همانند 40 سال پیش که موضوع خودکفایی بسیار رایج بود و همه کس درباره آن صحبت می کرد و تعاریف زیادی برای آن ارایه می شد ، این روز ها هم تعاریف ، مدل‌ها و روایت‌های مختلف نوآوری ، طرح و ارایه می شوند . این تعاریف و برداشتها گاها با یکدیگر تعارض و حتی ضدیت دارند .
با این حال، علی‌رغم تغییرات بسیار زیاد ، همه آنها یک سوگیری مداوم درجهت طرفداری از نوآوری را ارائه می‌کنند . بسیاری از افراد مقاومت رادر مقابل برداشت خود غیرمنطقی می‌دانند و کل دیدگاههای دیگران
را نادیده می‌گیرند.
اما بهتر است که اینگونه اندیشید که در این میان چه چیزی از قلم افتاده است؟ و چه عامل تاثیر گذاری فراموش شده است . این دیدگاه نوآوری را در عرصه ی عمل بسط می دهد و محققان را دعوت می کند تا راه های جدید تحقیق را از طریق نقد وضعیت فعلی نوآوری در نظر بگیرند.
با بررسی مواردی چند در اکوسیستم نوآوری کشور در می یابیم که برخی مشکلات ناشی از همین تعاریف است که از سیستمهای نوآوری حذف شده اند و دیدگاههای متفاوتی در مورد نوآوری ارائه می دهند. برای مثال همین ماه اخیر معاونت علمی و فناوری ریاست جمهور نقدی بر کارخانه های نوآوری ارایه نمود که بسیار به حق و واقعی بود .
جالب توجه است که ، نقش‌های غیر نوآورانه این مراکز و کارخانه ها و حتی نواحی نوآوری در اصرار بر اجرای آیین نامه های دولتی توزیع منابع ، پیشرفت نوآوری را کند نموده است . تفکر نسبت به جریان کار در این اکو سیستم و نوآوری برای مدلهای توسعه ای نوآوری و چارچوب های جدید فراموش شده است .
بنظر می رسد یک برنامه مهم برای انجام مطالعات نوآورانه در این اکوسیستم مورد نیاز است . این برنامه با طرح موضوعات و بحث‌های پیشرفته در مورد نظریه‌ها، مدل‌ها، روایت‌ها و پیشرفتهای سیستمی نوآوری ، منبعی ضروری برای محققان و مدیران مراکز فناوری و نوآوری، خواهد بود.
علی اکبر سعیدی کیا
