۴ اکتبر ۲۰۲۵، عکس از نویسنده: ماریا موچرینو -بازسازی‌های دیجیتال چهره‌های پیش از اسپانیایی- دانشگاه جان مورز لیورپول
یکی از معتبرترین آزمایشگاه‌های بازسازی چهره، چهره‌های پشت چهار ماسک تشییع جنازه را به زندگی زنده بازگرداند و هنر خارق‌العاده کلمبیای شرقی بین قرن‌های ۱۳ تا ۱۷ را آشکار کرد.
برای یک مطالعه جدید، باستان‌شناسان آزمایشگاه چهره در دانشگاه جان مور لیورپول، چهار مومیایی از موسسه مردم‌شناسی و تاریخ کلمبیا را آشکار کردند. به گزارش ایندیپندنت، نحوه ساخت این ماسک‌ها توسط فرهنگ‌های پیش از کلمبیایی آمریکای جنوبی به آنها اجازه می‌داد تا با بقایای اجساد ترکیب شوند، به طوری که “به نظر می‌رسید اجساد زنده هستند”.
با حفظ دائمی و چشمگیر چهره‌هایشان در داخل ماسک‌های تشییع جنازه، محققان توانستند ماسک‌های آسیب‌دیده را بدون برداشتن فیزیکی آنها بازسازی کنند و به گذشته‌ی دست‌نیافتنی جانی تازه ببخشند.
محققی از Face Lab به ایندیپندنت گفت که این پروژه «شیوه‌های فرهنگی مردم بومی آمریکای جنوبی را برجسته می‌کند» و امیدواریم توجه بیشتری را به این «تمدن‌های باورنکردنی» جلب کند.
اولاً، این ماسک‌ها نمونه‌های خارق‌العاده‌ای از هنر دست هستند، «تنها ماسک‌هایی که در کلمبیا وجود دارند»، ایندیپندنت ادامه داد، به دلیل توانایی آنها در ترکیب با صورت و به جا گذاشتن اثری دائمی که از آزمون زمان جان سالم به در برده است.
Ancient Origins گزارش می‌دهد که این ماسک‌ها در گورهایی کشف شده‌اند که غارت شده بودند، بنابراین نمی‌توانستند هیچ زمینه‌ای فراتر از اینکه به چه کسی تعلق دارند، ارائه دهند.
به گفته‌ی Live Science، این چهار ماسک به ترتیب بر روی صورت یک کودک ۶ تا ۷ ساله، یک زن ۶۰ ساله و دو مرد جوان قرار داشتند. این ماسک‌های سبک‌دار از رزین، خاک رس و ذرت با رگه‌هایی از طلا و مهره‌هایی در اطراف چشم ساخته شده‌اند. آنها در کوردیلرای شرقی، منطقه‌ای در رشته‌کوه آند کلمبیا، یافت شده‌اند و گمان می‌رود قدمت آنها به سال‌های ۱۲۱۶ تا ۱۷۹۷ میلادی برگردد.
طبق کتاب «ریشه‌های باستانی»، آنها مستقیماً روی قسمت قدامی جمجمه شکل گرفته و کل صورت و فک را پوشانده‌اند. با توجه به اینکه آنها روی صورت ساخته شده‌اند، این موضوع نشان دهنده مهارت هنرمند تشییع جنازه است.
تیم آزمایشگاه چهره، ماسک‌ها را به صورت دیجیتالی «کنار» زد تا چهره را آشکار کند و از اسکن‌های سی‌تی اسکن اشعه ایکس برای گرفتن تصاویر سه‌بعدی از آن استفاده کرد.
ایندیپندنت توضیح داد که آنها از هر نمونه تصاویر دوبعدی گرفتند و سپس اسکن‌ها را برای بازسازی چهره‌های آنها تجزیه و تحلیل کردند. یک نرم‌افزار به آنها امکان داد بافت صورت را اضافه کنند و «یک قلم لمسی لمسی»، به گفته لایو ساینس، به آنها اجازه داد تا عضلات را به صورت «مجازی» روی جمجمه‌های دیجیتال حجاری کنند.
«ریشه‌های باستانی» اضافه کرد که آنها تا آنجا پیش رفتند که از اندازه‌گیری‌های صورت مردان کلمبیایی که امروزه زندگی می‌کنند استفاده کردند، کاری که نمی‌توانستند برای زن یا کودک انجام دهند، بنابراین مجبور شدند از تخصص خود در آناتومی استفاده کنند، کاری که صنعتگران انجام می‌دادند، تا جزئیات از دست رفته را پر کنند.
دکتر جسیکا لیو، مدیر پروژه در آزمایشگاه چهره، به «ریشه‌های باستانی» گفت: «ما از یک فرآیند مجسمه‌سازی دیجیتال برای بازسازی هر چهره استفاده کردیم. با کمک یک قلم و نرم‌افزار تخصصی، عضلات، پوست و چربی را به صورت دیجیتالی روی جمجمه‌ها بازسازی کردیم.»
فراتر از اهمیت پیشرفت‌های اخیر در فناوری که اخیراً بازسازی‌های صورت را به تیتر خبرها تبدیل کرده است، محققان به «ریشه‌های باستانی» اعتراف کردند که در توانایی خود برای ثبت چین و چروک، کک و مک و منافذ پوست، رنگ پوست، مو و رنگ چشم آنها محدود هستند. این تصاویر نباید ۱۰۰٪ واقعی تلقی شوند، بلکه باید تلاقی واقعیت و تفسیر باشند.
با این حال، پروژه اخیر Face Lab بخش قابل توجهی از تاریخ را آشکار می‌کند و با ترکیب فناوری، صنایع دستی و شیوه‌های تدفین، پیچیدگی درک این فرهنگ‌ها از آناتومی انسان را آشکار می‌کند و همچنین به باورهای آنها در مورد مرگ اشاره دارد. Ancient Origins نتیجه‌گیری می‌کند که آنها «شیوه‌های تدفین پیچیده‌ای» داشتند که تلاش می‌کرد مردگان خود را برای بینندگان مدرن حفظ کند تا با جزئیات دقیق به خاطر بسپارند.
