترها منفجر می شوند و ستاره هایی نیز تشکیل می شوند که در این فرایند باد های ستاره ای ساطع می کنند. بنابراین محققان به ارتباط بین این پدیده ها شک دارند.
دکتر راینر بک از MPI برای رادیو نجوم در بن ، یکی از نویسندگان این مقاله ، اظهار داشت: “جالب است که ما پدیده های غیر منتظره ای را در هر کهکشان کشف می کنیم.” “در اینجا در NGC 4217 ، حباب های گازی بزرگ مغناطیسی و یک میدان مغناطیسی مارپیچ وجود دارد که به سمت مارپیچ کهکشان به سمت بالا حرکت می کند.”
علاوه بر این تجزیه و تحلیل ، ساختارهای حلقه ای بزرگ در زمینه های مغناطیسی در طول کل کهکشان را نشان داد. یلنا استین توضیح می دهد: “این قبلاً هرگز مشاهده نشده است.” “بنابر این ما شک می کنیم که ساختارها در اثر شکل گیری ستاره ایجاد می شوند ، زیرا در این مناطق ماده به بیرون منتقل می شود که در تصویر ساختارهای میدان مغناطیسی را نشان می دهد.
محققان برای تجزیه و تحلیل خود روشهای مختلفی را ترکیب کردند که به آنها این امکان را می داد تا میدان مغناطیسی مرتب شده و آشوب کهکشان را هم در امتداد خط دید و هم عمود بر آن تجسم کنند. نتیجه آن تصویری جامع از سازه ها بود.
برای بهینه سازی نتایج ، یلنا استین داده های ارزیابی شده را با استفاده از نجوم رادیویی با تصویری از NGC 4217 که در محدوده نور مرئی گرفته شده بود ، ترکیب کرد. استین می گوید: “تجسم داده ها برای من مهم بود.” وی گفت: “زیرا وقتی به کهکشان ها فکر می کنید ، میدان مغناطیسی اولین چیزی نیست که به ذهن خطور می کند ، اگرچه آنها می توانند غول پیکر باشند و ساختارهای بی نظیری را به نمایش بگذارند. قرار است تصویر زمینه های مغناطیسی را بیشتر به فوکوس تغییر دهد. “
