ایلین براون
24 ژوئن 2020 توسط لین پارامور
این فعال و نویسنده گفتگوی آزاد با راب جانسون ، مدیر عامل موسسه تفکر اقتصادی نوینINET را به اشتراک می گذارد.
ایلین براون ، فعال زندانی ، نویسنده ، خواننده ، و رئیس پیشین حزب پلنگ سیاه ، یک عمر را در مقابله با سیستم های سرکوبگرانه نژادپرستی ، سرمایه داری و سکسیسم آمریکا سپری کرده است. او به تازگی با راب جانسون ، رئیس پژوهشگاه تفکر جدید اقتصادی (INET) گفتگوی مفصلی انجام داده است .
می گویم “جرات می کنم” زیرا کلمات براون آرام نمی شوند. او هیچ نظر مثبتی به سفیدپوستان ، مرفه ها یا کسانی که از وضع موجود پشتیبانی می کنند ندارد. او هیچ وقت مسامحه نمی کند و نمی تواند از هر چیزی که ممکن است انسانی را اذیت کند دوری کند. چیزی که می گوید دگرگونی اشک آوری است ، نه ترفندها و اصلاحات ضعیف.
اما اگر آمادگی دارید که دوباره فرضیات خود را دوباره مرور کنید و لنزهایی را که از طریق آن منظره اجتماعی و اقتصادی آمریکا را مشاهده می کنید ، مجدداً مورد استفاده قرار دهید ، آن را بالا ببرید. براون یک سواری پرتحرک را ارائه می دهد.
براون در خاطرات خود در سال 1992 “طعم قدرت: داستان یک زن سیاه در گفتگوهای عمومی” ، بزرگ شدن در یک خانواده خشن شمالی فیلادلفیا تحت سلطه زنان سیاه پوست قدرتمند و مصمم به تحصیل را توصیف می کند. جابجایی بین یک مدرسه عمدتاً برای دانش آموزان سفید پوست تیزهوش و درگیری با بچه های محله فقیر ، احساس عمیقی از نابرابری های نژادی و اقتصادی کشور به او بخشید. بعداً ، پس از تحصیل در هنرستان موسیقی فیلادلفیا ، جایی که اولین ترانه های خود را نوشت ، و مدتی کوتاه در دانشگاه مذهبی ، او به لس آنجلس نقل مکان کرد و در آنجا با سیاست رادیکال قدرت سیاه مواجه شد.
سرانجام او به حزب پلنگ سیاه پیوست و در کارهای خود چنان موفقیت آمیز ظاهر شد که وقتی بنیانگذار حزب هوی نیوتن برای فرار از اتهام قتل در 1974 به کوبا گریخت ، وی براون را به رهبری این سازمان در غیابش منصوب کرد. او تنها زنی است که تاکنون این مقام را حفظ کرده است.
چگونه یک زن سیاه پوست فقیر این نوع قدرت را در آمریکا به دست آورد؟ او در خاطرات خود می نویسد که چگونه وقتی او مسئولیت را به عهده گرفت ،در یک گردهمایی در اوکلند گفت که: “من تمام ابزار ها و کل پول را در اختیار دارم. من می توانم از خارج و درون در برابر چالش ها مقاومت کنم … و ما با هم قصد داریم قدرت را در این شهر به دست بگیریم. ما آن را به پایه ای از انقلاب تبدیل خواهیم کرد. این گفتمان به شکل جدی با برنامه های مسکن و درمانگاه های بهداشتی رایگان و همچنین انتخاب موفقیت آمیز نخستین شهردار سیاه پوست اوکلند را فراهم می کردند ، در هم امیخته شد.
براون از زمان جدا شدن از راه های پلنگان در سال 1977 ، به موضوعاتی از جمله جنایت ، فقر ، حبس جمعی و نیازهای مشخص جوامع مورد ظلم قرار گرفته از قبیل کار و شغل وی به نقشی همانند مدیرعامل اواکلند و شرکتهای جهانی توجه کرده است ، که حمایت از زندانیانی را که قبلاً زندانی بودند را ، فراهم می کند. برای مردمی که از ایجاد فرصتهای اقتصادی برای ایجاد مشاغل و خودکفایی منع شده اند.
زندگی و کار براون به او چارچوبی قدرتمند برای تحلیل لحظه فعلی داده است. وی در گفتگو با جانسون اظهار داشت كه این بیماری همه گیر صرفاً یک واقعیت در كشور است كه ظلم و ستم به مردم سیاه پوست و از هر رنگ دیگر ، از جمله برخی سفید پوستان را نهادینه كرده است. وی ضمن ابراز امیدواری همراه با عصبانیت ناشی از قتل جورج فلوید گفت که “خوشحال است که این موضوع حداقل مردم را بیدار می کند ، اگر جه لزوماً از آنچه باید انجام شود آگاه نیستند” ، وی هشدار می دهد که شما نمی توانید یک نهاد چهار صد ساله را صرفا با اعتراض در خیابان درست کنید.
براون میگوید اصلاحات “بسیار جزئی” است و برخی در مواجهه با وحشیگری پلیس و نابرابری اقتصادی آنها را درخواست می کنند در حالیکه آنچه امروز مورد نیاز است باید “اساسی” و “انقلابی” باشد – یک نوع تحولی است که نه تنها توسط پلنگ های سیاه بلکه هر انسانی که به دنبال تغییر است درخواست می شود. او همچنین به مارتین لوتر کینگ ، اشاره کرد که قبل از قتلش ، قصد داشت برای مردم فقیر اقدام کند تا به ستم های ساختاری کشوری بپردازد ، تغییر ساختار به معنای کاملاً “دگرگون شده و سازماندهی مجدد”.
او می گوید ، از سرکوبگر خود خواسته است تا کار خود را متوقف کند و قصد ندارد این کار را کاهش دهد.
“فقط از شرکت های بزرگ و یک بانکدار بخواهید که ثروت خود را مجدداً توزیع کند . آنها فکر می کنند که واقعاً با راهپیمایی در خیابان و دوباره آزار مردم این اتفاق می افتد … تصور کنید که این مسیری است برای از بین بردن سیستمی که حامی پلیسی است که پای خود را در گلوی جورج قرار داده است. اما خوشحالم که می بینم که سرانجام روحیه نوعی مخالفت دوباره ظاهر می شود. “
تنش بین نیروی پلیس و جامعه سیاه پوست هیچ چیز جدیدی برای براون ، که عمری به عنوان یک پلنگ سیاه با تهدید کشنده خشونت پلیس روبرو بوده است ، نبود. او شباهتی را بین جوانان امروز و کسانی که در دهه 60 به یاد می آورد و خاطر نشان می کند که در مواجهه با وحشیگری علاقه ای به حفظ ظاهر محترمانه ندارند: “ما در چهره شما هستیم و عصبانی هستیم و حق عصبانیت داریم. ” او می گوید ، جنبش فعلی می تواند از گذشته یاد بگیرد:
“من فکر می کنم درسهایی وجود دارد که حرکت Black Lives Matter از پلنگ های سیاه گرفته است. برخی از داستان های هشدار دهنده. گرایشی در جنبش Black Lives Matter وجود دارد که کمتر متمرکز شود ، یک جنبش بدون رهبر باشد. برخی از اینها ممکن است نتیجه آنچه که در یکی از سقوط های بزرگ پلنگ ها بود ، باشد. هنگامی که رهبران دچار فساد شوند ، جلوگیری از فاسد شدن سازمان دشوار است. “
براون خوشحال است که برخی اعمال را نادیده گرفته است ، اما او می داند که این لزوماً به معنای تحقق تغییر نیست. زمان برای او به اندازه کافی طولانی بوده است که نسبت به پاسخ های آسان شک کند:
وی گفت: “این موضوع ، پتانسیل تغییر را فقط در صورتی ایجاد می کند که به یک نیروی سازمان یافته تبدیل شود که قصد دارد راهپیمایی طولانی و دشواری را برای برچیده شدن آن نهادهایی که سیاهپوستان را از آغاز در این کشور تحت ستم قرار داده اند ایجاد کند . “
او مشاهده می کند که سیستم زندان یک بازوی دیگر از جنبه های سودآوری است که کشور روی آن زندگی می کند. واقعیت این است که آمریکا به شکل فعلی خود ، ظلم را حمایت می کند. بنابراین ، نمی تواند به شکل فعلی خود ادامه یابد.
براون به جای ارائه پاسخ های آسان ، سؤالاتی را برای ما ایجاد می کند.
این چه معنی دارد که در هنگامی که وجود پلیس برای محافظت و خدمت به مؤسساتی است که ما را مظلوم نگه می دارند ، اصلاحات در پلیس را انجام دهیم؟
چه اتفاقی می افتد که آمریکا تصمیم بگیرد که پول خود را برای سالم نگه داشتن کودکان و انسان ها بگذارد ، همانطور که سایر کشورها تصمیم گرفته اند؟
چرا مدارس آمریكا ، دربیش از پنجاه سال گذشته از شورای آموزش پیشنهادی براون ، جدا از هم مانده اند؟
آیا ما می خواهیم با این موارد کنار بیاییم ، یا اینطور نیست؟ چرا گریه می کنیم؟ چرا نمی جنگیم؟
براون به نحوی موزون آهنگ “همه بیدار شوید” را خواند . متن ترانه با پیام زنی همنوا است که می داند چگونه در طولانی مدت بازی کند:
“اگر جهان فقط اجازه بدیم ، جهان بهتر نخواهد شد.”
