کشف فسیل بزرگ سرانجام منشأ اژدهایان ولزی را آشکار کرد

30 مه 2024 -توسط دانشگاه بریستول-عکس های سایت از دو تخت استخوان در (A) Lavernock Point و (B) St Mary’s Well Bay. ضخامت بستر استخوان پایه در Lavernock تقریباً پیوسته 5 سانتی متر است، در حالی که بستر بالاتر در خلیج سنت مری ول دارای ضخامت تقریبی 1.5 سانتی متر است. اعتبار: مجموعه مقالات انجمن زمین شناسان (2024). DOI:

یک کشف بزرگ فسیلی به روشن شدن تاریخ دایناسورها در ولز کمک کرده است. این یافته در Proceedings of the Geologists’ Association گزارش شده است.

تا همین اواخر، سرزمین اژدها هیچ دایناسوری نداشت. با این حال، در 10 سال گذشته، چندین دایناسور گزارش شده است، اما شرایط زندگی آنها به خوبی شناخته نشده است.

در یک مطالعه جدید توسط تیمی از دانشگاه بریستول، برای اولین بار جزئیات مهمی فاش شده است. محققان دریافتند که دایناسورهای اولیه ولز مربوط به بیش از 200 میلیون سال پیش، در یک دشت گرمسیری در کنار دریا زندگی می کردند. مسیرهای عبور دایناسورها از بری و سایر مکان‌های اطراف شناخته شده است، که نشان می‌دهد دایناسورها در دشت‌های گرم قدم زده‌اند.

این کشف در Lavernock Point، نزدیک به کاردیف و پنارث، جایی که صخره‌های شیل‌ها و سنگ‌های آهکی تیره رنگ، دریاهای کم عمق باستانی را نشان می‌دهند، انجام شد. در چندین سطح، انباشته‌ای از استخوان‌ها از جمله بقایای ماهی، کوسه، خزندگان دریایی و گاهی دایناسورها وجود دارد.

اوین ایوانز، دانشجوی سابق بریستول کارشناسی ارشد پالئوبیولوژی، که این مطالعه را رهبری می کرد، توضیح داد: «تخت استخوانی تصویر یک مجمع الجزایر استوایی را ترسیم می کند که در معرض طوفان های مکرر قرار می گرفت، که مواد را از اطراف مناطق اطراف، هم در خشکی و هم در دریا، به یک منطقه جزر و مدی شسته می شد..

این بدان معناست که تنها از یک افق فسیلی، ما می‌توانیم یک سیستم اکولوژیکی پیچیده را با مجموعه‌ای متنوع از خزندگان دریایی مانند ایکتیوسورها، پلزیوسورها و پلاکودنت‌ها در آب و دایناسورها در خشکی بازسازی کنیم.

“من تمام عمرم از ساحل پنارث بازدید کرده بودم و در کاردیف بزرگ شده بودم، اما هرگز متوجه فسیل ها نشدم. سپس، هر چه بیشتر مطالعه کردم، شگفت انگیزتر شد. زمین شناسان محلی از دهه 1870 استخوان ها را جمع آوری می کردند، و بیشتر آنها. در موزه ملی ولز در کاردیف قرار دارند.”

 سیندی هاولز، متصدی دیرینه‌شناسی در موزه ملی ولز، می‌افزاید: “مجموعه‌های لاورنوک به قرن نوزدهم بازمی‌گردد و بخش‌های زیادی از بستر استخوان در طول سال‌ها جمع‌آوری شده است. وجود فسیل‌های دایناسور در سایت اطمینان حاصل می کند که یکی از مهم ترین مکان ها برای دیرینه شناسی در ولز باقی می ماند.”

دو کشفی که توسط این تیم در حین انجام کار میدانی در لاورناک انجام شد، بقایای فسیل شده یک استئودرم پلاکودنت و یک استخوان گولار کولاکانت بود.

ناظر دکتر کریس دافین گفت: “بقایای کولاکانت ها و پلاکودنت ها در بریتانیا نسبتاً کمیاب هستند، که این یافته ها را حتی قابل توجه تر می کند. این دو فسیل به تنهایی به ایجاد تصویری گسترده تر از ظاهر رتین در بریتانیا کمک می کنند.”

پروفسور مایکل بنتون از دانشکده علوم زمین بریستول، یکی دیگر از ناظران پروژه، می افزاید: “حجم بقایای دایناسورهایی که در لاورنوک پیدا شده اند بسیار هیجان انگیز است و فرصتی برای مطالعه دوره ای پیچیده و اغلب مرموز در تاریخ تکامل آنهاست. ما شناسایی کرده ایم. بقایای یک حیوان بزرگ شبیه پلاتئوزاروس، همراه با چندین استخوان که احتمالاً متعلق به یک تروپود درنده است.”

بخش قابل توجهی از مقاله به میکروفسیل‌های فراوان یافت شده در این سایت اختصاص دارد که شامل دندان‌های ماهی، فلس‌ها و قطعات استخوانی می‌شود. با بررسی هزاران نمونه، این تیم توانست گونه های کلیدی را در دریاهای کم عمق شناسایی کند و اهمیت نسبی هر کدام را بررسی کند.خاستگاه اژدهایان ولزی سرانجام مشخص شد.