23-8-1404
چگونه میتوان پذیرفت که در کشوری با بارش باران کم و متوسط نزولات آسمانی پایین تر نسبت به سایر کشورها ، بهره وری منابع آب بسیار پایین باشد . این به معنای عدم تسلط به دانش فنی مدیریت است . این امراز وابستگی به درآمد های نفتی حاصل می شود . وقتی که انرژی فسیلی با قیمت پایینی بدست می آید و مدیریت نمی شود ، مصرف آن افزایش میابد . افزایش مصرف انرژی باعث می شود که توجه به زیر ساخت ها کمتر شده و تصمیمات برای کوتاه مدت اتخاذ شوند درحالیکه در همین کشور کم آب چنانچه مدیریت انرژی محور برنامه ریزی های توسعه ای قرار گیرد آنگاه سرمایه گذاری در این بخش قابل توجیه می شود .
به معنای دقیق تر مدیریت انرژی در بخش مصرف سوخت های فسیلی که با واقعی کردن قیمت های آن ، انجام می شود ، بهره وری آب را ایجاد مینماید و اب کمیاب هدر نمیرود . هر یک واحد پول یارانه ای به بخش تولید انرژی در نیروگاه ها و صنایع نفت و گاز که خود عمده ترین مصرف کننده انرژی نیز هستند باعث کاهش بهره وری در کل اقتصاد و در کشاورزی و درتولید محصولات اساسی کشور می شود.
به جرات می توان گفت که بخش خصوصی بجز سهم کوچکی که از صنعت آب در مهندسی مشاوره و پیمانکاری و برخی تجهیزات و ادوات ، نقش بنیادینی ندارد . از سوی دیگر در کشوری که نظام بانکی آن سودهای بالا به سپرده ها ارایه می نماید و خود بعنوان پشتیبان تولید عمل نمی کند آیا میتوان سود آوری صنعت آب را که نیازمند برنامه ریزی بلند مدت است و سرمایه آن دانش فنی گرانقیمت و نیروی انسانی با تخصص بالاست بدون توجه و حمایت واقع بینانه (غیر رانتی و غیر یارانه ای ) ادامه بقا دهد.
این صنعت نیازمند حمایت صحییح است . حمایت صحیح یعنی ، ایجاد اطمینان از سرمایه گذاری ، نوآوری ، بهسازی و روشهای صحیح بازیافت آب و ، کمک در راستای تشکیل زنجیره ارزش تخصصی در ایجاد نظامی که بتواند سرمایه و سایر مواردی که در بلند مدت این زیر ساخت ها را تقویت می نماید جذب نماید .
این ساختار از سالها پیش بایستی شکل میگرفت تا بتوان با بحران زیست محیطی کم آبی بشکلی صحیح کنار آمد و منابع سرزمین را به هدر نداد .
اما امروز که فهمیده ایم غفلت کرده ایم هنوز هم برخورد جدی در سطح بحران و آینده نگری زیر بنایی نداریم . بنابراین مردم هر چقدر هم صرفه جویی در مصرف بکنند در دوره های دیگر شدت این بحران ، شاید بیشتر شود .
علی اکبر سعیدی کیا
