ما نمی‌توانیم صرفاً سبزتر بسازیم. ما باید کمتر بسازیم

11 نوامبر 2021نوشته یوهانس نووی،

سبزترین ساختمان ها آنهایی هستند که از قبل وجود داشته اند. اعتبار: Danist Soh در Unsplash، FAL

همانطور که موضوعات محیط ساخته شده توسط بشر در مرکزمباحث COP26 قرار می گیرد، مقیاس و فوریت بحران آب و هوا و مسئولیت صنعت برای رسیدگی به آن مورد توجه قرار می گیرد. گزارش اخیر اتحادیه جهانی ساختمان و ساخت و ساز سازمان ملل متحد نشان می دهد که بخش ساختمان و ساخت و ساز مسئول 38 درصد از انتشار CO2 در جهان است.

در سال‌های اخیر توجه فزاینده‌ای به انتشار گازهای گلخانه‌ای حاصل از نحوه عملکرد ساختمان‌های ما شده است: نحوه گرم کردن، خنک شدن و روشن شدن آنها و آنهایی که به دلیل تولید و عرضه مصالح ساختمانی و خود ساخت و ساز کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. و با این حال، آنها به تنهایی 10 درصد از انتشار جهانی را تشکیل می دهند.

بخش اعظم این بخش در چرخه تخریب و ساخت و سازهای جدید رشد می کند. تنها در انگلستان، سالانه حدود 50000 ساختمان تخریب می شود. که این سوال را ایجاد می کند: آیا ساختن سبزتر واقعا راه حل است؟

علی‌رغم تلاش‌هایی افرادی مانند ویلیام مک‌دوناف، پیشگام معماری پایدار و سازمان‌هایی از جمله شورای جهانی ساختمان سبز، شکستن این چرخه تخریب و ساخت‌وساز جدید دشوار است.

استفاده مجدد از سهم مواد ساختمان موجود یک موضوع پیچیده است. اگر به طور پایدار انجام نشود، می تواند باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه ای نیز بشود. اما چندین دلیل دیگر وجود دارد که چرا استفاده مجدد به یک گزینه پیش فرض تبدیل نشده است.

بسیاری از معماران دریافته‌اند که ساختن ساختمان‌های جدید پر زرق و برق آسان‌تر از روش‌های طراحی پایدار و مقاوم‌سازی است، و اغلب، می‌توان با تخریب ساختمان‌های موجود و جایگزینی آنها، پول بیشتری و سریع‌تر به دست آورد. انگیزه های مالی نادرست در کنار عوامل دیگر نقش دارند: برای مثال در بریتانیا، نرخ های مالیات بر ارزش افزوده هنوز هم ساختمان های جدید را تشویق می کند و نوسازی را جریمه می کند.

علاوه بر این، مشوق‌های اقتصادی برای کسانی که از سیستم فعلی سود می‌برند – که مصالح ساختمانی را می‌فروشند، تخریب می‌کنند یا مدل کسب‌وکارشان منحصراً بر ساختمان‌های جدید متمرکز است، به جای حساب کردن با ساختمان‌های موجود، نوسازی و ادغام آنها در طرح‌های جدید، وجود دارد.

در نهایت، در آموزش معماری و اعتباربخشی حرفه ای، مانند جاهای دیگر، سواد اقلیمی کمبود وجود داشته است. این امر باعث شده است که معماران برای مقابله موثر با بحران آب و هوا آماده نباشند.

ابتکارات اخیر نشان می دهد که همه چیز در حال تغییر است. Architects Climate Action Network و Architects Declare که در سال 2019 راه اندازی شدند، تنها دو مورد از چندین اتحاد هستند که هدف آنها افزایش آگاهی در صنعت ساخت و ساز در مورد بحران آب و هوا، کربن زدایی بخش و حرکت به سمت ساختمان های تجدیدپذیر و سبز است. علاوه بر این، ژورنال معماران کمپین RetroFirst را در سال 2019 آغاز کرد که از اولویت دادن به مقاوم سازی بر تخریب و ساخت و ساز جدید دفاع می کند. همانطور که کمپین اخیر بیان می کند، سبزترین ساختمان ها آنهایی هستند که از قبل وجود داشته اند.

در سپتامبر، گزارشی که توسط آکادمی سلطنتی مهندسی منتشر شد، توجه بیشتری را به هزینه‌های زیست‌محیطی که صنعت متحمل می‌شود و راه‌های ممکن برای رسیدگی به آنها جلب کرد. محور این طرز تفکر جدید در مورد ساخت و ساز چیزی است که معماران و توسعه دهندگان آن را رویکرد کربن کل زندگی می نامند.

رویکرد کل عمر، کل چرخه عمر یک ساختمان، از ساخت، اشغال و نوسازی گرفته تا تعمیر، تخریب و دفع را در نظر می گیرد. در یک بلوک مسکونی معمولی بریتانیا، انتشار گازهای گلخانه‌ای منتسب به ساخت و ساز و نگهداری 51 درصد از کل انتشار کربن ساختمان را تشکیل می‌دهد.

کارآمد ساختن ساختمان‌ها در مصرف انرژی از دیرباز یک اولویت بوده است. اما در بیشتر مکان‌ها، سیاست‌های دولت برای ساختمان‌های کم کربن یا صفر هنوز به طور کامل (اگر اصلاً) به اصطلاح انتشارات پنهان یا مجسم را در نظر نمی‌گیرند. اینها ناشی از استخراج و تولید مصالح ساختمانی مانند سیمان و خود فرآیند ساخت و ساز است. طرح های صدور گواهینامه ساختمان سبز نیز مدت هاست که آنها را نادیده گرفته اند.

ساختمان‌های امروزی معمولاً به گونه‌ای ساخته می‌شوند که دوره‌های زمانی بسیار کوتاه‌تری نسبت به گذشته داشته باشند. اگر طول عمر معمول یک ساختمان سنتی از سنگ، آجر و چوب، اولین تعمیرات را پس از 60 سال دید، ساختمان‌های مدرن دو برابر سریع‌تر خراب شده‌اند. صرفه جویی قابل توجهی در کربن می تواند با بازگشت به ساخت و ساز قوی تر و سازگارتر حاصل شود.

با این حال، زمانی که اصل ساخت تا آخر غیرعملی به اثبات برسد، ساختمان‌هایی که برای عمر کوتاه‌تر طراحی شده‌اند، همچنان می‌توانند پایدارتر شوند، مشروط بر اینکه رویکرد کربن تمام‌عمر اتخاذ شود و اجزا و مواد مورد استفاده به آسانی برچیده شوند و مجدداً مورد استفاده قرار گیرند.