8 نوامبر 2022 – توسط دیوید بردلی، Inderscience-اعتبار: دامنه عمومی Pixabay/CC0
محققان هندی وضعیت بازیافت پلاستیک را در مجله بین المللی فناوری و مدیریت محیطی بررسی کرده اند. نتیجه‌گیری اصلی آنها این است که ناکارآمدی‌های زیادی در بازیافت پلاستیک وجود دارد و پیشرفت‌های عمده‌ای در سیستم‌های پردازش مجدد مورد نیاز است تا بتوانیم به این مشکل رو به رشد فوری رسیدگی کنیم.
Soubhagya Keshari Chand از موسسه مرکزی مهندسی و فناوری پتروشیمی (CIPET) دولت هند در اودیشا و ساسمیتا چاند از مرکز محیط زیست پایدار در آکادمی آموزش عالی مانیپال در کارناتاکا، هند توضیح می‌دهند که مانند بسیاری از کشورهای دیگر. ضایعات پلاستیکی به دلیل مصرف زیاد و دفع خودسرانه یک مشکل بزرگ است. حتی مکان‌هایی که دارای امکانات بازیافت هستند، اغلب در جمع‌آوری و پردازش اکثریت قریب به اتفاق زباله‌های پلاستیکی که تولید می‌کنیم، ناکام هستند.
این تیم اشاره می کند که دو شکل عمده پلاستیک وجود دارد. ترموپلاستیک هایی وجود دارند که می توانند با حرارت دادن نرم شوند و به اشیاء جدید تبدیل شوند. از جمله ترموپلاستیک ها می توان به پلی اتیلن ترفتالات (PET)، پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE)، پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE)، پلی پروپیلن (PP) فراوان ترین پلیمر، پلی وینیل کلراید (PVC)، پلی استایرن (PS) و چندین مورد دیگر اشاره کرد.
گروه دیگر پلاستیک های ترموست هستند که به سادگی با گرم شدن سخت تر می شوند و در واقع معمولاً برای استفاده در آن حالت پخت می شوند. هیچ راه ساده ای برای بازیافت آنها به معنای متعارف وجود ندارد، همانطور که می توان با ترموپلاستیک ها انجام داد. گروه ترموست شامل پلی اورتان ها، رزین های اپوکسی، پلی آمیدها و بسیاری موارد دیگر است. با این حال، تحقیقات زیادی در مورد استفاده مجدد از زباله های پلاستیکی ترموست اغلب در ترکیب با مواد دیگر برای مهندسی و زیرساخت به عنوان مواد مفید با چگالی کم و نسبتاً سخت برای پرکننده ها و سازه ها انجام می شود.
تولید پلاستیک در سراسر جهان تقریباً 400 میلیون تن در سال است که یک دهه پیش حدود 300 میلیون تن بود. اعداد همچنان در حال افزایش هستند. جای تعجب نیست که اغلب گفته می شود که ما در عصر پلاستیک زندگی می کنیم. پلیمرهای مصنوعی در دهه 1940 مطرح شدند و اتکای ما به آنها تقریباً در همه جنبه های زندگی از آن زمان افزایش یافته است.
ساختار شیمیایی پلیمرهای کاملا مصنوعی ساخته شده از نفت به این معنی است که در حالی که یک تکه پلاستیک به خوبی ممکن است به قطعات ریز، میکروپلاستیک شکسته شود، احتمال بسیار کمی وجود دارد که این مواد از نظر شیمیایی به اجزای مولکولی تجزیه شوند و بنابراین به عنوان غیرقابل تحمل باقی می مانند. مواد در سراسر محیط علاوه بر این، در حالی که آنها نمی توانند هضم شوند، می توانند بلعیده شوند و در زنجیره های غذایی از حیوانات اعماق اقیانوس تا پروازهای بلند مستقر می شوند.
اگر پلاستیک‌ها را نتوان بازیافت کرد، یک جایگزین، تخریب فتوشیمیایی با نور ماوراء بنفش وجود دارد، که نشان‌دهنده شکل بسیار سریع شکسته‌ای است که در نور خورشید رخ می‌دهد، اما این نیاز به نیروی زیادی دارد که مشکلات خاص خود را به همراه دارد، مگر اینکه الکتریسیته مورد استفاده از آن ناشی شود. کربن صفر، منبع پایدار بدیهی است که جایگزین‌های غیرقابل قبول برای این نوع تخریب یا بازیافت پلاستیک‌ها، صرفاً دفع آنها در زباله‌های فضای باز، دفن آنها در محل دفن زباله یا سوزاندن آنها است که می‌تواند بسیار آلوده کننده باشد، اگرچه می‌توان از آن برای تولید برق استفاده کرد. . بازیافت و استفاده مجدد از پلاستیک باید راه پیش رو باشد.
