اندی کوربلی -8 مه 2024
یک کشف جدید شگفت انگیز شواهدی «وسوسه انگیز» برای منشاء توسعه چند سلولی در حیات روی زمین ارائه می دهد.به نظر می رسد مربوط به چیزی است که شاید قبلاً هرگز اتفاق نیفتاده است، و مطمئناً از آن زمان تاکنون رخ نداده است: فروپاشی تقریباً کامل میدان مغناطیسی زمین.
650 میلیون سال پیش، اتفاقات کمی در سراسر زمین وجود داشت که ارزش نوشتن در مورد آن را داشته باشد، اما کمی بعد، زمانی که حیات چند سلولی در دوره ای به نام Edicarian شروع به ظهور و تنوع کرد، در یک پنجره زمانی 26 میلیون ساله شروع شد. میدان مغناطیسی زمین به یک سی ام قدرت فعلی آن سقوط کرد.
نویسندگان این کشف زمین‌شناسی از دانشگاه روچستر خاطرنشان می‌کنند که این امر باعث کاهش سریع محتوای هیدروژن در جو زمین و افزایش سریع اکسیداسیون هوا و اقیانوس‌ها می‌شود و به فعالیت‌های متابولیکی مانند حرکت و نیروی محرکه اجازه می‌دهد تا بیشتر و بیشتر امکان پذیرتر شوند.
دوره Edicarian، که از 635 تا 565 میلیون سال طول می کشد، در حال حاضر قدیمی ترین شواهد فسیلی تایید شده از حیات چند سلولی روی زمین را ارائه می دهد. برای زمان خود، آنها هر دو متنوع و پیچیده بودند، اما در مقایسه با هر دوره دیگری، بسیار بدوی بودند، و بیشتر از موجودات لوله‌ای شکل و ورقه‌ای شکل تشکیل می‌شدند، اما برخی از آنها از جمله اولین چتر دریایی، حرکتی را توسعه داده بودند.
میدان مغناطیسی که توسط هسته آهن مذاب زمین تولید می شود، برای حیات ضروری است. این کاری بسیار مهمتر از کارکرد قطب نماهای ما یا ایجاد شفق قطبی است، این سیاره را از جریان های تابشی که از خورشید خارج می شوند به نام باد خورشیدی محافظت می کند.
نویسندگان می‌نویسند: «اکسیژن مدت‌هاست که به‌عنوان یک «دروازه‌بان محیط‌زیست» کلیدی شناخته می‌شود که امکان نوآوری‌های تکاملی و برآوردن نیازهای انرژی حیوانات را فراهم می‌کند.
اگرچه اسفنج‌ها و حیوانات میکروسکوپی می‌توانند در سطوح پایین اکسیژن محلول زنده بمانند، حیوانات ماکروسکوپی، مورفولوژیکی پیچیده و متحرک به مقدار بیشتری اکسیژن برای تامین نیازهای متابولیکی خود نیاز دارند.
یک میدان مغناطیسی ضعیف به تابش خورشید اجازه می دهد تا مولکول های سبک تری مانند هیدروژن را از جو زمین دور کند و هیدروژن نیز می تواند از طریق فرآیندهای غیر حرارتی وارد فضا شود. این می تواند منجر به افزایش اکسیژن کافی برای ایجاد حیات ماکروسکوپی اولیه در دریا شود.
پروفسور جان تاردونو، نویسنده این مطالعه و نویسندگان همکار، ارتباط بین اولین اشکال حیات پیچیده و این سقوط در میدان مغناطیسی را که آنها از طریق نوعی کریستال به نام پلاژیوکلاز کشف کردند که امضاهای غیر واضح مغناطیسی را به خوبی ثبت می‌کند، توصیف می‌کنند..”
دانشمندان در مطالعه خود خاطرنشان کردند که میزان اکسیژن در نمونه های حیات از دوره Edicarian به طور قابل توجهی بیشتر از نمونه های دوره های قبلی است.
این تیم قبلاً کشف کرده بود که میدان ژئومغناطیسی در طول دوره کامبرین بعدی، زمانی که بیشتر گروه‌های جانوری در فسیل‌ها ظاهر شدند، تقویت شد و میدان مغناطیسی محافظ دوباره برقرار شد و به حیات اجازه رشد داد.
تاردونو به مطبوعات دانشگاه روچستر گفت: «اگر میدان فوق‌العاده ضعیف پس از ادیاکران باقی می‌ماند، زمین ممکن است بسیار متفاوت از سیاره پرآب امروزی به نظر برسد: از دست دادن آب ممکن است به تدریج زمین را خشک کرده باشد.
