09 ژانویه 2025-مدیر موسس Sprind، آژانس نوآوری آلمان، از پنج سال اول فعالیت خود درس گرفته است.توسط رافائل لاگونا د لا ورا و توماس رامگه-در سمت چپ، نویسنده و محقق آلمانی توماس رامگه و در سمت راست، رافائل لاگونا د لا ورا، مدیر موسس اسپریند. عنوان عکس: Sprind
در خطر اغراق، بودجه تحقیقاتی امروزه به طور کلی به این صورت پیش می رود: محققان باهوش قلب و روح خود را برای درخواست پول از یک منبع بزرگ قرار می دهند. اگر درخواست آنها در برابر همه رقابت ها موفقیت آمیز باشد، معمولاً سه تا پنج سال بودجه راحت دریافت می کنند. با وجود ارزیابی ها، شانس دریافت تمدید بودجه برای چند سال دیگر نیز بسیار خوب است.
در این میان رقابت دست خالی مانده است. به هر حال، مالیات دهندگان نباید چندین برابر هزینه های تحقیق را متحمل شوند.تا آنجا که به تحقیقات پایه مربوط می شود، این رویکرد احتمالاً کم و بیش مؤثر است. اما در مورد تحقیقات ترجمه ای، به عبارت دیگر تحقیقات کاربردی در رشته های فنی، بلافاصله با مشکلاتی مواجه می شود.
رقابت در اینجا نیز به چیزها نیرو می بخشد، اما پس از اعطای بودجه. تجربه ما در Sprind این است که سرعت توسعه و کیفیت نتایج، حداقل در دوره زمانی افزایش می‌یابد که چندین تیم به طور موازی روی یک مشکل کار می‌کنند.
نه تنها نوآوران فشار زمان را از سوی تیم های دیگر احساس می کنند – بالاخره زمان در نوآوری پول است – بلکه تیم ها نیز با انتشار دانش از تیمی به تیم دیگر، یکدیگر را بارور می کنند. این مفهوم “همکاری”، که در آن تیم ها همزمان با یکدیگر همکاری و رقابت می کنند، حتی بیش از رقابت ساده، تجارت را تحریک می کند.
با این حال، تعیین معیارهای روشن برای موفقیت که باید در فواصل زمانی نسبتاً کوتاه به دست آید، مهم است. چنین چالش‌هایی به جای اینکه به یک گروه پول زیادی برای پنج سال ارائه دهند، مقدار کافی بودجه را بین چندین گروه توزیع می‌کنند.
فقط کسانی که بتوانند موفقیت اولیه را بر اساس معیارهای تعریف شده نشان دهند، بودجه بیشتری دریافت خواهند کرد، در یک فرآیند ساده و غیر بوروکراتیک که به آنها در دستیابی به موفقیت در مرحله بعدی توسعه کمک می کند. هیچ مدرکی از وسیله مورد نیاز نیست، هیچ ارزیابی لازم نیست. فقط نتایج ارائه شده به حساب می آیند.
تمرکز بر رقابت و شرایط بودجه کوتاه‌تر می‌تواند به راحتی به بخش بزرگی از بودجه نوآوری دولتی تعمیم یابد. اما برای اینکه این اتفاق بیفتد، نهادهای تأمین مالی باید یاد بگیرند که این جا و آنجا را کمی رها کنند.
کنترل بوروکراتیک از نوآوری جلوگیری می کند
بوروکراسی دولتی مملو از روحیه بی اعتمادی است. این صرفاً یک ویژگی منفی بوروکرات ها نیست. به معنای واقعی کلمه سیستمیک است. بوروکرات‌های پژوهشی مجبورند ارزیابی‌ها را بر اساس مجموعه‌ای از قوانین انجام دهند که حتی کسانی که آنها را ترسیم کرده‌اند به سختی می‌توانند آن را درک کنند. در غیر این صورت، مدیران پژوهشی قوانینی را که بر اساس آنها اداره می شود، نقض می کنند.
نکته دیوانه کننده در مورد کل فرآیند این است که ارزیابان به نتایج پروژه ها نگاه نمی کنند، بلکه بیشتر به فرآیند نگاه می کنند. آیا درخواست با توجه به همه معیارها به درستی ارسال شده است؟ آیا همه وجوه به درستی خرج شد؟ و فقط برای حفظ امنیت، شاید حسابرسان حسابرسان باید بررسی دیگری انجام دهند تا تأیید کنند که وجوه به درستی مطابق با تمام دستورالعمل‌های تخصیص تأیید شده است؟
این که آیا یک پروژه تحقیق و توسعه در پایان به نتیجه رسیده یا نه، پاورقی رسیدگی رسمی نمی شود.
کمی کنترل خوب است، اعتماد یک پیش نیاز است، نتایج بهتر است. این فرمول همچنین تجربیات ما را در پنج سال اول Sprind خلاصه می کند. این وظیفه مدیران نوآوری نیست که قبل از خرید اطمینان حاصل کنند که سه پیشنهاد به دست آمده است. آنها باید ببینند که آیا یک نقطه عطف توسعه توافق شده پس از 6 یا 12 ماه تامین مالی به دست آمده است و این برای بلوغ بازار، نیازهای مالی بیشتر، همکاری با شرکای بالقوه و غیره چه معنایی دارد.
وقتی نوبت به تخصیص بودجه تحقیق و توسعه دولتی می رسد، مرزهای بین مشاوره و منافع اختصاصی مبهم است. معمولاً هیچ قصد سوء وجود ندارد. تصمیم گیرندگان سیاسی به طور طبیعی به دنبال مشاوره تخصصی در مورد موضوعات اصلی نوآوری از کارشناسان موضوع هستند. با این حال، این افراد اغلب همان افرادی هستند که پس از دریافت مشاوره و تخصیص بودجه به یک حوزه تحقیقاتی خاص، درخواست کمک مالی می‌کنند.
همه ما، از جمله محققین، کار و اقدامات خود را از اهمیت ویژه ای می دانیم. در نتیجه، سیستم مالی فعلی مانند این است که از گربه بخواهید از کرم محافظت کند.
البته ضروری است که ذهن ها و نهادهای باهوش با علایق خاص همچنان در سیاست شنیده شوند. اما آنچه در نهایت مورد نیاز است، مشاوره از کارشناسان بی طرف بر اساس تخصص گسترده در تکنولوژی عمیق است و بهترین داده های موجود امروز. این باید شامل در نظر گرفتن مهمترین مسائل فناوری باشد: جامعه می‌خواهد روی کدام فناوری‌ها شرط‌بندی کند و به چه هدفی؟
قانون تراشه های اتحادیه اروپا، که به دنبال بازسازی صنعت نیمه هادی اروپا با کمک پول قابل توجه مالیات دهندگان است، نشان می دهد که اقدام سریع و موثر امکان پذیر است. بدون سرمایه گذاری لنگر دولتی، هیچ اکوسیستم استارت آپی اروپایی برای تراشه ها و سخت افزارهای کامپیوتری پدیدار نخواهد شد. تنها پس از چند ماه، می‌توانیم ببینیم که مأموریت قانون چیپس اتحادیه اروپا در حال به ثمر نشستن است و می‌تواند به سرعت به سرمایه‌گذاری تبدیل شود که از نظر اقتصادی نتیجه می‌دهد. عوامل موفقیت چه بود؟
هدف به وضوح توضیح داده شد. دولت های اتحادیه اروپا و آلمان در ریزه کاری های بودجه درگیر نشدند. آلمان به غول های جهانی صنعت تراشه اجازه داد تا برای تامین مالی با هم رقابت کنند. و مدیریت محلی به طور غیرعادی در رویه های تصویب غیر بوروکراتیک بود.
حتی اگر اینتل برنامه های خود را برای یک کارخانه تراشه به حالت تعلیق درآورده باشد، قانون تراشه اتحادیه اروپا همچنان به عنوان مدرکی برای امکان پذیر بودن مأموریت های فناوری پیشرفته با مزایای اقتصادی و اجتماعی عمل می کند.
البته این که ما می خواهیم با کدام ماموریت ها و در چه زمانی و با چه مقدار پول مقابله کنیم، در نهایت باید توسط پارلمان ها و سیاستمداران بر اساس قوانین دموکراتیک تصمیم گیری شود. اما قبل از اینکه حتی به این حد برسد، مهمترین زمینه باید فراهم شود. بودجه دولت برای نوآوری باید اصلاح شود و بودجه های محدود دلیل خوبی برای راه اندازی این امر است.همانطور که از مطالعات موردی در تحقیقات می دانیم، منابع فراوان به هیچ وجه برای نوآوری مساعد نیست. ضرورت مادر اختراع است.
رافائل لاگونا د لا ورا، مدیر مؤسس Sprind، آژانس نوآوری آلمان است. توماس رامگه نویسنده ای است که در مورد ماموریت آژانس با د لا ورا نوشته است.
