اندی کوربلی -12 ژانویه 2024-بازسازی دیجیتالی شبکه بارو از بخش شمالی واحه محصور شده خیبر در 4000 سال پیش – اعتبار © پروژه باستان‌شناسی خیبر لانگ دوری (CNRS-AFALULA-RCU)،
دور از نقاط داغ باستان شناسی جهان مانند هلال حاصلخیز یا ایتالیا که هر ماه یافته های جدیدی را تولید می کنند، یک کشف باورنکردنی در شبه جزیره عربستان نشان می دهد که جوامع 4000 سال پیش چقدر سازمان یافته و پیچیده بوده اند.
در آن زمان، صحرای عربستان عمدتاً به محیط‌های خشک و شنی تبدیل شده بود که امروزه آنها را می‌شناسیم، و مردم مجبور بودند زندگی خود را در بین واحه‌ها تأمین کنند.
این کانون‌های آب و گیاهان ، آهن‌ربایی برای حیات بودند و مردم کوچ‌نشین شبه‌جزیره در دوران باستان آنها را مستحکم می‌کردند، اما کاوش‌ها و بررسی‌های انجام شده در واحه خیبر در عربستان امروزی نشان می‌دهد که این فعالیت استحکامات گسترده بوده است.
این تیم با بررسی‌های میدانی و داده‌های سنجش از دور با مطالعات معماری، ابعاد اصلی استحکامات را در طول کلی 7.2 مایل، ضخامت بین 3 تا 5 فوت و ارتفاع تقریباً 15 فوتی که توسط 180 سنگر منفرد در امتداد آن مستحکم شده است، تخمین زدند.
این عمارت عظیم که امروزه بیش از کمی کمتر از نیمی از طول اولیه خود حفظ شده است، یک قلمرو روستایی و کم تحرک به مساحت نزدیک به 2600 هکتار را در بر می گرفت. تاریخ ساخت این استحکامات بر اساس تاریخ‌گذاری رادیوکربن نمونه‌های جمع‌آوری‌شده در حفاری‌ها بین ۲۲۵۰ تا ۱۹۵۰ پیش از میلاد تخمین زده می‌شود.
«در محیط بازالتی خیبر، جایی که رسوب‌گذاری فلات بسیار کم است، بقایای باستان‌شناسی برای هزاران سال در بالای زمین نمایان شده و روی هم قرار گرفته‌اند و منظره‌ای پر از هزاران ساختار باستان‌شناسی مگالیتیک از همه دوره‌ها ایجاد کرده‌اند: بادبادک‌های بیابانی، موستاتیل‌ها، خیابان‌های تدفین گورستان های متراکم، اردوگاه ها، قلعه ها، دیوارهای قطعه، و غیره. نویسندگان در مطالعه خود که در مجله علوم باستان شناسی منتشر شده است، می نویسند: “بررسی های جاری بیش از 16000 سازه از این قبیل را در منطقه نمونه 56 کیلومتر مربعی شمارش کرده است.”
در حالی که این مطالعه تأیید می کند که واحه خیبر به طور واضح متعلق به شبکه ای از واحه های دیواری در شمال غربی عربستان است، کشف این بارو همچنین سؤالاتی را در مورد چرایی ساخت آن و همچنین ماهیت جمعیت هایی که آن را ساخته اند، به ویژه روابط آنها با آنها ایجاد می کند. جمعیت های خارج از واحه
با یک تخمین ساده تر، نیازی نیست که ماسه سنگ و خاک را تا 15 فوت – به قد سه مرد – روی هم بچینند و 180 سنگر بسازند تا شترهای خود را از سرگردانی دور نگه دارند. باروهایی از آن طبیعت برای دور نگه داشتن مردم بود.
اما تیم باستان شناسی در مطالعه خود می نویسد که آنها معتقد نیستند که بارو فقط برای دفاع بوده است، حتی اگر سنگرها همیشه رو به بیرون به سمت صحرا بوده و هرگز به سمت داخل به واحه نبوده اند.دیوارهای باستانی تر: زهکش های طوفان سرامیکی 4200 ساله در شهر باستانی چین قدیمی ترین در نوع خود هستند.
آنها می نویسند: «این در مورد تعیین محدوده یک فضای زندگی، یک سکونتگاه روستایی، و جدا کردن آن از یک منطقه بیابانی بود. بنا بر این بنای یادبود بارو در عصر برنز انسجام گروهی را تقویت کرد و در عین حال به عنوان یک نشانگر سرزمینی و تعریف هویت اجتماعی عمل کرد.
این کشف راه را برای پیشرفت‌های بزرگ در شناخت گذشته‌های ماقبل تاریخ، پیش از اسلام و اسلامی در شمال غربی شبه جزیره عربستان هموار می‌کند، زیرا تعداد بیشتری از این واحه‌های دیواری برای بررسی وجود دارد.
