10 نوامبر 2023 – توسط دانشگاه نورث وسترن-اعتبار: دامنه عمومی Pixabay/CC0
با توجه به اینکه آمازون قصد دارد امسال 10000 تحویل با هواپیماهای بدون سرنشین در اروپا انجام دهد و والمارت قصد دارد خدمات تحویل پهپاد خود را در سال جاری به 60000 خانه دیگر در ایالت ها گسترش دهد، شرکت ها بودجه تحقیق و توسعه بیشتری را برای تحویل هواپیماهای بدون سرنشین سرمایه گذاری می کنند، اما آیا مصرف کنندگان آماده هستند این تغییر را به عنوان یک وضعیت نرمال جدید بپذیرید؟
آزمایشگاه تحرک و رفتار دانشگاه نورث وسترن به سرپرستی آماندا استاتوپولوس، دانشیار مهندسی عمران و محیط زیست، می‌خواست بداند آیا مصرف‌کنندگان برای جایگزینی ربات‌ها در قالب وسایل نقلیه خودکار، پهپادها و روبات‌ها آماده هستند یا خیر. این تیم دریافتند که از نظر اجتماعی، کاری برای تغییر درک عمومی از فناوری آینده نزدیک وجود دارد.
استاتوپولوس، نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: «ما باید واقعاً با دقت در مورد تأثیر این فناوری‌های جدید بر مردم و جوامع فکر کنیم و نظر آنها را در مورد این تغییرات هماهنگ کنیم.»
این مطالعه با عنوان «روبات‌ها در آستانه شما: پذیرش فناوری‌های آینده نزدیک برای تحویل خودکار بسته‌ها» هفته گذشته در مجله Scientific Reports منتشر شد. محققان به یک رابطه “پیچیده و چند وجهی” بین رفتار و پذیرش فناوری های آینده نزدیک برای تحویل خودکار بسته اشاره کردند.
در حالی که مردم به طور کلی تمایل بیشتری به پذیرش یک وسیله نقلیه خودکار به‌عنوان جایگزین برای یک فرد تحویل‌دهنده داشتند – شاید به این دلیل که قبلاً با ماشین‌های خودران آشنایی دارند – مردم از هواپیماهای بدون سرنشین و روبات‌ها به عنوان گزینه‌های انتخابی متنفر بودند. با این حال، با افزایش سرعت تحویل و کاهش قیمت، احتمال پذیرش فناوری افزایش یافت.
آنها همچنین دریافتند که مصرف‌کنندگان آگاه به فناوری، فناوری‌های آینده نزدیک را بیشتر از جمعیت‌هایی که با این فناوری آشنا نیستند، می‌پذیرند.
استاتوپولوس استاد جونیور ویلیام پترسون مهندسی عمران و محیط زیست در دانشکده مهندسی مک کورمیک Northwestern است که در آنجا جنبه های انسانی سیستم های جدید تحرک را مطالعه می کند. او همچنین یکی از اعضای هیئت علمی مرکز حمل و نقل Northwestern است. او گفت به ویژه پس از همه گیری، مردم انتظار تحویل کارآمد از خریدهای تجارت الکترونیک را دارند، زیرا آنها به طور فزاینده ای از خانه کار می کنند.
ماهر سعید، فارغ التحصیل آزمایشگاه استاتوپولوس، نویسنده اصلی این مطالعه است.
استاتوپولوس گفت: «یک تناقض وجود دارد: ما در تطبیق راحتی و سود تحویل سریع و کارآمد با عواقب آن، مانند شرایط بد کار در انبارها، آلودگی هوا و خیابان های شلوغ، مشکل داریم. ما واقعاً آن نقش دیگری را که به عنوان شهروندان یا کاربران شهر ایفا می کنیم، نمی بینیم. و یک نقش مستقیماً بر نقش دیگر تأثیر می گذارد و ما هر دو هستیم. با تحویل خودکار، می توانیم برخی از این مسائل را کاهش دهیم.»
این تیم یک نظرسنجی را برای ارزیابی اولویت‌های 692 پاسخ‌دهنده آمریکایی طراحی کرد و سؤالاتی درباره گزینه‌ها و متغیرهای مختلف تحویل مانند سرعت تحویل، رسیدگی به بسته‌ها و برداشت‌های عمومی پرسید.
استاتوپولوس گفت که در حالی که شیوه های جدید تحویل یک فرصت هیجان انگیز است، اما از نظر اجتماعی، “ما هنوز آنجا نیستیم.” از آنجایی که شرکت‌ها تا حدی به دلیل کمبود نیروی کار و تا حدی به دلیل اینکه سیستم‌های موجود نمی‌توانند حجم عظیم تحویل تجارت الکترونیک را برآورده کنند، تحویل هواپیماهای بدون سرنشین را افزایش می‌دهند، محققان هشدار می‌دهند که این نوآوری‌ها ممکن است به دلیل عدم پذیرش عمومی شکست بخورند.
استاتوپولوس گفت که او فکر می کند که مراکز حمل و نقل و تدارکات باید در “جلو و مرکز” برنامه ریزی و طراحی شهر قرار گیرند، مانند برخی از شهرهای اروپایی، تا اهمیت و نقش آن در کیفیت زندگی تشخیص داده شود. با ورود هواپیماهای بدون سرنشین بیشتر به حریم هوایی و شیفت کاری، سیاست گذاران نیز باید بخشی از گفتگو باشند. استاتوپولوس استدلال کرد تا زمانی که شرکت ها شروع به ادغام سیستم های منحصر به فرد خود نکنند، هیچ یک از اینها کارساز نخواهد بود.
استاتوپولوس گفت: “در بخش برنامه ریزی، ما باید مطمئن شویم که این واقعیت را پذیرفته ایم که حجم عظیمی از تحویل ها قرار است شهرهای ما را شکل دهد.” “همکاری، هماهنگی و به اشتراک گذاری اطلاعات بین شرکت ها یک چالش در حال اجرا بوده است – اما اگر هرکسی فناوری خود را داشته باشد، کارساز نخواهد بود. فقط هدف را از بین می برد و سیستم های اضافی و همپوشانی ایجاد می کند.”
با این حال، با گوش دادن و انجام ارزیابی‌های مکرر از پذیرش فناوری‌ها توسط کاربران، استاتوپولوس استدلال می‌کند که سیاست‌گذاران و شرکت‌ها می‌توانند برای آینده آماده شوند و برای غلبه بر اضطراب و عدم تمایل به پذیرش فناوری‌های جدید تلاش کنند.
