13 دسامبر 2022 -توسط دانشگاه کالیفرنیا – سن دیگو – رادیوگرافی از پای بیمار، فرسایش مفصلی مشت شده را در انگشت شست پا نشان داد، ویژگی هایی که مشخصه نقرس فرسایشی و توفاسی است. اعتبار: UC San Diego Health Sciences
بسیاری از آمریکایی ها نقرس را به عنوان یک بیماری مربوط به دوران گذشته، شبیه راشیتیسم یا اسکوربوت می دانند. این بیماری معمولاً افراد ثروتمند و سلطنتی از جمله شخصیت های تاریخی آمریکایی مانند بنجامین فرانکلین و توماس جفرسون را مبتلا می کرد.نقرس در واقع یکی از اولین بیماری های شناخته شده است که اولین بار توسط مصریان باستان در حدود 2640 قبل از میلاد شناسایی شد. اما این بیماری اکنون بیش از هر زمان دیگری شایع است و بیش از 10 میلیون نفر در ایالات متحده یا تقریباً 5 درصد از جمعیت بزرگسال را تحت تأثیر قرار می دهد.
نقرس شایع ترین شکل آرتریت التهابی است که در آن اورات (محصول جانبی غذاهای غنی از پورین مانند گوشت و الکل) در بدن تجمع می یابد و کریستال های سوزنی شکلی را در داخل و اطراف مفاصل تشکیل می دهد که معمولاً از پا شروع می شود. رسوبات کریستالی منجر به شعله ور شدن درد شدید، تورم و حساسیت مفاصل می شود و می تواند منجر به آسیب مزمن مفصل شود که حرکت و کیفیت زندگی بیماران را محدود می کند.
اورات اضافی در گردش خون (معروف به هیپراوریسمی) مدت‌هاست که علت اصلی نقرس در نظر گرفته می‌شود، اما به طور غیرمنتظره، اکثر افرادی که سطح اورات بالایی دارند، واقعاً به این بیماری مبتلا نمی‌شوند. در واقع، هیپراوریسمی بدون علامت تقریباً چهار برابر بیشتر از نقرس است. بیماران نقرس همچنین سطوح مرموز بالاتری از اورات در مایع مفصلی خود را در مقایسه با خون خود نشان می دهند. بنابراین هیپراوریسمی نباید تنها عامل تحریک رسوب کریستال اورات در مفاصل باشد. بنابراین چه چیز دیگری می تواند باعث بیماری شود؟
در مطالعه جدیدی که در 1 دسامبر 2022 در آرتریت و روماتولوژی به صورت آنلاین منتشر شد، یک تیم تحقیقاتی بین المللی به رهبری دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو مسیر مولکولی جدیدی را شناسایی کردند که باعث نقرس و پیشرفت آن به سمت فرسایش بافت مفصلی می شود. این یافته‌ها لوبریسین را، پروتئینی که در مایع مفصلی یافت می‌شود، به عنوان یک هدف درمانی جدید برای پیشگیری و درمان بیماری نشان می‌دهد.
دانشمندان علاقه مند به بررسی عوامل ژنتیکی بودند که منجر به سطوح بالای اورات در گردش نمی شود، بلکه به طور خاص به تولید اورات و رسوب کریستال در مفاصل منجر می شود. برای انجام این کار، آنها یک مورد نادر از نقرس را مورد مطالعه قرار دادند که در آن بیمار رسوبات کریستال اورات و فرسایش در مفاصل او ایجاد کرده بود، اما سطوح بالایی از اورات در خون او نشان نداد.
رابرت ترکلتاوب، نویسنده ارشد، دکتر و استاد دانشکده بخش پزشکی و رئیس بخش روماتولوژی در سیستم مراقبت های بهداشتی امور کهنه سربازان سن دیگو گفت: “این اختلال طبیعی و بسیار غیرمعمول فرصتی منحصر به فرد برای نگاه کردن به آرتریت نقرسی از طریق یک لنز متفاوت و درک اینکه چه فرآیندهای مولکولی به بیماری مستقل از هیپراوریسمی کمک می کند، ارائه داد.”
با استفاده از توالی یابی کل ژنوم، توالی یابی RNA و روش های کمی پروتئومی، محققان توانستند مسیر مولکولی اصلی را شناسایی کنند که در بیمار مختل شده بود، با تمرکز بر کاهش قابل توجه لوبریسین. پروتئین موسینوس روانکاری و محافظت از بافت های مفصلی را فراهم می کند و عملکرد نوع خاصی از گلبول های سفید خون را تنظیم می کند که باعث التهاب در مفصل می شود.
آزمایش‌های اضافی تأیید کردند که در شرایط سالم، لوبریسین ترشح اورات و گزانتین اکسیداز (آنزیمی که اورات تولید می‌کند) را توسط گلبول‌های سفید فعال شده سرکوب می‌کند و همچنین مانع از کریستال شدن اورات در مفصل می‌شود. محققان سپس چندین بیمار مبتلا به نوع رایج نقرس را ارزیابی کردند و تأیید کردند که آنها نیز به طور قابل توجهی سطح لوبریسین را کاهش داده اند.
نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که این که آیا یک بیمار هیپراسمی به نقرس مبتلا می‌شود یا نه، ممکن است تحت تأثیر انواع ژن‌های لوبریسین و سایر مولکول‌هایی باشد که تولید یا تخریب آن را در مفصل کنترل می‌کنند.
ترکلتاوب گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که لوبریسین ممکن است یک نشانگر زیستی جدید برای ردیابی خطر ابتلا به نقرس در بیماران باشد و داروهای جدید برای حفظ و افزایش لوبریسین می‌تواند بروز و پیشرفت آرتریت نقرسی را محدود کند.
