مصاحبه با هدر هنریکسن، مدیر ارشد پایداری دانشگاه هاروارد – نوشته اسکات کرسنر – 17 اکتبر 2023
دانشگاه هاروارد با 600 ساختمان، نزدیک به 20000 کارمند، 25000 دانشجو و ناوگان وسایل نقلیه، بر حجم وسیعی از زیرساخت ها در شهرهای بوستون و کمبریج نظارت دارد. و این دانشگاه با قدمتی نزدیک به چهار قرن، در تلاش است تا اطمینان حاصل کند که تمام زیرساخت‌ها به مصرف سوخت‌های فسیلی تا سال 2050 پایان می‌دهند. ناظر این تغییر، هدر هنریکسن، افسر ارشد پایداری است، که قبل از پیوستن به دانشگاه، مدرک کارشناسی ارشد را در دانشکده دولتی کندی هاروارد دریافت کرد.
هنریکسن از جمله سخنرانان کنفرانس Impact 2023 این ماه در کمبریج خواهد بود. اوایل این ماه با او صحبت کردیم. این مصاحبه به مدت طولانی ویرایش شده است.
InnoLead: نقش شما به عنوان مدیر ارشد پایداری چگونه تعریف می شود؟ کجای سازمان می نشینید؟ چه حکمی دارد؟
هدر هنریکسن: من در سازمان زیر نظر معاون اجرایی مدیرعامل می نشینم و وظیفه ام این است که با نظرات اساتید، دانشجویان، کارکنان، فارغ التحصیلان، کارشناسان خارج از کشور همکاری کنم و راهبردی را برای چگونگی رویکرد بنیادین دانشگاه به توسعه پایدار ایجاد کنم و اینکه اهداف ما چه هستند، اولویت های ما چیست و سپس برنامه عمل ما برای دستیابی به آنها.
هاروارد [به طور باورنکردنی] غیرمتمرکز است، مانند یک شرکت چند ملیتی: 12 دانشکده، 27 میلیون فوت مربع، 600 ساختمان، [و] تصمیم گیرندگان بسیار مهم و هوشمند در همه سطوح وجود دارد.
InnoLead:در ماه می سال جاری، هاروارد برنامه اقدام پایداری خود را به روز کرد. درک من این است که از سال 2014 این روند وجود دارد.
هنریکسن: هدف مصرف سوخت های فسیلی صفر است که در هاروارد به طور نهادی استفاده می شود. چهار جزء وجود دارد. بنابراین سوخت‌های فسیلی در سه سیستم انرژی منطقه صفر، که دو تای آنها را مالک هستیمو کار می‌کنیم، و یکی دیگر را نداریم. و سپس، هیچ سوخت فسیلی در ساختمان های ما برای گرم کردن، [یا] بخار فرآوری شده برای آزمایشگاه ها یا آشپزخانه ها وجود ندارد. در نهایت سوخت های فسیلی در ناوگان ما صفر است. ما قبلاً اتوبوس های شاتل بسیار بزرگ خود را که یک سوم آنها را به 100 درصد برقی تبدیل کرده ایم. [هدف صفر شامل] رساندن همه آنها به این وضعیت است، که در واقع تا سال 2035 اتفاق می افتد، و همچنین وسایل نقلیه دیگری که ممکن است موسسه استفاده کند. و سپس تامین 100 درصد برق تجدیدپذیر از قراردادهای خرید برق جدید. و این کار تا سال 2026 انجام خواهد شد.
InnoLead:شما به اتوبوس های شاتل اشاره کردید. شما به آزمایشگاه ها اشاره کردید. فضای اداری، موزه‌ها، کلاس‌های درس، خوابگاه‌ها وجود دارد. همانطور که می‌دانم، ۹۷ درصد از انتشارات کربن [هاروارد] از ساختمان‌های آنجا ناشی می‌شود.
هنریکسن: به همین دلیل است که ما روی ساختمان‌هایمان بسیار متمرکز بوده‌ایم، هم به عنوان راهی برای اثبات اینکه می‌توان سلامت آب و هوا و برابری را در راه‌حل‌ها ادغام نمود، و هم البته با هدف صفر. ما حدود 600 ساختمان داریم که 360 مورد از آنها تحت نظارت هستند که حدود 95 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای ما را تشکیل می دهند. ما در واقع بین سال‌های 2026 و 2050 اهدافی داریم. تا سال 2030 کاهش 50 درصدی داریم. و سپس ساختمان‌های ما که بیش از 100000 فوت مربع هستند و کمبریج باید تا سال 2035 [انتشار] صفر باشند.
با این حال، بزرگترین چالش ما به سیستم های انرژی منطقه ما مربوط می شود. و به طور خاص، سیستم بخار . ما در یک قایق مشابه با هر کسی در شمال شرقی هستیم، به ویژه در یک محیط شهری، با سیستم بخار، زیرا تکنولوژی بهینه برای انتقال سیستم بخار از سوخت‌های فسیلی – که انرژی ما با گاز طبیعی تامین می‌شود – امروزه وجود ندارد. این بزرگترین چالش برای ماست.
InnoLead: در برنامه اقدام پایداری، [شما چیزها را به چهار دسته تقسیم می کنید. (آنها عبارتند از: چگونه قدرت می‌گیریم، چگونه می‌سازیم، چگونه عمل می‌کنیم، چگونه رهبری می‌کنیم.) داشتن آن چهار موضوع در حالی که شما به سمت همه این اهداف حرکت می‌کنید چگونه مفید بود؟
هنریکسن: ما حدود یک سال را با یک گروه چند رشته ای از اساتید گذراندیم – بسیاری از آنها با تجربه عملیاتی و فناوری. آنها گزارشی را برای ما نوشتند که بر اساس آخرین علوم و تحقیقات در مورد توسعه پایدار، آنچه را که واقعاً امیدوار بودند هاروارد برای رسیدگی به توسعه پایدار و تغییرات آب و هوایی انجام دهد، خلاصه کرد.
[آن گزارش] کاری را که قبلاً انجام می دادیم تأیید کرد. ما واقعاً باید راه حل های یکپارچه داشته باشیم. ما نمی توانیم فقط به کربن بپردازیم – به همین دلیل است که هدفی بدون سوخت فسیلی داریم. باید به آلودگی هوا رسیدگی کنیم. و ما باید سلامت را به طور گسترده تر و عدالت را به طور گسترده تر مورد توجه قرار دهیم. فشار زیادی وجود داشت تا مطمئن شویم که ما در حال مدل سازی نحوه انجام این راه حل های یکپارچه هستیم.
و اگر به تعریف سازمان ملل از توسعه پایدار نگاه کنید، این در واقع داشتن آینده ای سالم و شکوفا برای همه مردم است.
پایداری می تواند همه چیز باشد. و بنابراین [نیاز داشتیم] سعی کنیم آن را برای رهبران عملیاتی در 12 دانشکده مختلف عمل کنیم… ما سعی کردیم این ایده های بزرگتر از آب و هوا، سلامت و برابری را در نظر بگیریم و آنها را به چهار بخش تقسیم کنیم: چگونه قدرت می دهیم، چگونه می توانیم بسازیم، چگونه کار می کنیم، و سپس چگونه رهبری می کنیم. اینکه چگونه رهبری می کنیم، البته، واقعاً مأموریت ماست. واقعاً ما با اساتید و دانشجویانمان چگونه می‌خواهیم راه‌حل‌هایی برای این چالش‌های سیستمی جهانی ارائه کنیم؟
داشتن هدف صفر عالی است. اما اگر نتوانید به یک برنامه عملیاتی برسید، و در واقع پیشرفت کنید، و خود را مسئول نگه دارید، احساس کردیم که این کافی نیست.
InnoLead: تقریباً همه کسانی که من با آنها در مورد مسئولیت پایداری صحبت کرده ام، به نوعی یک سیاهچاله از تجارت خود دارند. همانطور که شما به کارخانه بخار اشاره کردید. ما با زنی که مدیریت پایداری در خطوط هوایی دلتا را اداره می‌کند، مصاحبه کردیم، و برای آنها، این هواپیماهای جت هستند که [آنها] واقعاً نمی‌دانند فناوری بعدی [آلودگی کمتر] چیست. به نظر می رسد آنچه شما می گویید این است که می توانید روی چیزهای زیادی کار کنید، حتی وقتی منتظر راه حل هایی برای برخی از مواردی هستید که در اینجا هنوز فناوری پایدارتر بعدی برای تولید گرمای بخار وجود ندارد.
هنریکسن: دقیقاً درست است. ما به دنیا نگاه می کنیم و می گوییم فناوری های موجود چیست؟ چه کسی رهبری می کند؟ به چه چیزی می توانیم دسترسی داشته باشیم؟ و سپس اگر فناوری ها یا راه حل های بهینه وجود نداشته باشد، می گوییم، اکنون چه کاری می توانیم انجام دهیم تا پیشرفت کنیم؟ و ما یک نقشه راه منعطف تهیه کردیم… این کاری است که ما برای Goal Zero انجام می دهیم. … چگونه می‌توانیم امروز شروع به پیشرفت کنیم، در حالی که منتظر آن فناوری‌های بهتر هستیم و تاریخ‌های مرگباری داریم. ما می دانیم که چه زمانی نقاط عطف ما هستند که باید تصمیم بگیریم. ما همچنین می‌دانیم که ممکن است مجبور شویم در کوتاه‌مدت، فقط برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، برخی از فناوری‌های غیربهینه را وارد کنیم، در حالی که منتظر آن فناوری‌های [آینده] هستیم.
[ما همچنین مشتاقیم که ببینیم] چگونه می‌توانیم کارهایی را نشان دهیم که مردم هنوز قادر به انجام آن نبوده‌اند، اما اگر کوچک شروع کنیم و آن را آزمایش کنیم، می‌توانیم آن را ثابت کنیم و آن را مقیاس‌بندی کنیم. این فقط رویکرد ما به همه کارهایمان است. و فکر می کنم این هم یک مسئولیت است. ما فکر می‌کنیم این وظیفه ماست که به معماران، طراحان، پیمانکاران، مهندسان، در زمینه‌های جدید آموزش دهیم… و شناسایی آن شکاف‌های پذیرش و آنچه نیاز داریم. ما باید بهتر کار کنیم و از یکدیگر استفاده کنیم، زیرا وقت تجملاتی را نداریم.
InnoLead: وقتی با شخصی روبرو می شوید که به تازگی این شغل را شروع کرده است، می دانید که به تازگی مسئولیت پایداری به عهده گرفته است یا به تازگی در یک کمیته پایداری در شرکت عضو شده است، توصیه ای که به آنها می کنید چیست؟
هنریکسن: اول، من هر کسی را تشویق می‌کنم که ببیند چه کسی پیشرو است و پیشرفت می‌کند. شما نباید از سطح زمین شروع کنید. [شما باید] همچنین ارزیابی کنید که تأثیر واقعی از عملیات شما چیست؟ بیشترین چالش های زیست محیطی و اجتماعی را در کجای سازمان خود دارید؟ آنچه را که قرار است به آن بپردازید اولویت بندی کنید. من فکر می‌کنم که همه واقعاً باید در مورد آب و هوا، سلامت و برابری فکر کنند. اما هر سازمانی متفاوت است و تأثیرات متفاوتی دارد.
باید به این فکر کنید که ما به عنوان یک سازمان کجا می توانیم تأثیر بزرگی داشته باشیم، که نه تنها ردپای ما را بیشتر کاهش می دهد، بلکه می تواند به دیگران کمک کند، که واقعاً بازی آخر است. ما باید بهتر کار کنیم و از یکدیگر استفاده کنیم، زیرا وقت تجملاتی را نداریم. ما واقعاً نیاز داریم که تا جایی که می توانیم با هم همکاری کنیم، هماهنگ کنیم و کار کنیم.
innovationleader.com
