6 اکتبر 2020توسط جوئل میلورد-هاپکینز
پیشگیری از بارداری اجباری کمک به راه حل است.
مشکل این است که تعداد ما بسیار زیاد است.
COVID-19 روشی طبیعی برای مقابله با شرایط است.
این نظرات از محبوب ترین پاسخهایی است که اخیراً در روزنامه سان در پاسخ به مقاله دیوید آتنبورو ، مجری برنامه بحران آب و هوا منتشر شده است. جمعیت بیشتر ، برخورد صحیح با محیط زیست را دشوارتر می کند. اما هیچ راهکاریسریعی وجود ندارد ، زیرا حتی محافظه کارترین پیش بینی ها نشان می دهد جمعیت جهانی بیش از 8 میلیارد نفر تا سال 2050 است.
خوشبختانه ، در تحقیقات جدید ما دریافتیم که با استفاده از 60 درصد انرژی کمتر از امروز ، می توان تا این سال استاندارد زندگی مناسب برای 10 میلیارد نفر جمعیت جهانی فراهم کرد. که 75 درصد انرژی کمتری نسبت به مصرف فعلی جهان تا سال 2050 است به عبارت دیگر یمعادل انرژی که جهان در دهه 1960 استفاده می کرد.
کشورهای شمالی جهانی مانند ایالات متحده و نیز استرالیا در حال حاضر بیشترین انرژی را به ازای هر نفر مصرف می کنند. اما این می تواند 90٪ کاهش یابد ، در حالی که هنوز استاندارد زندگی مناسب برای همه تضمین می شود. و انرژی مورد نیاز باقی مانده احتمالاً از منابع تمیز و تجدیدپذیر تأمین می شود.
بنابراین ، چگونه ممکن است همه اینها ممکن باشد؟
دستیابی به چنین جهانی مستلزم اقدام اساسی در همه جبهه ها از جمله انبوه سازی بهترین فناوری های موجود است: کم مصرف ترین ساختمان ها ، وسایل نقلیه ، لوازم خانگی و سیستم های روشنایی ، همراه با پیشرفته ترین امکانات برای تولید و بازیافت کلیه مواد لازم.
همچنین نیاز به کاهش شدید مصرف انرژی و منابع برخی از افراد است. دیگر جایی برای خانه های دوم ، اتومبیل های دوم ، دوش آب 20 دقیقه ای در حمام دوم ، ارتقا ی دو ساله لوازم الکترونیکی ، کفش های جدید برای هر فصل یا بشقاب های پر از گوشت قرمز هفت شب در هفته وجود ندارد.
برای افزایش شرایط زندگی 3.5 میلیارد نفری که با درآمد کمتر از 5.50 دلار در روز زندگی می کنند ، باید سطح بیش از حد مصرف افراد مرفه را مهار کنیم. به عبارت دیگر ، ما باید نابرابری های جهانی و ملی را تراز کنیم. در مطالعه ما ، اجازه دادیم که نابرابری در مصرف انرژی فقط در مواردی که نیاز وجود دارد ، ادامه داشته باشد. به ویژه در آب و هوای سرد یا گرم ، انرژی بیشتری برای گرمایش و سرمایش نیاز است. در کشورهای کم جمعیت ، مردم برای تأمین نیازهای خود نیاز به مسافرت بیشتر دارند.
اما منظور ما از زندگی شایسته چیست؟ مفهومی که ما استفاده می کنیم با آنچه در فرهنگ مصرف کننده تعریف شده فاصله زیادی دارد. اما از هر چیزی که شبیه فقر است فاصله زیادی دارد. مسکن مناسب به اندازه ای وجود دارد که با آب گرم و تمیز و روان ودرجه حرارت مناسب را در طول سال حفظ می کند. ماشین لباسشویی ، یخچال فریزر ، لپ تاپ و گوشی های هوشمند در هر خانه ای. بیمارستانها و مدارس کافی برای تضمین دسترسی جهانی و سه برابر وسایل حمل و نقل عمومی برای هر نفر که در حال حاضر در کشورهای ثروتمند جهان ارائه می شود.
واضح است که وقتی مردم استدلال می کنند که دوستداران محیط زیست می خواهند که همه ما به غارها برگردیم ، ولی این چیزی نیست که آنها در ذهن دارند. کاهش عمده در مصرف ، موانعی برای دستیابی به سطح بالای زندگی در افراد ایجاد نمی کند. حل بحران زیست محیطی نیازی به حمله به زندگی مدرن نیست که بسیاری از آن ترس دارند.
اما از بسیاری جهات دیگر حمله به زندگی مدرن را نشان می دهند. این چشم انداز را نمی توان با سیستمی که برای حفظ سطح اشتغال به رشد دائمی در تولید اقتصادی نیاز دارد ، یا سیستمی که کارخانه ها را به مکان هایی تغییر می دهد که نابودی زیست محیطی اجتناب ناپذیر است و دستمزدها برای تأمین معاش کافی نیست.
دنیای جدید
نابودی اکولوژیکی تنها چالش قرن 21 نیست که به نظر می رسد سرمایه داری برای مقابله با آن مجهز نیست. ترس بسیار زیادی مشاهده می شود که هوش مصنوعی و اتوماسیون بیکاری انبوه ، نابرابری های مارپیچی ، حتی گروه های بیولوژیکی ابر بشری را به همراه خواهد داشت. جهانی از استانداردهای زندگی مناسب و معقول با استفاده از حداقل انرژی نیازمند همترازی نابرابری های جهانی است.
چه بخواهیم چه نخواهیم ، تغییر در راه است. ممکن است شاهد جایگزینی کامل اوبر با وسایل نقلیه خودران و کارخانه های رباتیک باشیم که به وفور گوشت مصنوعی تولید می کنند. حتی بخشهای زیادی از خدمات درمانی و حقوقی نیز به احتمال زیاد به الگوریتمهای تغذیه شده توسط سیل داده های منبع جهانی عرضه می شوند. همه اینها در کنار جمعیتی است که به سرعت پیر می شوند و نیاز به مراقبت های فزاینده دارند.
آیا تجارت می تواند طبق معمول با این وضعیت کنار بیاید؟ در آینده ای که به طور فزاینده ای خودکار است ، بیکاری به معنای عدم دستمزد است و در این حالت چه کسی تمام اقلام تولیدی کارخانه های اتوماتیک را خریداری می کند؟ شاید غیر قابل تصور به نظر برسد ، اما افزایش فعالیت اقتصادی به اندازه ای که بتواند جهانی 10 میلیارد نفری را با 9 تا 5 نفر بیکار را در کنار همه کارهایی که تولید خودکار هستند، حفظ کند.
در دنیای جدیدی از ماشین های هوشمند که بیشتر کارها را انجام می دهند ، محدودیت های محیطی در معرض دید و تعداد فزاینده ای از جمعیت که سن بالایی برای کار دارند ، ممکن است با دستمزد و پول معقولانه متوقف شود. ما باید کاملاً در مورد مالکیت و توزیع خود تجدیدنظر کنیم.
فناوری های زیربنای اتوماسیون نتیجه صدها سال نبوغ انسان (و شانس کور) است. چرا باید مزایا توسط اقلیتی از مالکان فوق العاده ثروتمند جذب شود؟
خدمات اساسی جهانی – از جمله تأمین عمومی مسکن ، مراقبت های بهداشتی ، آموزش و حمل و نقل از جمله موارد دیگر – برای تأمین نیازهای اساسی همه انسانها قابل انجام است . این می تواند زمینه زندگی مناسب و معقول در دنیایی را فراهم کند که کار کمتری وجود داشته باشد ، و به مردم این فرصت را می دهد تا تمام کارهای مراقبت های بدون حقوق را که برای حمایت از کودکان ، بیماران روانی و به طور فزاینده ای از افراد مسن انجام می شود ، انجام دهند.
با چشم اندازهای آرمانشهرانه لوکس برای همه فاصله زیادی داریم ، اما ارائه استاندارد زندگی مناسب برای همه از نظر فنی از قبل امکان پذیر است. هنگامی که گزینه فاجعه زیست محیطی و فروپاشی اجتماعی است ، آرزو برای چنین جهانی نه تنها مطلوب بلکه ضروری به نظر می رسد.
